Η παραίτηση του Νίκου Κοτζιά –που στα περίπου 3,5 χρόνια του Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου αποτέλεσε μία από τις σταθερές της κυβέρνησης– έρχεται σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική συγκυρία.
Του Νίκου Καραμανλή
Το γεγονός της ανάληψης του υπουργείου Εξωτερικών από τον Αλέξη Τσίπρα υποδηλώνει την πρόθεση της κυβέρνησης να συνεχίσει στην ίδια ρότα, όσον αφορά τη Συμφωνία των Πρεσπών. Μία συμφωνία που έχει αρχίσει να «μπάζει νερά» τόσο στην Ελλάδα όσο και στην ΠΓΔΜ. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει την άποψη του πρωθυπουργού ότι πρόκειται για μία πολιτική του παρακαταθήκη, ενώ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η χώρα μας έχει αναλάβει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, απέναντι σε συγκεκριμένα κέντρα αποφάσεων, που δεν μπορούν να αλλάξουν από την παραίτηση ενός υπουργού.
Το τελευταίο φάνηκε και από την τοποθέτηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, στον απόηχο της παραίτησης Κοτζιά. Κακά τα ψέματα, εφόσον οι κ.κ. Τσίπρας και Ζάεφ έδωσαν τα χέρια και αποφάσισαν να δώσουν λύση –την όποια λύση, εδώ δεν εξετάζουμε εάν είναι καλή ή κακή– δεν υπάρχει επιστροφή για καμία από τις δύο πλευρές. Κι αν υπάρξει, θα έχει πολύ μεγάλο κόστος, όχι μόνο πολιτικό. Βλέπουμε σχεδόν καθημερινά τους συμμάχους και εταίρους μας να το «υπενθυμίζουν» άλλοτε κομψά κι άλλοτε πιο άγαρμπα. Την ίδια ώρα, βλέπουμε το «Barbaros» μετά από καιρό να κόβει… βόλτες, με την Τουρκία –έχοντας επιλύσει ή κρύψει κάτω απ’ το χαλί τα προβλήματα της οικονομίας της– να κινείται δυναμικά στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Κι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να περάσει «στα ψιλά».
Στο εσωτερικό μέτωπο, τα σενάρια που φέρνουν πιο κοντά τις κάλπες μετά τις τελευταίες εξελίξεις δεν φαίνεται να έχουν μεγάλη τύχη, καθώς και οι δύο κυβερνητικοί εταίροι έχουν να χάσουν πολλά. Ο κ. Τσίπρας θέλει να παίξει το χαρτί των παροχών τους επόμενους μήνες, ενώ ο κ. Καμμένος σε περίπτωση εκλογών άμεσα είναι σχεδόν αδύνατο να βρίσκεται στη Βουλή. Κι αν στην Ελλάδα η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί διαχειρίσιμη, δεν ισχύει το ίδιο γι’ αυτήν που έχει διαμορφωθεί στην ΠΓΔΜ. Η κλεψύδρα αδειάζει και τα περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα για τον Ζόραν Ζάεφ, καθώς χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία (80 από 120 βουλευτές), προκειμένου να κυρωθεί η Συμφωνία των Πρεσπών από τη Βουλή. Μία πλειοψηφία που αυτήν τη στιγμή δεν την έχει.
Και κάτι τελευταίο. Εάν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας θεωρούσε όντως τη Συμφωνία των Πρεσπών εγκληματική για την πατρίδα, είχε την ευκαιρία του να την αποτρέψει. Δεν το έκανε κι αυτή όχι μόνο άρχισε να παράγει αποτελέσματα, αλλά εγκλώβισε την Ελλάδα σε μία διαδικασία που δεν έχει πισωγύρισμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι πομφόλυγες.