Tου Νίκου Νυφούδη*
Ανάπτυξη. Τι όμορφη λέξη! Που γίνεται ακόμα πιο όμορφη όταν πιστεύουμε ότι θα έρθει από μόνη της. Πως δεν χρειάζεται σκληρή δουλειά. Που να συνδυάζει στερήσεις, μόχθο και πόνο. Που να μην απαιτεί δημιουργικότητα, ρίσκο και φαντασία. Τόλμη! Πάνω από όλα τόλμη.
Το καλοκαίρι είναι πάντα μια καλή ευκαιρία για αυτοκριτική. Οι ρυθμοί της κανονικότητας του χειμώνα, με ένα περίεργο τρόπο, το καλοκαίρι μπαίνουν σε πάγο. Τι ωραία να μπαίνανε και οι λογαριασμοί μας στον πάγο.
Μας δίνεται, είναι αλήθεια, περισσότερος χρόνος για περισυλλογή και σκέψη. Και προγραμματισμό για το χειμώνα. Υπάρχει περισσότερος χρόνος για να δούμε τι έφταιξε, τι πήγε λάθος και δεν επετεύχθησαν οι στόχοι μας. Και να γίνουμε καλύτεροι. Είμαστε σκληρά εργαζόμενος λαός. Ήμασταν ακόμα περισσότερο όταν τα ποσοστά ανεργίας ήταν μικρότερα. Προσπαθώ να το μεταφέρω προς τα έξω, συνέχεια. Ο λάθος προγραμματισμός, η λάθος οπτική και ο κεντρικός σχεδιασμός πήγε λάθος. Όταν ένα εργοστάσιο κλείνει, τελευταίοι φταίνε οι εργάτες. Η βάση. Ο επιχειρηματίας είναι ο εμπνευστής, ο καπετάνιος. Βάλτε όπου εργάτες -λαός- και όπου επιχειρηματίας -πολιτικό σύστημα-. Και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.
Ευθύνες στην περίπτωσή μας, όμως, υπάρχουν παντού. Ένας ράθυμος, σχεδόν κακομαθημένος λαός, που θέλησε να ακούσει μόνο όμορφα λόγια δεν μπορεί να πάει μακριά. Ακόμα κι αν η αλήθεια είναι πολλές φορές πικρή. Και πρέπει να την καταπιούμε σαν φάρμακο ελπίζοντας για τη σωτηρία. Αλλά φροντίζοντας τον εαυτό μας και τους γύρω μας, περισσότερο την επόμενη φορά. Χωρίς να κάνουμε τα ίδια λάθη. Τουλάχιστον.
Την Ανάπτυξη πρέπει να την απαιτήσουμε. Την ισονομία και την διαφάνεια να την διεκδικήσουμε και να καταγγείλουμε οτιδήποτε άλλο. Χωρίς να λουφάξουμε ελπίζοντας ότι θα έρθει και η σειρά μας. Να δουλέψουμε σκληρά για τη δημιουργία. Να μην φοβηθούμε τον πόνο της εργασίας και να μην μας πάρει από «κάτω» η αναμονή της.
Έπειτα από τέσσερα «γεμάτα» χρόνια μνημονίου, είμαστε ένας λαός ζαλισμένος. Σχεδόν σε κατάσταση μέθης. Για το οποίο γεγονός φταίνε προφανώς αυτοί που κυβερνήσανε, σε ένα δύσκολο ομολογουμένως περιβάλλον, αλλά δεν στάθηκαν στο ύψος των ευθυνών τους. Τέσσερα χρόνια λιτότητας με ελάχιστες αλλαγές στην πραγματική οικονομία. Αυτό ήταν το πραγματικά θανατηφόρο φάρμακο του μνημονίου, πέρα και πάνω από το ίδιο το μνημόνιο: η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να εξασφαλίσει για όλους μας τις αλλαγές αυτές που θα πυροδοτούσαν και πάλι την οικονομία. Όπως κάνανε άλλες χώρες, οι οποίες βρίσκονταν σε χειρότερη θέση από τη δική μας. Και σηκώθηκαν όρθιες.
Για όλα αυτά χρειάζονται χρήματα. Βασικό μας όπλο στην εξεύρεση αυτών είναι ο Τουρισμός μας. Που κι αυτός λειτουργεί στον αυτόματο. Η τύχη και μια ευτυχής συγκυρία μιας φιλικής βάφτισης με έφερε αυτό το καλοκαίρι στα Ζαγοροχώρια. Από αμέλεια χωρίς χρήματα, μετρητά. Ελπίζοντας πως θα βρω ένα έστω μηχάνημα σε τέσσερα χωριά που ήταν στο δρόμο μου. Το αποτέλεσμα: επιστροφή στα όμορφα Γιάννενα. Πείτε μου τι θα έκανε ο άτυχος τουρίστας. Που θέλει να αφήσει τα ωραία του λεφτάκια; Σε μας;
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα βασικά: ένα μηχάνημα αυτόματης ανάληψης μετρητών σε κάθε χωριό. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσει η Ανάπτυξη, άλλωστε. Τόσο απλά.
*Ο κ. Νυφούδης είναι επιχειρηματίας και πολιτευτής με το «Ποτάμι»