Του Δημήτρη Δραγώγια

Από Πολυτεχνείο εκεί στα 70s δεν καταλάβαινα και πολλά. Ημουν στο στάδιο του πιτσιρικά που ενδιέφεραν μόνο οι βόλτες με ποδήλατο και πάντα με βοηθητικές. Μ’ άρεσε όμως να τους ακούω γιατί περισσότερο εστίαζαν στο καμάκι που έκαναν στα κουτούκια που γιόμιζαν από φοιτηταριά έστω διανθισμένα με τα τσιτάτα του προλεταριάτου. Η αριστερά και τα ζιβάγκο ήταν η μόδα, τα πανεπιστήμια γαλουχούσαν τους επόμενους Τσε και Μπολιβάρ τη στιγμή που στην ιχνηλατημένη τότε ΕΟΚ προχωρούσαν στα Μεταπτυχιακά και την εξειδίκευση. Κάποιους τους κοίταζα με δέος, πάντα είχα  να ακούσω και από μια ιστορία της εξέγερσης. Στη φαντασία μου το τριήμερο αυτό διαρκούσε κανένα χρόνο κι αν μπορούσε να υπολογίσω τις αφηγήσεις των «εντός χώρου» εξεγερμένων, το Πολυτεχνείο θα πρέπει να φιλοξενούσε το μισό πληθυσμό της χώρας. Οποιοσδήποτε μπορεί να κλέψει λίγη από τη λάμψη της ηρωικής ημέρας. Σε ποιόν θα δώσει λογαριασμό; Άλλωστε οι «επώνυμοι» της εποχής φροντισαν να εξαργυρώσουν στο όνομα της Δημοκρατίας, την «ανιδιοτελή» μάχη τους για αυτά που σήμερα θεωρούνται αυτονόητα. Για τους υπόλοιπους αρκεί η αναμνησιολογία.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Η γενιά του Πολυτεχνείου απέτυχε παταγωδώς. Ας αφήσουμε στην άκρη εκείνους που ούτως η άλλως ξεχώρισαν για την αφοσίωσή τους στην ιδέα του λυτρωμού. Οι περισσότεροι αυτοαναγορεύτηκαν σε illuminati. Δεν άντεχαν όμως τόσο … φως. Είναι σαν τον ποδοσφαιριστή που νικά το μεγαθήριο και ξαφνικά τυφλώνεται από τη δημοσιότητα, είναι σαν τον ταλαντούχο αθλητή που ντοπάρεται επειδή νιώθει ανασφαλής για να αντέξει στο χρόνο, είναι σαν το Διάκο που αποθρασύνεται στην πρώτη λειτουργία και νιώθει Αρχιμανδρίτης. Αλλά ποιός να τους σταματήσει; Στα 70ς οι μετριοπαθείς φωνές ακουγόταν ψίθυροι και οι προειδοποιήσεις για το στραβό αρμένισμα της μεταπολίτευσης ενοχλούσαν σαν βουβουζέλα εν μέσω θέρους. Της γενιάς εκείνης της δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξει την Ελλάδα. Την άλλαξε κατεύθυνση και τα φώτα μαζί. Πού είναι οι …ήρωες του Πολυτεχνείου; Οσοι δεν εξαργύρωσαν την «επιτυχία τους» με θώκους ή θωκίσκους, επέλεξαν την ανωνυμία τους, τριγυρνώντας κάπου στα Εξάρχεια. Ισως να είναι και οι πιο ειλικρινείς. Οι περισσότεροι συμβιβάστηκαν στην Δημοκρατία του «λες ό,τι θέλεις, αλλά κάνεις ό,τι λένε».

Το χειρότερο είναι ότι το Πολυτεχνείο δεν ζει, δεν ξανάρχεται, δεν αναβιώνει. Απλώς το θυμάσαι σαν τα σόλο του Χέντριξ και τις ψυχεδέλειες της Σλικ στο Γούντστοκ. Ακόμη και ραδιόφωνο είναι περιττό να φτιάξεις. Προσφέρεται σε ψηφιακή μορφή, live streaming με play list, μπόλικο betting και δωρεάν τσιτάτα. Κι αν η μόδα επέβαλε ζιβάγκο θα φρόντιζαν να είναι Prada. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.