Τέσσερα «stop» πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας από τις σελίδες των New York Times, σε ένα άρθρο που – όσο κι αν ντύθηκε με διεθνιστικό μανδύα – διαβάστηκε στο εσωτερικό ως πεντακάθαρη δήλωση προθέσεων. Κι αν κάποιοι βλέπουν “παρέμβαση”, οι πιο υποψιασμένοι το ερμηνεύουν ήδη ως το πρώτο κεφάλαιο ενός προσωπικού come back.

Όχι όμως σε ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά κάπου αλλού, εκτός Κουμουνδούρου, εκτός παλαιών βαρών και φθαρμένων ισορροπιών. Ο Τσίπρας επιλέγει να «ξηλώσει» και τη Σοσιαλδημοκρατία του Ανδρουλάκη και τη ρηχότητα της νέας ηγεσίας της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης — σαν να απευθύνεται ήδη στο δικό του κοινό.

Και όσο γράφει στα αγγλικά, η κυβέρνηση συνεχίζει να παράγει πολιτική στα ελληνικά: με φοροελαφρύνσεις, επενδυτικά ρεκόρ και συνέπεια. Γιατί ο Μητσοτάκης δεν γράφει μανιφέστα. Υλοποιεί. Και αυτό —όσο κι αν ενοχλεί κάποιους— είναι το μόνο play που μετράει αυτή τη στιγμή.