, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ μόνο στην KARFITSA: «Η Κυβέρνηση δεν προστατεύει την… εργασία»

???r? ???É`??????? ÑV?? oÁ?S ?? c? ??K??U (????L/É?Ï???????U)

???r? ???É`??????? ÑV?? oÁ?S ?? c? ??K??U (????L/É?Ï???????U)
Λίγες ημέρες μετά την ψήφιση του νέου ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου από τους 153 βουλευτές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος μιλά στην Karfitsa για τις αλλαγές που έρχονται στην καθημερινότητα του εργαζομένου. Ο κ. Παναγόπουλος ασκεί κριτική στην κυβέρνηση για το γεγονός ότι δεν έκανε πράξη τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, όπως είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και εκτιμά πως θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε νέα δραματική μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης. Ζητά αντιμετώπιση της ανεργίας, της ανασφάλιστης και μαύρης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής και προαναγγέλλει νέες κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Ο κ. Παναγόπουλος απαντά μεταξύ άλλων σε όσους κατηγόρησαν την ηγεσία της ΓΣΕΕ για «χλιδή» στο πρόσφατο συνέδριο της Ρόδου, μιλά για τα προνόμια των συνδικαλιστών και λέει πως (δεν) φαντάζεται την Ελλάδα χωρίς αυτούς!

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Στολάκη
Ο αγώνας κατά του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου που πρόσφατα ψηφίστηκε θα είναι διαρκής και ποια μορφή θα έχει; Τι αλλαγές φέρνει στην καθημερινότητα του εργαζόμενου το νέο ασφαλιστικό;
Η παρούσα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δεν έχει δείξει στην πράξη κανένα στοιχείο διαφοροποίησης από τις προηγούμενες Κυβερνήσεις στην τακτική αδιαφορίας προς τον ουσιαστικό και έγκαιρο κοινωνικό διάλογο και τις εικονικές διαδικασίες επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων, ενώ παράλληλα δεν επιδιώκει καμία ουσιαστική επαφή με την εργατική τάξη και τους εκπροσώπους της.
Οι νομοθετικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό επικεντρώνονται σε παραμετρικές αλλαγές και σε μείωση των συνταξιοδοτικών δαπανών. Δεν πρόκειται δυστυχώς για μεταρρύθμιση που θα επιφέρει ένα βιώσιμο και αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Η αρχιτεκτονική του είναι ίδια με όλες τις προηγούμενες απόπειρες. Αφορά δημοσιονομικές υποχρεώσεις, χωρίς να δίνεται μακροχρόνια, βιώσιμη και κοινωνικά αποτελεσματική λύση. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια μεταρρύθμιση βασισμένη στην απασχόληση και την ανάπτυξη, με μια μεταρρύθμιση που σέβεται τον εργαζόμενο, τις εισφορές του, τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει το κράτος, τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει μία γενιά απέναντι στην άλλη.
Οι αλλαγές που φέρνει το νέο ασφαλιστικό στην καθημερινότητα των εργαζομένων είναι προς το δυσμενέστερο και είμαι βέβαιος ότι αν η κυβέρνηση σε σύντομο χρόνο δεν επαναφέρει το θεσμό των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, δεν στελεχώσει του Εποπτικούς Μηχανισμούς, δεν δημιουργήσει θέσεις εργασίας και δεν επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751€, όπως άλλωστε είχε υποσχεθεί, δεν θα καταφέρει να κρατήσει την ισορροπία του ασφαλιστικού συστήματος και πολύ σύντομα θα εξαναγκαστεί να προχωρήσει σε νέα δραματική μείωση της ασφαλιστικής  δαπάνης. Η εγκατάλειψη της προστασίας της εργασίας με πλήρες ωράριο και αποδοχές στη βάση συλλογικών συμβάσεων και η εμπέδωση των ατομικών συμβάσεων κυρίως μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης έχει κάνει όμηρους τους εργαζόμενους στις απολύσεις και την ανασφάλεια, το ασφαλιστικό σύστημα σε έλλειμμα πόρων και την Κυβέρνηση να δίνει τη χαριστική βολή σε εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Εξάλλου υπάρχουν τόσες αντιφατικές προτάσεις και ρυθμίσεις που ακόμη και στις περιπτώσεις που κάποιος θα μπορούσε να εκτιμήσει μια διαφαινόμενη δικαιοσύνη στον ψηφισθέντα νόμο αυτή θα ακυρωθεί στην πράξη.
Η βιώσιμη και κοινωνικά αποτελεσματικά λύση στο ασφαλιστικό, είναι αυτή που θα ακουμπά την καρδιά του προβλήματος. Και η καρδιά του προβλήματος δεν είναι άλλη από την ανεργία, τη μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, την εισφοροδιαφυγή και την αποφυγή. Αν δεν ληφθούν άμεσα μέτρα για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, το πρόβλημα του ασφαλιστικού θα παραμείνει πρόβλημα και το μάρμαρο θα το πληρώνουμε συνεχώς ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι.
 
Αλήθεια, τα τελευταία έξι χρόνια από την έναρξη της κρίσης πόσες φορές έχουν κατέβει στο δρόμο οι εργαζόμενοι; Πόσες απεργίες προκήρυξε αυτό το διάστημα η ΓΣΕΕ;
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων των επί μέρους κλάδων είναι αναρίθμητες. Μόνο η ΓΣΕΕ έχει προκηρύξει από το 2010 μέχρι σήμερα πάνω 50 απεργιακές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια.
Ο Τσίπρας και οι κυβερνητικές του πολιτικές έβγαλαν τον κόσμο ξανά στους… δρόμους. Οι πλατείες γέμισαν και οι κινητοποιήσεις σας είχαν αποτέλεσμα μετά από χρόνια. Τελικά, μήπως η κυβέρνηση και οι επιλογές της… έσωσαν τον συνδικαλισμό;
Ο συνδικαλισμός δεν έχει ανάγκη από «σωτήρες». Υπήρχε και θα εξακολουθεί να υπάρχει και μετά την περίοδο των «σωτήρων». Βρισκόμαστε στους δρόμους του αγώνα αρκετά χρόνια τώρα και οι πλατείες γεμίζουν κάθε φορά που η ένταση της επίθεσης είναι ασφυκτική για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Εμείς με υψηλό το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όσους μας εμπιστεύονται, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε απέναντι στις πολιτικές λιτότητας και ύφεσης, που δημιουργούν στρατιές ανέργων και φτωχών. Για μας υπάρχει άλλος δρόμος. Και όσο οι κυβερνώντες δεν το καταλαβαίνουν θα ακολουθούμε το δρόμο του αγώνα. Για τους εργαζόμενους στην παρούσα φάση οι δυναμικές και αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι μονόδρομος.
Τα χρόνια της κρίσης αλήθεια, ποια είναι η δύναμη των συνδικάτων; Πως διασφαλίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων, όταν οι τελευταίοι ζουν σε καθεστώς πίεσης, απλήρωτης εργασίας και του φόβου της απόλυσης;
Τα συνδικάτα είναι η δύναμη του κόσμου της μισθωτής εργασίας και είναι εδώ. Τραυματισμένα μεν, αλλά όρθια και με αστείρευτες διεκδικητικές και αγωνιστικές δυνάμεις. Προχωρούν και αναλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο και σαφή ρόλο για τις εργατικές, κοινωνικές, πολιτικές εξελίξεις. Έχουμε όμως πλήρη επίγνωση ότι δεν μπορούμε να υπερβούμε και να αναλάβουμε το ρόλο που ανήκει στα πολιτικά κόμματα, τα οποία επί του παρόντος επιφυλάσσουν για τα ίδια το ρόλο του «εκφωνητή» απέναντι στα πολιτικά προστάγματα της εποχής.
Τα δικαιώματα των εργαζομένων διαφυλάσσονται μόνο μέσα από την ένταξη στα συλλογικά υποκείμενα εκπροσώπησης, τα συνδικάτα. Κανείς μόνος δεν θα καταφέρει να αντιμετωπίσει έκνομες, παράτυπες και αυθαίρετες εργοδοτικές πρακτικές.
Τι απαντάτε σε όλα όσα ακούστηκαν για «Συνέδριο της χλιδής στη Ρόδο»;
Για όποιον αντιλαμβάνεται τη δύσκολη και κρίσιμη φάση της χώρας και του λαού της, είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι δεν είναι τυχαίο ότι στοχοποιούνται τα συνδικάτα μέσα στον κυκεώνα των μνημονιακών μέτρων, εφόσον αυτό που επιδιώκεται είναι η πλήρης εξατομίκευση της εργασιακής παρουσίας στη χώρα μας.
Δεν υπήρξε κανένα «συνέδριο χλιδής στη Ρόδο». Αυτή η κουβέντα έχει αξία μόνο για εκείνους που τροφοδοτούν τον σκανδαλοθηρικό τύπο και ζυμώνονται πολιτικά και συνδικαλιστικά με αυτού του τύπου τη δημοσιογραφία. Επελέγη το συγκεκριμένο ξενοδοχειακό συγκρότημα, τη χειμερινή περίοδο, με κριτήρια την χαμηλότερη προσφορά, αλλά και την ικανότητα φιλοξενίας ενός τόσο μεγάλου και απαιτητικού συνεδρίου, τον συμβολισμό της περιοχής λόγω των χιλιάδων απασχολουμένων συνάδελφών μας στη βαριά τουριστική βιομηχανία, την ικανοποίηση του αιτήματος του τοπικού Εργατικού Κέντρου και το γεγονός ότι το συνέδριο ήταν αφιερωμένο στο προσφυγικό. Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και πραγματικά το συνέδριο της ΓΣΕΕ, έδωσε μια μικρή οικονομική ανάσα στην τοπική αγορά και κράτησε ανοιχτό ένα μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα, που υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν κλειστό το χειμώνα, στέλνοντας δεκάδες ξενοδοχοϋπάλληλους στο ταμείο ανεργίας. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι η διεξαγωγή του συνεδρίου στη Ρόδο αποτέλεσε ομόφωνη πολιτική απόφαση των στελεχών της Συνομοσπονδίας και γι’ αυτές μας τις αποφάσεις μας κρίνουν τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων και όχι οι απανταχού «σκανδαλοθήρες».
Όταν μιλάμε για «γενιά των επτακοσίων ευρώ» μιλάμε μήπως για περασμένα μεγαλεία; Επίσης μια από τις μεγάλες πληγές της κρίσης με αποτελέσματα που θα φανούν στο μέλλον είναι η μετανάστευση επιστημόνων σε χώρες του εξωτερικού. Γνωρίζετε μήπως πόσοι νέοι επιστήμονες έχουν εγκαταλείψει την χώρα την τελευταία πενταετία;
Δεν ξέρω αν έχουμε δικαίωμα να ομιλούμε πλέον για τη γενιά των επτακοσίων ευρώ, όταν έχει εγκαταλειφθεί από την Κυβέρνηση η προστασία της εργασίας με πλήρες ωράριο και αποδοχές στη βάση συλλογικών συμβάσεων, ενώ έχουν πλέον καθιερωθεί οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, κυρίως μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Ειδικά όταν όλα αυτά έχουν κάνει όμηρους τους εργαζόμενους στις απολύσεις και την ανασφάλεια. Στα θέματα αυτά, που έχουν πληγώσει βαριά τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, στηρίχθηκαν και οι ψηφοθηρικοί μύθοι του ΣΥΡΙΖΑ για την επαναφορά των 751 ευρώ στον κατώτατο μισθό, μαζί με την κατάργηση των εργασιακών ευελιξιών και την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων.
Σίγουρα πάντως μπορούμε να μιλάμε για τη γενιά των Ελλήνων του εξωτερικού, την «χαμένη γενιά» ή «τη γενιά G». Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες διαρροές μυαλών σε μια αναπτυγμένη δυτική οικονομία της σύγχρονής εποχής. Η φυγή αυτή των νέων δεν δείχνει να υποχωρεί και οι εκτιμήσεις είναι ότι το ποσοστό των νέων που μετανάστευσαν για οικονομικούς λόγους, αυξήθηκε τα χρόνια της κρίσης κατά 300%, σε σχέση με τα επίπεδα πριν την κρίση, ενώ η ανεργία στους νέους υπερβαίνει το 50%.
Κατηγορούν τους συνδικαλιστές για προνόμια. Ποια είναι αυτά; Φαντάζεστε την Ελλάδα χωρίς… συνδικαλιστές;
Ο συνδικαλισμός είναι ένας από τους δημοκρατικούς πυλώνες μιας δυτικοευρωπαϊκής ευνομούμενης Πολιτείας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα  επιχείρησαν να ελέγξουν ή να διαλύσουν το συνδικαλισμό. Ενδεικτικά αναφέρω, ότι στις 2 Μάϊου 1933, την επομένη της Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι ομάδες κρούσης των ΝΑΖΙ κατέλαβαν τα γραφεία των εργατικών συνδικάτων σε ολόκληρή τη Γερμανία. Οι ηγέτες τους, που στέκονταν εμπόδιο στην επικράτηση του Εθνικοσοσιαλιστικού «Ιδεώδους» βασανίστηκαν και στάλθηκαν στις φυλακές ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είμαι ο πρώτος που θα επικρίνει ανάρμοστες πρακτικές στο πεδίο του συνδικαλισμού, αλλά όχι δεν θα μπορούσα να φανταστώ μια Ελλάδα χωρίς συνδικάτα. Θα αποτελούσε άλλη μια παγκόσμια αρνητική πρωτοτυπία.Τα συνδικάτα, ως αυτοδιοικούμενες οργανώσεις που συστήνονται για να προωθήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων διαμέσου της συλλογικής τους δράσης, είναι ότι καλύτερο διαθέτουμε σήμερα για να αμυνθούμε στις επιθέσεις έναντι των εργατικών εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Ας τα προσέξουμε ως κόρην οφθαλμού, γιατί τα σωματεία υπάρχουν γιατί ο μεμονωμένος εργαζόμενος συνήθως διαθέτει πολύ ισχνή διαπραγματευτική δύναμη έναντι του εργοδότη του. Σε μια κοινωνία αδυσώπητης ατομοκεντρικής προσέγγισης, είναι από τα ελάχιστα εναπομείναντα φυτώρια συλλογικής δράσης.
 
Στην Ελλάδα οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους. Υπάρχουν συνταξιούχοι με παχυλές συντάξεις και εργαζόμενοι με μισθούς των 300 ευρώ. Είστε υπέρ της περικοπής των «ρετιρέ» των συντάξεων υπέρ των νέων εργαζομένων;
Καταρχήν θα είμαι ο τελευταίος που θα «πέσει στην παγίδα» της προσφιλούς σε αρκετούς πολιτικούς ρητορικής «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα». Υπάρχουν εργαζόμενοι που κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου κατέβαλαν υψηλότατες ασφαλιστικές εισφορές, συνεισφέροντας στα ασφαλιστικά ταμεία και στους οργανισμούς κοινωνικής πολιτικής, αδιαλείπτως επί 35 και 40  έτη. Αυτές οι εισφορές θα πρέπει να έχουν το ανάλογο συνταξιοδοτικό αντίκρισμα. Αν θα έπρεπε να απαντήσω με ένα «υπέρ», θα απαντούσα ότι είμαι υπέρ της ανάπτυξης και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, προκειμένου να «αιμοδοτηθούν» με νέες εισφορές τα ασφαλιστικά ταμεία και με τον τρόπο αυτό να βρεθούν όλοι στα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά «ρετιρέ».

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.