Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης φέτος πρωταγωνιστεί στη Διάφανη Αγάπη όμως γνωστό στο ευρύ κοινό έγινε πέρυσι μέσα από τη Μάγισσα.
Ο ηθοποιός μιλά σε συνέντευξή του για το πώς ξεκίνησε στην υποκριτική ενώ περιγράφει και ένα περιστατικό που έζησε με τον Νίκο Ψαρρά στη Θεσσαλονίκη.
- Πριν ασχοληθείτε, φανταζόσασταν κάπως τον κόσμο της υποκριτικής; Σε τι δικαιωθήκατε και τι σας ξένισε όταν μπήκατε σε αυτόν;
Πριν μπω στην υποκριτική, δεν είχα ιδέα πώς γίνεται το επάγγελμα. Οι γονείς μου με πήγαιναν θέατρο, έπαιζαν και οι ίδιοι ερασιτεχνικά κάποτε. Ταυτόχρονα, μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον εκκλησιαστικό, υπήρξα και παπαδάκι, αγαπούσα τα κείμενα της εκκλησίας κατ’ επέκταση και της λογοτεχνίας. Και ενώ ονειρευόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής στην πραγματικότητα γνώριζα, χωρίς να το ξέρω, πολλά για την υποκριτική.
Πριν μπω στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχα ονειρευτεί ότι θα είμαι με μια ομάδα παιδιών, με τα οποία θα μοιραζόμαστε τους ίδιους πόνους, τα ίδια θέλω, την ίδια θέληση για γνώση. Τελικά, αυτό που ονειρευόμουν συνέβη σε τετραπλάσιο βαθμό στη σχολή! Αυτό που δεν ήξερα, όμως ήταν ότι χρειάζεται τόσος κόπος (γελάει). Και μετά, βγαίνοντας στο επάγγελμα, δεν είχα υπολογίσει ότι θέλει πάρα πολύ μεγάλη υπομονή μέχρι να φτάσεις να σου εμπιστεύονται ρόλους.
Ειδικά στην Ελλάδα, που είναι βραδυφλεγής οργανισμός και δεν εμπιστεύεται εύκολα τα παιδιά της. Με λίγες εξαιρέσεις όπως ας πούμε ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος οι περισσότεροι πηγαίνουν με την πεπατημένη, με ανθρώπους που ξέρουν. Και καταλήγεις όπως ο Αναστάσης ο Ροϊλός, ο φίλος μου, που πήρε βραβείο Χορν πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού πέρυσι! Παίζει χρόνια θέατρο ο άνθρωπος! Έπρεπε να έχει βραβευτεί στα 28 του, όχι στα 36 του (γελάει)! Εντάξει, έχει και τα καλά του αυτό. Όταν αργείς να γίνεις πρωταγωνιστής εξοπλίζεις τη φαρέτρα σου με πολλά όπλα, ωριμάζεις μέσα από τις δυσκολίες και, όταν σου έρχεται η μεγάλη ευκαιρία, είσαι πολύ πιο έτοιμος και είναι πολύ πιο δύσκολο να χάσεις τα μυαλά σου.
- Πώς διαχειρίζεστε την έντονη αναγνωρισιμότητα που ξεκίνησε από τη «Μάγισσα»;
Ε, δεν είμαι και τόσο γνωστός πια (γελάει)! Όπως μου έλεγε και η Κατερίνα Λέχου, «γνωστός θα γίνεις ύστερα από τέσσερα σίριαλ με δυνατούς ρόλους!». Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι πέρυσι, με τη «Μάγισσα», είχαμε πάει με τον Νίκο, τον Ψαρρά στη Θεσσαλονίκη και, κάποια στιγμή, δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε στον δρόμο χωρίς να μας χαιρετήσουν, μας ήξεραν όλοι! Όμως αυτό είναι μεγάλη ευλογία. Είναι πολύ τιμητικό να κάθονται οι άνθρωποι μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθούν την εξομολόγησή σου.
Με συγκινεί βαθιά όταν με χαιρετούν και καθόλου δεν με ενοχλεί όταν θέλουν μια φωτογραφία μαζί μου. Δεν καταλαβαίνω εκείνους που πιέζονται από όλο αυτό. Το σέβομαι, εννοείται, αλλά εμένα η εκδήλωση αγάπης του κόσμου μού αρέσει πάρα πολύ, χωρίς να παίρνουν τα μυαλά μου αέρα,
γιατί δεν πιστεύω ότι έχω φτάσει σε κάποια κορυφή, στους πρόποδες είμαι. Αυτό μου μαθαίνει το επάγγελμά μου: κάθε φορά, προσπαθώ vα ανέβω ένα βουνό.
- Ήταν και από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δει, με συγκλονιστικό καστ, με απανωτά ρεσιτάλ ερμηνειών…
Ήταν μια τρελή, μαγική κατάσταση. Λέγαμε συνεχώς με τους φίλους μου, τον Ροϊλό, την Έλλη Τρίγγου, τον Θεοδόση Φυλακτό, τον Άρη Νινίκα, «μα τι ζούμε!». Η «Μάγισσα» ήταν ό,τι πιο κοντά σε ό,τι έχω ονειρευτεί. Ήμασταν όλοι πάρα πολύ δεμένοι, σαν οικογένεια, παίζαμε και σε ένα από τα καλύτερα σενάρια που έχουν γραφτεί. Μου αρέσει και η «Φλεγόμενη καρδιά», σούπερ είναι, ειδικά αν σκεφτείς ότι τα παιδιά που παίζουν είχαν λιγότερο χρόνο από εμάς για να δέσουν μεταξύ τους, είπε ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης στη Realife.
gossip
