Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις εκείνες που καλείται η δικαστική εξουσία να επιλύσει θέματα που άπτονται της αποκλειστικής αρμοδιότητας της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής της ομάδας.Και δεν είναι μόνο τα ζητήματα των δανειοληπτών που δυστυχώς έλαβαν κολοσσιαία έκταση τελευταία.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΣΥΡΙΟΣ *

Είναι και θέματα μισθολογικά, συνταξιοδοτικά, λειτουργίας της αγοράς, ωράρια εργασίας κα. Αντί δηλαδή να υπάρξει ρητή διάταξη του νόμου ή η εφαρμογή κάποιων μέτρων να προκύπτει συνδυαστικά από περισσότερες διατάξεις,εναπόκειται στα δικαστήρια να ερμηνεύσουν το νόμο εκεί όπου, πιθανόν σκόπιμα, υφίστανται κενά.Το πρόβλημα είναι διαρκές, έλαβε τώρα όμως απτή υπόσταση και ανέδειξε οδυνηρά αποτελέσματα αφού ο Αρειος Πάγος έλυσε δια ροπάλου το χρονίζον ζήτημα των κόκκινων δανείων. Μέχρι τώρα υπήρχαν, όχι λίγοι Δικαστές κατωτέρων δικαστηρίων και Εφετείων,  που έδιναν την δική τους ερμηνεία, απέκρουαν τα funds και τις εταιρίες διαχείρισης των κόκκινων δανείων από πλειστηριασμούς, προσάρμοζαν τα δάνεια κατά την δικανική τουs πεποίθηση, αναπροσάρμοζαν τις συμβάσεις με περίεργες ρήτρες ή με ελβετικό φράγκο. Τώρα όμως κανείς Δικαστής δε δικαιούται να αποφανθεί διαφορετικά, άλλως τιμωρείται πειθαρχικά, καθ’ότι η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου έχει δεσμευτική ισχύ. Από την ώρα που είχε θεσμοθετηθεί η τιτλοποίηση και μεταβίβαση των αξιώσεων από κόκκινα δάνεια άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου.Υστερα ήρθαν τα funds οι  servicers δηλαδή στην ουσία εφαρμόστηκε σταδιακά στην πράξη η αναγκαστική εκτέλεση κατά των δανειοληπτών. Και ασφαλώς μιλάμε για μια πλειοψηφία που χάνει ή, το λιγότερο, που διακινδυνεύει να χάσει την πρώτη κατοικία, όχι από δυστροπία ή από κακό υπολογισμό αλλά από τις έξωθεν και έσωθεν ασύμμετρες συγκυρίες που εξανέμισαν το εισόδημα των πολιτών. Από το 2010 και μετά είχαμε άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων  για τους δημοσίους αλλά και ιδιωτικούς υπαλλήλους, δημοσιονομική καταιγίδα για τους  ελεύθερους επαγγελματίες και πολλαπλασιασμό φόρων για όλους. Και όλα αυτά, όπως και τα μνημόνια,γίναν και γίνονται για να σωθούν και πάλι οι τράπεζες. Αλλά ως πότε θα συμβαίνει αυτό; Κι όμως, αντί να υπάρξει συνεννόηση τραπεζών με το υπουργείο οικονομικών, είχαμε νέες αυξήσεις των επιτοκίων τη στιγμή που η κοινωνία στενάζει από την ακρίβεια και τη διαχρονική  μείωση των εισοδημάτων της. Η στέγη όμως είναι το τελευταίο καταφύγιο του πολίτη. Αν το  χάσει ή θα βυθιστεί στην απελπισία ή θα επαναστατήσει. Κανείς όμως δεν επεμβαίνει ώστε να αντιστρέψει το κλίμα και τη δυσμενή ροή των φαινομένων αυτών Αλλά και κανείς δεν υπόσχεται σαφή μέτρα αντιμετώπισης των κόκκινων δανείων. Δεν είναι συνεπώς  μόνο οι δικαστές που αποφάνθηκαν αρνητικά στο θέμα αυτό. Είναι κυρίως το υπάρχον πολιτικό σύστημα. 

• Ο Γιάννης Νισύριος είναι δικηγόρος Θεσσαλονίκης, παρ’Αρείω Πάγω

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA