Του Νίκου Καραμανλή

Διανύουμε μία δύσκολη και επικίνδυνη περίοδο. Η Τουρκία, την ώρα που η Ελλάδα προσπαθεί να αναστηλώσει την οικονομία της, δείχνει το πόσο σημαντικό είναι να έχεις ως κράτος καλούς γείτονες. Κι εμείς, δυστυχώς, δεν έχουμε. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όσο κι αν κάποιοι τoν θεωρούν παράφρονα, έχει σχέδιο. Σχέδιο συγκροτημένο μεν, αρκετά επίφοβο δε. Θέλει να γίνει ο «σουλτάνος» που θα επεκτείνει τα σύνορα της χώρας του. Και αυτό – όπως και ο ίδιος έχει δηλώσει – θα το κάνει με κάθε τρόπο, δηλαδή με αίμα. Το έδειξε στο Αφρίν στη βόρεια Συρία και είναι σίγουρο ότι δεν θα σταματήσει εκεί. Απώτερος σκοπός του είναι η δημιουργία της μουσουλμανικής ένωσης, που θα καθοδηγείται από τον ίδιο.

Οι ημέρες του, όμως, στο μέγαρο Τσάνκαγια δεν είναι τόσο ρόδινες όσο θα επιθυμούσε. Οι σκληροί εθνικιστές «Γκρίζοι Λύκοι», με τους οποίους έχει συμμαχήσει μετά και το αποτυχημένο πραξικόπημα, τον πιέζουν. Ζητούν νησιά, βραχονησίδες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Ο ίδιος μιλάει για τα σύνορα της καρδιάς του και απειλεί με νέα μικρασιατική καταστροφή. Την ίδια ώρα, τα νέα από το μέτωπο της οικονομίας δεν είναι καλά. Μπορεί η εικόνα που ο Ερντογάν επιχειρεί να περάσει προς τα έξω να είναι αυτή μίας πανίσχυρης Τουρκίας, όμως οι δείκτες αρχίζουν να θυμίζουν την εποχή πριν από την προσφυγή στο ΔΝΤ. Θα ήταν παράδοξο η χώρα να μην επηρεαστεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση, πολλώ δε μάλλον όταν για χρόνια οι ρυθμοί ανάπτυξης ήταν αρκετά μεγάλοι.

Το ζητούμενο είναι τι κάνει η Ελλάδα. Τόσο σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο Ενόπλων Δυνάμεων. Κρατάμε ότι τα στελέχη των τριών κλάδων (Στρατός Ξηράς, Πολεμική Αεροπορία, Πολεμικό Ναυτικό) γνωρίζουν άριστα την αποστολή τους και πλέον είναι σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα, όπου κι όποτε τους ζητηθεί να υπερασπίσουν την εθνική κυριαρχία. Είναι σημαντικό το «πλέον», γιατί, ας μην το λησμονούμε, μία απροσεξία – είτε εισήλθαν είτε όχι σε τουρκικό έδαφος οι δύο Έλληνες στρατιωτικοί – έδωσε στον Ερντογάν το πάτημα που ήθελε για να στήσει το «παιχνίδι» όπως ακριβώς γνωρίζει. Με «ομηρία» και παζάρι.

Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, υπάρχουν πλείστα όσα ερωτήματα. Η σκανδαλολογία που κυριαρχεί στον διάλογο μεταξύ των κομμάτων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ίσως να ήταν διασκεδαστική σε μία άλλη χρονική περίοδο. Όχι όμως τώρα. Τώρα που έχουν συμβεί πολλά ατυχήματα ή και επιθετικές ενέργειες, από το Καστελόριζο μέχρι τις Καστανιές Έβρου. Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ δείχνουν πως είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να συνετίσουν τον «σουλτάνο». Γι’ αυτό και είναι πιο σημαντικό από ποτέ να υπάρξει ένα μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης για το πώς θα δράσουμε τις πρώτες ώρες της κρίσης. Δεν είμαστε τρομολάγνοι, όμως η Ελλάδα οφείλει να είναι έτοιμη για τις επόμενες κινήσεις Ερντογάν.