Γράφει ο Νίκος Καραμανλής

Ο Παπακωνσταντίνου παραπέμφθηκε, ο Βενιζέλος δεν έπεισε, αλλά έμεινε έξω από το κάδρο των ευθυνών για λόγους κυβερνητικής συνοχής, ο Παπανδρέου τη γλύτωσε ως «προστατευόμενο είδος» κι ο Παπαδήμος, που βραβεύτηκε πριν από λίγες ημέρες για την προσφορά του στην πατρίδα ως μεταβατικός πρωθυπουργός, κατάφερε να «διαφύγει» μέσα από τις «στοές».

Έτσι είναι η ζωή. Άλλος τρώει αρνάκι, άλλος σπανάκι και στο τέλος ο δεύτερος πληρώνει τον λογαριασμό του πρώτου. Η επτακομματική Βουλή και η ντουζίνα των ανεξάρτητων βουλευτών της απέδειξαν τα χαράματα της Παρασκευής ότι μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως περιπλανώμενο «μπουλούκι», από εκείνα τα παλιά μεταπολεμικά θεατρικά σχήματα που γυρνούσαν στις επαρχίες για να διασκεδάσουν τους χωρικούς και οι ηθοποιοί τους κατέληγαν να «τρώνε» ντομάτες και καρέκλες.

Το διαδικαστικό διεξαγωγής της ψηφοφορίας για τη σύσταση Προανακριτικής έχει μεν ιστορικό προηγούμενο, αλλά διαφορετική αιτία. Το 1985 στην εκλογή του Σαρτζετάκη με τα έγχρωμα ψηφοδέλτια στους ημιδιαφανείς φακέλους, το ΠΑΣΟΚ έστησε το σκηνικό της νοθείας για να εκλεγεί ο «αγκαλίτσας». Προχθές, όμως, δεν υπήρξε κανείς ουσιαστικός λόγος να «ζωγραφιστεί» ξανά η «Γκουέρνικα».

Πολύ καλά έκανε ο Σαμαράς και δεν πάτησε το πόδι του στη Βουλή, παρά μόνο για λίγα λεπτά την ώρα της ψηφοφορίας. Σκεφτείτε μόνο ότι στο  Eurogroup μας έδωσαν 9,2 δισ. ευρώ (και το ΔΝΤ ενέκρινε το δικό του μερίδιο) που θα πάνε κατευθείαν στην ενίσχυση της ρευστότητας και αν το κλίμα πυροδοτούνταν με πρωθυπουργικές παρεμβάσεις, τότε οι δανειστές μας θα τραβούσαν τα μαλλιά τους με αυτό που είχε προηγηθεί.

Ούτε στις εκλογές του εκπολιτιστικού συλλόγου τής… Πέρα Ραχούλας, όπου οι υπερήλικες ψηφοφόροι λόγω προβλημάτων ακοής και προσωπικών διαφορών συνεννοούνται δύσκολα μεταξύ τους, δεν θα συνέβαιναν αυτά τα πράγματα. Απλώς θα έστηναν μια κάλπη κι ο καθένας θα ψήφιζε το πρόσωπο της επιλογής του. 

Στην προκειμένη περίπτωση, στήθηκαν τέσσερις κάλπες και η μυστική ψηφοφορία εξελίχθηκε σε φανερή, αφού πολλοί βουλευτές επέλεξαν να μην ψηφίσουν σε όλες, δείχνοντας ξεκάθαρα ποιον ήθελαν να παραπέμψουν και ποιον όχι! Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τον Κροπότκιν που έγραφε ότι «κανένας αγώνας δεν μπορεί να στεφθεί με επιτυχία, αν δεν προσφέρει στον εαυτό του μια ξεκάθαρη και σαφή διατύπωση του σκοπού του». 

Κρίμα, γιατί πέρα από τον αγώνα –με την έννοια των ύβρεων μεταξύ των Βενιζέλου – Τσίπρα και των άλλων αντιπολιτευόμενων κομμάτων– δεν κατάφερα να εξακριβώσω τη σκοπιμότητα.