Της Ζωής Τσιάμη*

Λονδίνο, 27 Φεβρουαρίου 1953. Ελλάδα, Γαλλία, Ην.Βασίλειο, Ισπανία, ΗΠΑ, Πακιστάν, Αίγυπτος, υπέγραφαν συμφωνία διαγραφής του 50% του γερμανικού χρέους από τον Α΄και Β΄παγκόσμιο πόλεμο. Η συμφωνία περιελάμβανε όλες τις οφειλές από όλους τους πιστωτές, ως αναγκαία συνθήκη για την ανοικοδόμηση της Γερμανίας.

Η σημαντικότερη ρήτρα της συμφωνίας προέβλεπε ότι η Δυτική Γερμανία θα πλήρωνε τα χρέη μόνο από το εμπορικό της πλεόνασμα, και οι πληρωμές περιοριζόταν στο 3%των ετησίων εσόδων από τις εξαγωγές της. Αυτό σήμαινε ότι οι χώρες στις οποίες χρωστούσε έπρεπε να αγοράσουν γερμανικά προϊόντα, για να τους καταβληθεί μέρος των χρεών. Έτσι, η Γερμανία δεν προσέφυγε σε νέα δάνεια και οι πιστωτές της είχαν συμφέρον να ανθεί η οικονομία της.

Αυτό ήταν το γερμανικό οικονομικό θαύμα. Σήμερα η λύση για τις υπερχρεωμένες χώρες, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αν και το γερμανικό χρέος ήταν μικρότερο από αυτό των υπερχρεωμένων σήμερα κρατών.

Ωστόσο,το ΔΝΤ και οι εταίροι του στην τρόϊκα θεωρούν δυνατή την ανάπτυξη της χώρας, μετά το ξεπούλημα των πλουτοπαραγωγικών πόρων των φτωχών χωρών.

Πρίν από 60 χρόνια η Ελλάδα υπέγραψε γενναιόδωρα την διαγραφή του γερμανικού χρέους συμβάλοντας στην δημιουργία μιας ευημερούσας Γερμανίας, παρά τα εγκλήματα πολέμου που της είχαν προκαλέσει προ ολίγων ετών οι Γερμανοί κατακτητές.

Η ακολουθούμενη στρατηγική στον ευρωπαϊκό νότο επιρρίπτει το βάρος της προσαρμογής αποκλειστικά στην χώρα οφειλέτη για να καταστήσει την οικονομία της υποτίθεται ανταγωνιστική μέσω της ανεργίας και των περικοπών. Μια καταστροφική συνταγή στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, που επαναλαμβάνεται ως εγκληματική ενέργεια και μάλιστα με δόλο.

Η οικονομική ελίτ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως εκτελεστικό της όργανο, ξεκίνησαν μια επίθεση εναντίον των λαών της Ευρώπης.

Ότι δεν κατάφερε η ναζιστική Γερμανία επιχειρεί η καπιταλιστική τάξη, που βλέπει την κρίση ως εξαιρετική ευκαιρία για να καταργήσει όλα τα κεκτημένα.

Ένας θρίαμβος αποτυχημένων ιδεών. Αν και ο φονταμενταλισμός της ελεύθερης αγοράς αμφισβητείται,ο νεοφιλελευθερισμός ανασταίνεται. Οι ξένες επενδύσεις, έχουν καταστεί εθνικό φετίχ και η χαμηλή φορολόγηση τους αναδεικνύεται σε σύμβολο εθνικής ανεξαρτησίας.

Για άλλη μια φορά δηλώνουν: δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Και παρότι η δύναμη αυτού του δόγματος ξεθωριάζει, την εξέλιξη περιγράφει ο Γκαίτε στο ποίημά του Erlkönig:Κι αν δεν είσαι πρόθυμος θα χρησιμοποιήσω βία.

* Η κ. Τσιάμη είναι   Πολιτική αναλύτρια (Διεθνείς Σχέσεις –ΜΑ Intelligence & International Security)