Η Ελεονώρα Αϊβαζίδου είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του Κ.Θ.Β.Ε. Διετέλεσε μέλος του Θεάτρου Τέχνης “Ακτίς Αελίου”, όπου συμμετείχε σε έργα του ελληνικού και παγκόσμιου δραματολογίου καθώς και ως σκηνοθέτης στην μουσικοθεατρική παράσταση “Γρανάδα”. Διετέλεσε καθηγήτρια υποκριτικής, ορθοφωνίας και θεατρικού. Εκτός από την αμιγώς θεατρική της δραστηριότητα ασχολείται και με τη μουσική. Φοίτησε στο Ωδείο Βορείου Ελλάδος σπουδάζοντας κλασική κιθάρα. Έκτοτε ασχολήθηκε με τη σύνθεση μουσικής και την τραγουδοποιΐα.

Η ομάδα Group theater δημιουργήθηκε με σκοπό να…

Η ομάδα “eclipses group theater” δημιουργήθηκε με βασικό άξονα την καλλιτεχνική επικοινωνία τόσο μεταξύ των μελών και των συνεργατών της, όσο και μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού. Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις πορείες μας μέσω της ομάδας, για να αντιμετωπίσουμε, με αντίθετη κίνηση-αντίσταση, τους δύσκολους αυτούς καιρούς της εσωστρέφειας και της απομόνωσης. Η ισχύς εν τη ενώσει. Ο δρόμος είναι από μέσα προς τα έξω.

Στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια έχουν συσταθεί πολλές θεατρικές ομάδες. Πιστεύεις ότι μπορούν να «επιβιώσουν» και να συνεχίζουν να ανεβάζουν παραστάσεις στο διηνεκές;

Αυτό που μετράει είναι το ταξίδι. Δεν μπορεί να ξεκινάς μια τέτοια προσπάθεια με αρνητικότητα και απαισιοδοξία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εθελοτυφλείς σε όσα συμβαίνουν γύρω σου. Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και οι θυσίες που απαιτούνται είναι συχνά υψηλές, αλλά σημασία έχει να προσπαθεί κανείς, να τολμά και να μην εφησυχάζεται, ειδικά σε εποχές που ο κόσμος το έχει ανάγκη, ένα μικρό φώς στο τέλος του τούνελ μπορεί να αποτελέσει μεγάλο βάλσαμο. Για πόσο θα κρατήσει αυτό…; Δεν το γνωρίζει κανείς, έτσι κι αλλιώς η ίδια η ζωή είναι εφήμερη και το θέατρο είναι η αποθέωση του εφήμερου, το θέατρο η μόνη τέχνη που δεν αποτυπώνεται, δε μπορεί να μείνει στο χρόνο, παρά μόνο στη μνήμη και στον εσωτερικό κόσμο του θεατή.

Γιατί επέλεξες να σκηνοθετήσεις μία όχι και τόσο γνωστή συγγραφέα στο ελληνικό θεατρόφιλο κοινό τη Ρεζά ντε Βετ;

Η Ρεζά ντε Βετ, αν και σχετικά άγνωστη στη χώρα μας, είναι η πιο πολυβραβευμένη θεατρική συγγραφέας της Νότιας Αφρικής. Το έργο της στο σύνολό της είναι εξαιρετικά σημαντικό. Έργα της έχουν ανέβει σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Τσεχία, Αυστραλία, Ολλανδία και αλλού. Η επιλογή ήταν μια προσπάθεια να συστήσουμε τον Έλληνα θεατή στον μυστηριακό και αρχετυπικό κόσμο της ταλαντούχας Ρεζά ντε Βετ.

Τι σε εντυπωσίασε στο έργο της «Μαύρο Νερό»;

Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου έγινε με βάση τα τόσο ζωτικά και διαχρονικά θέματα που πραγματεύεται. Καμιά φορά πέφτουμε στην παγίδα να μιλάμε για την “κρίση” που έχουν υποστεί οι ανθρώπινες σχέσεις και την αποξένωση του σημερινού ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, σαν να είναι ένα φαινόμενο που δημιουργήθηκε από μόνο του, σαν ένας ιός που ξεπετάχτηκε από κάποιο απομακρυσμένο εργαστήριο… Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ρίζες των προβλημάτων μας βρίσκονται πάντα μέσα μας κι όχι κάπου εκεί έξω. Αυτό που επιχειρεί “το μαύρο νερό”, είναι μια “ανασκαφή” στα κρυμμένα μυστικά του ασυνείδητου. Και το γεγονός αυτό μπορεί να προκαλέσει ποικίλα συναισθήματα και ακόμα να πυροδοτήσει αφυπνισμένες αντιδράσεις.

Σε ιντριγκάρει περισσότερο η σκηνοθεσία από την υποκριτική;

Αν και ξεκίνησα ως ηθοποιός (το ’99), κάπου στην πορεία θέλησα να καταπιαστώ και με τη σκηνοθεσία, ως αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργικής έκφρασης. Ο χρόνος θα δείξει αν κάποια από τις δύο επιλογές υπερισχύσει, αλλά προς το παρόν αρκούμαι στο να μεταπηδώ από το ένα στο άλλο αναλόγως των συνθηκών. Έτσι κι αλλιώς η εμπειρία μου ως ηθοποιός μου προσέδωσε πολλά εφόδια στον τρόπο αντιμετώπισης μιας σκηνοθεσίας και το ίδιο έχει λειτουργήσει θετικά και αντιστρόφως.

Ποιό είναι το ζητούμενο στη δουλειά σου;

Το ζητούμενο στη δουλειά μας δεν είναι ένα. Απαιτείται συγκέντρωση και αφοσίωση, καθαρός στόχος, άνοιγμα και επικοινωνία με τους συνεργάτες, υπομονή, δοτικότητα και φυσικά απεριόριστη αγάπη για αυτό που κάνεις και προς τα άτομα που περιλαμβάνει αυτό. Να μην ξεχάσω την παρατηρητικότητα και τη φαντασία που είναι δύο από τα βασικά στοιχεία που οφείλει να καλλιεργεί κάθε καλλιτέχνης.

Λέμε συχνά για ταλαντούχους ηθοποιούς. Ταλαντούχο κοινό υπάρχει;

Το ταλέντο είναι σαν τις δυνατότητες. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται με μια έμφυτη τάση προς μια κατεύθυνση και λέμε ότι έχουν ταλέντο σε αυτό, κάτι που ισχύει, αλλά αν μείνουν μόνο στο ταλέντο με το οποίο προικίστηκαν και δεν ασκήσουν τις δυνατότητές τους, το πιθανότερο είναι να μείνουν στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν. Το θέμα είναι να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τον εαυτό του παρελθόντος και όχι με τους άλλους. Τώρα όσον αφορά στο κοινό, θα έλεγα ότι υπάρχει το “εκπαιδευμένο” κοινό και αυτό σημαίνει  ενεργό και εξελισσόμενο αναλόγως της θεατρικής πραγματικότητας. Τώρα, πώς είναι αυτό δυνατόν, όταν στη χώρα μας δεν υπάρχουν βάσεις για θεατρική παιδεία στα σχολεία… το αφήνω να το απαντήσετε εσείς.

Η νεολαία πηγαίνει στο θέατρο ή προτιμά να περνά την ώρα της σε καφετέριες, μπαρ ή κέντρα νυχτερινής διασκέδασης;

Νομίζω πως η νεολαία σήμερα είναι πιο εκλεκτική ως προς τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου της από παλαιότερα. Κι αυτό φαίνεται από το ότι οι νέοι ελκύονται όλο και περισσότερο από το χώρο της τέχνης, είτε εμπλεκόμενοι ενεργά σε αυτόν, είτε ως θεατές. Μέσα από την τέχνη βρίσκουν τον τρόπο να εκφραστούν και να επικοινωνήσουν καλύτερα με τους άλλους και με την κοινωνία την ίδια. Δεν παύουν βέβαια να υπάρχουν κι αυτοί που θα προτιμήσουν τον καφέ από μια θεατρική παράσταση, αλλά ας ελπίσουμε ότι δεν είναι και τόσοι πολλοί…

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει;

Υπομονή και επιμονή !

Τι καινούργιο ετοιμάζετε;

Ετοιμάζεται αυτήν την περίοδο μια παράσταση για την ” Άλκηστη” του Ευριπίδη από τα μέλη μας στη Νέα Υόρκη και ένας θεατρικός μονόλογος εδώ στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα κάνουμε συζητήσεις για ένα ρηξικέλευθο μουσικo-θεατρικό show, για το οποίο όμως δε μπορώ να αποκαλύψω λεπτομέρειες ακόμη. Και φυσικά σκοπεύουμε να συνεχίσουμε τις παραστάσεις για “το μαύρο νερό” πιθανότατα στην Αθήνα, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας.

Του Βασίλη Παπαβασιλείου