Πάνω που είπαμε ότι πέρασε ο χειμώνας και έσκασε μύτη ο ήλιος, στη μουντή και αρκετά υγρή πόλη μας, έρχονται απανωτά ξεσπάσματα του καιρού για να μας προσγειώσει και να μας θυμίσει πόσο εξαρτημένοι είμαστε από τη φύση. Στην πόλη που πλέον όπου και αν κοιτάξεις, σε στενά, πάρκα, δρομάκια, πρόχειρα καταφύγια, υπάρχουν άστεγοι και λογής δοκιμαζόμενοι συνάνθρωποι μας.

Φτωχοδιάβολοι χωρίς κανέναν να τους στηρίξει, αγωνίστηκαν κόντρα στις αντίξοες καιρικές συνθήκες του τόπου μας. Ενάντια σε αυτό το μπλαζέ ύφος της τοπικής κοινωνίας, που μόνο τη Σαλονίκη μας δε φέρνει στο μυαλό. Θηρία που ημέρεψαν τα αμέτρητα κύματα της δολοφονικής υγρασίας που δαμάζει ακόμα και τα πιο σκληρά άψυχα υλικά, από τα οποία είναι χτισμένη αυτή η πόλη.

Φωτεινοί φάροι επιβίωσης, αν μπορούσες να διώξεις τη θολούρα του ωχαδερφισμού από το βλέμμα σου, σημάδια καιρού που έδιναν απεριόριστο κουράγιο σε σένα για να συνεχίσεις το ταξίδι σου και να αντέξεις όσα δεινά ταλαιπωρούν την ψυχή σου.

Ίσως είμαι λίγο υπερβολικός, ίσως εγώ τα βλέπω έτσι περίεργα βαμμένα μαύρα. Είναι μια πραγματικότητα όμως για τον τόπο μας, όπως φυσικά και για όλη τη χώρα και σε προέκταση σε όλο τον πλανήτη. Ο άνθρωπος έχει περάσει εδώ και καιρό σε δεύτερη μοίρα, πιθανότατα και στην χειρότερη, την τελευταία της γραμμής. Το κέρδος και ο αγώνας για την ύλη, αυτή που εξουσιάζει τις σκέψεις και χαρακτηρίζει τα θέλω και τις ιδεολογίες. Αν υπάρχουν ακόμα τέτοιες δηλαδή.

Και εκεί που λες ότι τα είδες όλα, τον Παπαγεωργόπουλο στη φυλακή με ισόβια, τον Ζορό έκπτωτο και με την πρώτη ποινή φυλάκισης να σκάει μύτη αλλά να είναι στην πρώτη γραμμή στα επίσημα της παρέλασης πάνω στην εξέδρα. Τα σκουπίδια να είναι πλέον το μόνιμο χαρακτηριστικό της πόλης και το αναμνηστικό που φροντίζει η Δημοτική αρχή να χαρίζει σε κάθε μόνιμο κάτοικο αλλά και σουβενίρ σε κάθε επισκέπτη.

Πιάνει τυχαία το μάτι σου σε κάποια ξεχασμένη είδηση ότι στο προσεχές Δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης ένα θέμα αφορά κονδύλι για τις στολές των υπαλλήλων της Δημοτικής αστυνομίας, το 33 νούμερο της λίστας. Στο πρώτο αντίκρισμα του ύψους του ποσού δε μπορείς να διανοηθείς, ακόμα το σκέφτεσαι, το επεξεργάζεσαι. Ούτε καν 600 χιλιάρικα ευρώ παρακαλώ, μείον παρά κάτι ψιλά για τους χουβαρντάδες άρχοντες μας.

Στην πόλη που για να ανοίξει ξενώνας και να μοιραστεί συσσίτιο στους άστεγους, τους άπορους, έπρεπε να έχουμε την κοινωνική κατακραυγή προς τους δημοτικούς συμβούλους. Ανεύθυνοι – υπεύθυνοι που με αστείες δικαιολογίες προσπαθούσαν να καλύψουν την ανυπαρξία και την ανεπάρκεια τους. Οικογένειες ολόκληρες ζούσαν κυριολεκτικά στο δρόμο, χωρίς καν κάποιος να τους προσεγγίσει και να τους προσφέρει έστω μία αίθουσα με λίγη ζέστη για μερικές ώρες της ημέρας.

Στα συσσίτια που προσφάτως πληροφορηθήκαμε ότι αντί για κρέας χοιρινό – μοσχαρίσιο, η πρώτη ύλη ήταν από κρέας αλόγου. Πολυτέλεια βέβαια για αυτούς που δεν είχαν να φάνε ούτε ξερό ψωμί, γιατί δυστυχώς υπάρχουν πολλοί από δαύτους ανάμεσα μας. Θα τους δεις, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου καθαρά και να κοιτάξεις τις ταλαιπωρημένες ψυχές που καρδιοχτυπούν σε κάθε κύμα εξουσίας του Βαρδάρη μας που προσπαθεί να πάρει μακριά αυτή τη δυσωδία που εκπέμπει αυτή η πόλη.

Τόσα λεφτά για κουμπιά και υφάσματα, την ώρα που πολλά παιδιά στους δρόμους μας δεν έχουν μήτε να φάνε, να ζεσταθούν αλλά ούτε και παπούτσια και ζεστά ρούχα να φορέσουν.

Γιατί τα κάγκελα έχουνε κλείσει τα μυαλά μας και τις σκέψεις μας…

http://freesisyfos.wordpress.com