Περί κινητοποιήσεων
του Αλέξανδρου Δερμεντζόπουλου*
Εδώ και λίγες μέρες άρχισαν σε διαφορετικά μέρη της χώρας μας να ετοιμάζονται διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια από τους αγρότες με ένα διεκδικητικό πλαίσιο που έχει να κάνει, τόσο με χρόνιες παθογένειες του αγροτικού ζητήματος στη χώρα μας, όσο και με προβλήματα που προκύπτουν από τις συνέπειες της γενικότερης οικονομικής κρίσης (αύξηση πετρελαίου, φορολογικό αγροτών, μείωση συντάξεων ΟΓΑ κλπ).
Στην κλιμάκωση των αγώνων, κάθε χρόνο, δημιουργούνται συντονιστικές επιτροπές, συνελεύσεις, συναντήσεις και επισκέψεις σε Υπουργεία και κάθοδος των τρακτέρ στις Εθνικές οδούς. Και μερικές φορές κλείσιμο τους και μπλόκα.
Αυτή η εικόνα είναι εδώ και χρόνια, εδώ και σχεδόν κάθε χρόνο. Όμως φέτος τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά.
Πολύ δύσκολα η υπόλοιπη κοινωνία που βιώνει έντονα τα αποτελέσματα της κρίσης επιδοκιμάζει τις κινητοποιήσεις, πόσο μάλλον αν κλιμακωθούν περισσότερο. Ο κοινωνικός αυτοματισμός ενεργοποιείται σε περιόδους κρίσης πολύ πιο εύκολα.
Η Κυβέρνηση έχει με σαφή τρόπο ξεκαθαρίσει ότι αιτήματα που προκαλούν δημοσιονομικό κόστος αποκλείεται να συζητηθούν, όχι μόνο γιατί η όποια ικανοποίηση θα προκαλέσει δημοσιονομικό πρόβλημα, αλλά και στην πολιτική που ακολουθείται έναντι της κοινωνίας, που και αυτή έντονα δοκιμάζεται.
Αυτά τα δύο δεδομένα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη στη συνέχιση των κινητοποιήσεων. Υπάρχουν αρκετά από τα αιτήματα, που και δίκαια είναι, και μέσα από διάλογο μπορούν να επιλυθούν. Και αυτό (όπως και ποιά είναι ) το γνωρίζουν και οι δύο πλευρές. Είναι λοιπόν ευκαιρία να αποδείξουν όλοι, ότι αυτή η κρίση έκανε τους πάντες πιο υπεύθυνους. Κυβερνώντες και κυβερνώμενους.
Δεν έχω τη φιλοδοξία να πιστεύω το ίδιο και για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αξιωματικής (κυρίως) και λοιπών. Όπου η πλειοδοσία των υποσχέσεων και το ρεσιτάλ του λαϊκισμού, απέδειξαν ότι στον κόσμο αυτό υπάρχουν και κάποια πράγματα που δεν έχουν όριο. Και στο κυνήγι της ψηφοθηρίας, παρασύρουν την κοινωνία – σήμερα τους αγρότες, χτες τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, αύριο κάποιους άλλους – σε αδιέξοδους δρόμους. Και μια επισήμανση.
Θα ήταν ολέθριο λάθος των διαμαρτυρόμενων αγροτών να ταυτιστούν οι ίδιοι, με αυτούς που τώρα τους προσέγγισαν, σε «ένδειξη αλληλεγγύης» (!). Με στολές επιστρατευμένων και με δηλώσεις του τύπου: «Ο αγώνας μας είναι κοινός». Και αναρωτιέται ο καθένας: «Από πού και ως που;». «Ποια είναι η κοινή επιδίωξη;».
Ας προσέξουν λοιπόν μην αδικήσουν τα αιτήματα τους και ευτελίσουν τους αγώνες τους.
* Ο Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος, είναι βουλευτής Έβρου της ΝΔ