Πόσο μυαλό πρέπει να έχει κανείς για να αντιληφθεί ότι η κακοποίηση κρατουμένου, -όταν ασφαλώς αυτός έχει εξουδετερωθεί, ελέγχεται και δεν συνιστά πλέον κίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια και τα όργανα των αρχών-, είναι τελείως άλλης τάξεως ζήτημα από την αντιμετώπιση του ιδίου του εγκλήματος που διέπραξε και των νόμιμων συνεπειών που πρόκειται να υποστεί, με αποκλειστική ευθύνη και απόφαση της δικαιοσύνης;

Το ίδιο το Σύνταγμα, στην σχετική ρητή και καθολική απαγόρευση της άσκησης βίας, του άρθρου 7, δεν κάνει καμία διάκριση και δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Όπως δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες σχετικά με το ότι αυτός που έχει την εξουσία να δικάζει και να τιμωρεί είναι μόνον ο δικαστής και κανείς άλλος.

Φτάσαμε στο σημείο, τις μέρες αυτές, να παρακολουθήσουμε όχι μόνον την αποδοχή ως νόμιμης και ηθικά δικαιωμένης της κακοποίησης κρατουμένων αλλά και τον άκριτο καταλογισμό συμπάθειας της τρομοκρατίας και του εγκλήματος, σε όσους τόλμησαν να εκφράσουν την απαρέσκεια τους για την παραβίαση των νόμων. Μια άλλη μορφή τρομοκρατίας, δια στιγματισμού, με άλλα λόγια, την φορά αυτή περιβεβλημένη με το άσπιλο ένδυμα μιας πρωτόγονης ηθικής.

ΕΡΜΙΠΠΟΣ