Ας επιχειρήσουμε μέσω μια σειράς επαγωγικών συλλογισμών μια αποτύπωση του τι συμβαίνει διεθνώς αυτές τις ημέρες, για να οδηγηθούμε σε κάποια συμπεράσματα που μπορεί να φανούν χρήσιμα στο μέλλον.

Οι ΗΠΑ, ηγέτιδα δύναμη του δυτικού κόσμου, «πολεμούν» σε δυο μέτωπα: το ένα στην Ευρώπη, όπου έχουν αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποστολή αμυντικού υλικού στην Ουκρανία, ώστε να «αντέξει» εν όπλοις απέναντι στη Ρωσία, αλλά και τον συντονισμό της αμυντικής βοήθειας των υπόλοιπων συμμάχων στους Ουκρανούς, και το άλλο πιο κοντά τους, στον Ειρηνικό και τη Νοτιοανατολική Ασία, έχοντας απέναντί τους την Κίνα σε ένα λεκτικό blame game προς ώρας με αφορμή την επιθετικότητα του Πεκίνου έναντι της Ταϊβάν. Στη μια περίπτωση η Μόσχα έχει τοποθετηθεί κατ’ επανάληψη αλλά και πρόσφατα πως η συνεχής αποστολή πυραύλων στο Κίεβο ισούται με «λάδι στη φωτιά» και με μαθηματική ακρίβεια αυτό κάποια στιγμή θα επιφέρει σύγκρουση ανάμεσα στις δύο δυνάμεις. Η Ουάσιγκτον χρειάστηκε με επίσημη παρέμβαση να καθησυχάσει τους φόβους της Μόσχας πως οι αμερικανικοί πύραυλοι δεν θα πλήξουν ρωσικό έδαφος. Στη δεύτερη περίπτωση, η Κίνα συντηρεί το πολεμικό κλίμα, στον απόηχο της επίσκεψης και των δηλώσεων Μπάιντεν πως οι ΗΠΑ θα σταθούν στο πλευρό της Ταϊπέι, αν το Πεκίνο επιχειρήσει στρατιωτική εισβολή. Οι Κινέζοι ανεβάζουν το επίπεδο των στρατιωτικών γυμνασίων στον εναέριο χώρο και τη θαλάσσια περιοχή γύρω από την Ταϊβάν, σηκώνοντας το γάντι του Αμερικανού προέδρου.

Στις παραπάνω ανοιχτές προκλήσεις των ΗΠΑ από δυο υπολογίσιμους αντιπάλους στο παιχνίδι της γεωπολιτικής επιρροής, κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει πως δεν θα προστεθεί και κάποια ακόμα. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως δεν θα εμφανιστεί ένα κράτος, μια συμμαχία κρατών, μια διεθνής οργάνωση με κοινό υπόβαθρο, για παράδειγμα, μια νέα οργάνωση θρησκευτικού φονταμενταλισμού στα χνάρια του ISIS, που θα διαβλέψει περιθώριο οφέλους από αυτήν την κατάσταση.

Η ρωσοουκρανική σύγκρουση ανέδειξε τη σημασία του ΝΑΤΟ και τη συμπαγή στάση της Δύσης απέναντι σε μια χώρα που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Θεωρητικά, κανείς νατοϊκός στρατιώτης δεν έχει ρίξει ούτε «μπαταριά» σε αυτό που συμβαίνει στα ανατολικά της ηπείρου, όμως όλοι γνωρίζουν πως η Συμμαχία είναι εκεί, άγρυπνη και παρακολουθεί. Μπορεί αυτό που δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα στην Ουκρανία να συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον ή να συμβεί σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη, οπουδήποτε κάποιος ή κάποιοι αποφασίσουν να συμπαραταχθούν με τη Ρωσία ή με την Κίνα, ή και με το Ιράν, που βάσει και της δικής μας εμπειρίας από το ρεσάλτο στα ελληνόκτητα πλοία ξύνεται στην γκλίτσα του τσομπάνη. Γιατί το μονοπάτι δείχνει μια επιστροφή στο διπολικό σύστημα στη γεωπολιτική, με ένα δίπολο Δύση – αντι-Δύση χοντρά χοντρά. Και τα σημάδια δείχνουν ότι έχουμε πάρει βήματα για κάτι τέτοιο.

Από την έκδοση της εφημερίδας Political