Της Δέσποινας Χαραλαμπίδου*

Η επί δύο δεκαετίες νεοφιλελεύθερη επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που συντελούταν από την διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κορυφώθηκε με ακραίο τρόπο στην τριετία των Μνημονίων, οδηγώντας στην πλήρη απορρύθμιση του εργατικού δικαίου της χώρας, με δραματικές συνέπειες για τις συνθήκες καθημερινής διαβίωση των οικογενειών των εργαζομένων. Οι υποταγμένες, στις επιλογές της Τρόικας και της ΕΕ πολιτικές, που συνεχίζονται από την τρικομματική κοινοπραξία σε ακόμη σκληρότερη ένταση, έχουν δημιουργήσει μια αγορά εργασίας ζούγκλα, έχουν διαλύσει όποιο κοινωνικό κράτος είχε απομείνει και έχουν παράξει ζοφερές προοπτικές για την νέα γενιά εργαζομένων. Η γκρίζα ζώνη της παράνομης, αδήλωτης εργασίας και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας στην Ελλάδα έχει πάρει διαστάσεις κοινωνικής μάστιγας, αφού ξεπερνάει πλέον το 30%  του εργατικού δυναμικού.

Το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, δείχνει την φιλοσοφία της κυβέρνησης για τα θέματα της εργασίας και του ασφαλιστικού συστήματος και βέβαια τα συμφέροντα που εξυπηρετεί.

Έτσι, έχουμε μια αντιμετώπιση δύο μέτρων και δύο σταθμών: από τη μία, για τους ασφαλισμένους, τους συνταξιούχους και τους αναπήρους, μία ιδεολογική επίθεση με ηθικολογικό υπόβαθρο και σπίλωση κοινωνικών κατηγοριών, από την άλλη πλευρά, βλέπουμε την α-ηθική σκοπιά του κέρδους για τις επιχειρήσεις και την αναζήτηση των κατάλληλων «κινήτρων» για τον εργοδότη ώστε να συμμορφωθεί με τους εργασιακούς και ασφαλιστικούς κανόνες. Ενώ για τους μη δικαιούχους κοινωνικών παροχών προβλέπεται ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό σύστημα ελέγχου, στην περίπτωση που εφαρμοστεί σωστά, για την παραβατικότητα των επιχειρήσεων, πρώτον, συνεχίζεται η τάση απαξίωσης και διάλυσης του μηχανισμού είσπραξης και ελέγχων μέσω και της ιδιωτικοποίησης αρμοδιοτήτων και δεύτερον, επιστρατεύονται επικοινωνιακού χαρακτήρα «ψευδολύσεις» μέσω μιας ασυντόνιστης «εκ παραλλήλου» αρμοδιότητας της.

Κοινώς, για τους πολίτες η παραβατικότητα αντιμετωπίζεται ως εγκληματικό φαινόμενο αλλά για τους εργοδότες έχουμε εισφοροδιαφυγή ως οικονομικό φαινόμενο. Ωστόσο, με βάση τα στοιχεία που επικαλείται το ίδιο το Υπουργείο, η εισφοροδιαφυγή ανέρχεται σε 8 δις ευρώ το χρόνο. Αντίθετα με την Αριάδνη θα εξοικονομούνται μόλις 420 εκ. ευρώ το χρόνο από τα ασφαλιστικά  ταμεία  και 50 εκ. από την φορολόγηση των ποσών αυτών. Αναποτελεσματική λοιπόν η Αριάδνη για την εισφοροδιαφυγή των εργοδοτών.

Επομένως, η στάση του Υπουργού Εργασίας μόνο ως ειρωνεία απέναντι στην ελληνική κοινωνία μπορεί να εκληφθεί, αφού οι μνημονιακές κυβερνήσεις με τις αλλεπάλληλες νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν μετατρέψει την αγορά εργασίας της χώρας σε «ζώνη ελεύθερης παρανομίας» για τους εργοδότες και έπειτα στοχοποιούν για όλα τα δεινά τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και όσους χρήζουν φροντίδας και πρόνοιας.

*Η Δέσποινα Χαραλαμπίδου είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ