Του Γαβριήλ Θ. Λαμψίδη

Βαρύ αλλά και… χαζοχαρούμενο το κλίμα στη Θεσσαλονίκη, μετά την εκτός πάσης προβλέψεως ποινή που επέβαλε το Δικαστήριο στον επί τρεις συνεχόμενες θητείες δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, στον γραμματέα του Δήμου, επί θητείας Παπαγεωργόπουλου, Μιχάλη Λεμούσια και στον υπάλληλο που ομολόγησε ότι διέπραξε την υπεξαίρεση, Παναγιώτη Σαξώνη.

Δε χρειάζεται να το σκεφτεί περισσότερο από μια φορά κανείς, ακόμα κι’ αν στοιχημάτιζε ένα πολύ μεγάλο ποσό, ότι ΟΥΔΕΙΣ θα μπορούσε να είχε προβλέψει ή και να φανταστεί ακόμη ότι η ενοχή θα συνοδευόταν με ισόβια! Ο συγκλονισμός της Κοινής Γνώμης υπήρξε τέτοιος, ώστε άλλοι έχασαν τη φωνή τους, άλλοι βρήκαν τη λαλιά τους και άλλοι έχασαν τον …ύπνο τους!.

Είχε μια ψυχραιμία και μιαν ευγένεια που εντυπωσίαζαν ο πρόεδρος του Δικαστηρίου (Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων). Κάθε μέρα, επί σαράντα πέντε τόσες μέρες, ο πρόεδρος του Δικαστηρίου, προσερχόταν στην έδρα με καλή διάθεση, με υπομονή και διεύθυνε τη διαδικασία, θα έγραφα, για να γίνω ευρύτατα κατανοητός, με μαεστρία.

Και γι’ αυτό το λόγο, ΟΥΔΕΙΣ φανταζόταν, ότι αυτός ο άνθρωπος, με την ευχάριστη φυσιογνωμία, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις… μιλούσε και με το χαμόγελό του, θα έκανε αποδεκτή εξ’ ολοκλήρου την εισαγγελική πρόταση και ως προς την ενοχή των «τριών» και ως προς την ποινή: ι σ ό β ι α !

Με άλλα λόγια, για όσους βρέθηκαν στο χώρο όπου εκδικαζόταν η υπόθεση και ένας από αυτούς ήμουν κι’ εγώ, που κατέθεσα όσα αποτελούσαν ακλόνητη πεποίθησή μου για τον αντιδήμαρχο Οικονομικών, Θεόδωρο Αθανάσαρο, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι στις μεγάλες – σοβαρές υποθέσεις, αν οι άλλοι παράγοντες της Δίκης δεν αποδειχθούν αντάξιοι των περιστάσεων, τότε η έδρα καλύπτει το κενό και «μιλάει» από το ύψος της.

Ο μακαριστός επίσκοπος Φλώρινας, Αυγουστίνος Καντιώτης, έχει πιστούς μαθητές σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο. Τον θυμόμαστε για πάρα πολλά. Ως αρχιμανδρίτης, υπήρξε φλογερός ιεροκήρυκας. Αλλά και ως επίσκοπος δεν σταμάτησε ποτέ να κηρύττει, κάνοντας αυτό που ζήτησε με ΕΠΙΜΟΝΗ ο ίδιος ο Χριστός από όσους τον αγαπούν: να ποιμαίνουν τα πρόβατά του.

Ο Αυγουστίνος Καντιώτης, με τη σοφία που τον διέκρινε, υπήρξε εμπνευστής και ορισμένων αξιωμάτων. Ένα από αυτά, στην πρακτική εφαρμογή του, έχει σχέση με αυτό που σημείωσα στην αρχή. Ότι, δηλαδή, κάποιοι βρήκαν τη λαλιά τους και έχασαν, κυριολεκτικά, τον έλεγχο. Ο Καντιώτης δίδασκε πώς να φερόμαστε στα δημόσια πρόσωπα. Τον δυνατό, έλεγε, τον ελέγχουμε κι’ αν χρειαστεί, απροκάλυπτα, σκληρά, όσο είναι στη θέση του και έχει δύναμη. Όταν πέσει, δεν ασχολούμαστε μαζί του. Το σημειώνω αυτό γιατί πολλοί βιάστηκαν να κάνουν όσα και η άβουλη μάζα. Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται… 

*Ο κ. Λαμψίδης είναι δημοσιογράφος