Συνέντευξη στον Βασίλη Παπαβασιλείου 

Ανήκει στα παλιά και αξιόλογα στελέχη του Κ.Θ.Β.Ε.. Στα τόσα χρόνια που είναι υπεύθυνη του γραφείου Τύπου και δημοσίων σχέσεων δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ το παραμικρό λάθος και δεν έχει εκδηλωθεί η παραμικρή δυσαρέσκεια εκ μέρους των συνεργατών της, των εκπροσώπων των Μ.Μ.Ε. Είναι τελειομανής και συνεπής στη δουλειά της, έχει ήθος, ευγένεια και σοβαρότητα, διεκπεραιώνει με επιτυχία και τα πιο δύσκολα ζητήματα που ανακύπτουν στον τομέα της και υπεραγαπά αυτό που κάνει. Παρόλα αυτά, η Καρίνα Ιωαννίδου έχει πολλές ευαισθησίες ως άνθρωπος, οι οποίες σε συνδυασμό με τον πλούσιο σε προτερήματα ψυχισμό της συνετέλεσαν, ώστε να δημιουργηθεί ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ταλέντο. Η δεξιότητα της στο να γράφει θεατρικά έργα, τα οποία όχι μόνο ανεβαίνουν στην κρατική σκηνή και στο ελεύθερο θέατρο, αλλά βραβεύονται παράλληλα. Το καινούργιο θεατρικό της έργο με τίτλο «Τζοκόντα vs Ντα Βίντσι» (Α΄ Κρατικό Βραβείο Θεάτρου 2010-2011) ανεβαίνει στο Κ.Θ.Β.Ε. σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, σκηνικά κοστούμια Αλεξίας Θεοδωράκη. Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιολάντα Μπαλαούρα, Χάρης Παπαδόπουλος, Εύη Σαρμή.

-Πότε και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη συγγραφή;

Είναι εσωτερική μου ανάγκη να γράφω. Το πότε γεννήθηκε η ανάγκη αυτή μέσα μου είναι κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Από πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να «ταξιδεύει»,  να «παίζει» παιχνίδια του μυαλού και της ψυχής,  ασυνείδητα στην αρχή, δίνοντας φόρμα και θεατρική υπόσταση στις σκέψεις μου στη συνέχεια… εμπνεύστηκα, ενθαρρύνθηκα και καθοδηγήθηκα από τον μέντορά μου, Γρηγόρη Μήττα.  

-Από πού εμπνέεσαι τη θεματολογία των έργων σου;

Εμπνέομαι από ό,τι προκαλεί πόνο, αλλά και από ό,τι προβάλλει τη διασκεδαστική και παράδοξη όψη των πραγμάτων. Ερεθίσματα έρχονται από παντού. Από πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας και τα οποία συνήθως παραβλέπουμε γιατί δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου, καταγράφεται στο μυαλό μου και κάποια στιγμή εκφράζεται μέσα από το έργο μου. Αν αισθανθώ ότι πρέπει να πω κάτι, το λέω θεατρικά, είναι ο δικός μου τρόπος  έκφρασης, η ψυχοθεραπεία μου…

-Το καινούργιο σου έργο με τίτλο «Τζοκόντα vs Ντα Βίντσι» που ανεβαίνει από  το Κ.Θ.Β.Ε., πόσο αγγίζει τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα;

Οι ήρωες είναι εναντίον όλων και τελικά εναντίον του εαυτού τους. Ο ανταγωνισμός και η αντιπαλότητα συνάδει με τη φιλοδοξία τους. Μοιάζει ο ένας εαυτός τους να συνθλίβει και να σκοτώνει τον άλλο. Αυτό το βρίσκω ενδιαφέρον γιατί οδηγεί στην τελική αναμέτρηση.

-Γιατί η βία κάνει ένα θέαμα πιο λαϊκό, προσεγγίζει πιο εύκολα την λαϊκή  ψυχή;

Γιατί η βία μαγνητίζει, γοητεύει και συναρπάζει τα πλήθη. Η βία εκπορεύεται από τα πιο μύχια  μέρη της ανθρώπινης φύσης, είναι έμφυτη και ενστικτώδης, υποβάλλει σε «πειρασμό» «τον άνθρωπο του πλήθους», «που κατοικεί στον καθένα μας». Από την αρχαιότητα στις εξέδρες, το μαινόμενο για θεάματα πλήθος περίμενε να κορέσει την δίψα του με αίμα, μιας και δεν μπορούσε να χορτάσει με ψωμί. Το θέμα, ωστόσο, είναι από ποιόν χρησιμοποιούνται αυτές οι μέθοδοι και για ποιους λόγους. Οι εικόνες  βίας και καταστροφής πάντα είχαν μια δυναμική.  Ειδικότερα, σε εποχές κρίσης του πολιτισμού, των αξιών, των θεσμών, σαν αυτή που βιώνουμε σήμερα η βία δεν γοητεύει μόνο, αλλά για πολλούς μοιάζει ή προτείνεται σαν να είναι και η μοναδική διέξοδος ή η λύση στο πρόβλημα. Αυτό είναι κάτι που με τρομάζει…

-Η «έκπτωση» στην Τέχνη και τον Πολιτισμό, πόσο επηρεάζει την ποιότητα;

Δεν χρειάζεται έκπτωση στην Τέχνη. Ιδέες χρειάζονται για να γεννηθεί η Αλήθεια. Η έκπτωση στις επιλογές μας, στην ηθική μας, στις αξίες μας επηρεάζει την ποιότητα της ζωής μας, την ανθρώπινη φύση μας. Το θέατρο είναι ο καθρέφτης της ζωής μας κι αντανακλά το κοινωνικοπολιτικό μας περιβάλλον…

 -Ποιο είναι το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι;

Νομίζω, ότι οι άνθρωποι τρελαίνονται όταν αποκτήσουν ακόμη και την παραμικρή εξουσία.

-Γιατί δεν υπάρχει παραγωγή νέων ελληνικών έργων;

Όποιος αναζητάει βρίσκει… θεωρώ ότι υπάρχει κρίση στο ελληνικό ρεπερτόριο και όχι στην ελληνική παραγωγή… πολλοί απαξιώνουν το ελληνικό έργο και την ίδια στιγμή δεν σκέφτονται ότι με αυτόν τον τρόπο απαξιώνουν τον εαυτό τους, τη γλώσσα τους, την καταγωγή τους… είμαι αισιόδοξη, ωστόσο,  γιατί γνωρίζω αρκετούς νέους δημιουργούς που κατά τη γνώμη μου μπορούν να ανθίσουν αν βρουν το δρόμο τους προς τη σκηνή…

 -Υπάρχουν αξιόλογοι συγγραφείς;

Υπάρχουν θέατρα ουσίας που κατά βάση ανεβάζουν και προάγουν το νεοελληνικό έργο και έχουν αναδείξει, μέχρι σήμερα, σημαντικούς έλληνες δραματουργούς. Θέατρα μεγάλα, μικρά, ομάδες με όραμα, αγάπη και άποψη για το νεοελληνικό έργο που συμπτωματικά; συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά της χώρας. Μιλάω για καθαρή ελληνική δραματουργία, όχι για αντιγραφές και μεταφορές από το εξωτερικό. Και βέβαια, υπάρχουν συγγραφείς. Υπάρχουν και θα υπάρχουν. Ίσως, δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές. Η συγγραφή στο εξωτερικό είναι δημιουργία, είναι επάγγελμα, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως  ιδιαιτερότητα γι αυτό και συχνά παραμένει στα όρια του ερασιτεχνισμού. Κάποιοι απογοητεύονται και τα παρατάνε, όμως, πιστεύω ότι κάποιος ξεχωρίζει από τη συνέπεια, τη διάρκεια, την ανιδιοτέλειά του. Ακούγεται, ίσως, ρομαντικό αλλά προτιμώ να είμαι fucking amateur και να γράφω έστω και χωρίς προοπτική παρά νάρκισσος επαγγελματίας που το μόνο  που ονειρεύεται είναι η χρυσόσκονη μιας πρόσκαιρης επιτυχίας …

–Έχει η Τέχνη τη δυνατότητα να θεραπεύει τον ανθρώπινο πόνο, ιδιαίτερα τώρα που η χώρα μας περνά αυτή την τρομερή κρίση σε όλους τους τομείς;

Φυσικά, γιατί δίνει το τέλος που θέλει! Αρκεί το τέλος να λέει την Αλήθεια σου! Η Τέχνη απελευθερωμένη από την υποκρισία της ζωής μπορεί αβίαστα να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας… να μας βγάλει από τη μιζέρια μας, να ενεργοποιήσει την κριτική μας σκέψη… να μας θέσει ερωτήματα… Ο πόνος μας χρειάζεται ομοιοπαθητική. Μόνοι μας, μέσα από τον πόνο μας, θα βρούμε διέξοδο, θα δημιουργήσουμε το αντίδοτο που θα δώσει λύση στο πρόβλημά μας, που είναι περισσότερο ηθικό παρά οικονομικό. Η τέχνη οφείλει να είναι ειλικρινής και να εμπνέεται από το περιβάλλον της.  «Σε μια παρακμάζουσα κοινωνία, η τέχνη εάν είναι ειλικρινής, θα πρέπει επίσης να αντανακλά την παρακμή. Και, εκτός αν θέλει να προδώσει την κοινωνική της λειτουργία, η Τέχνη πρέπει να παρουσιάζει τον κόσμο ως ευμετάβλητο και να βοηθάει στην αλλαγή του.» Ernst Fischer