, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Η κλιματική κρίση είναι η πολιτική κρίση της εποχής μας

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ) το 2022 παύει να χρηματοδοτεί νέα έργα που αφορούν τα ορυκτά καύσιμα, απόφαση που συμβάλλει στις προσπάθειες αποτροπής της κλιματικής αλλαγής. Βέβαια, οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες μέσα σε έξι χρόνια, μετά και την υιοθέτηση της Συνθήκης του Παρισιού για το Κλίμα, έχουν συνολικά χρηματοδοτήσει τον πλέον ρυπογόνο κλάδο με 4,6 τρισεκατομμύρια δολάρια!

Της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Έχουμε αποτύχει… τόσο ως κοινωνία όσο και ως προς τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν… κυρίως όμως ως κοινωνία, διότι εμείς είμαστε αυτοί που αποφασίζουμε ποιες πολιτικές θα μας κυβερνήσουν…

Η κλιματική αλλαγή έχει φθάσει και επιταχύνεται ταχύτερα από ό,τι πολλοί επιστήμονες περίμεναν. Η κλιματική κρίση είναι η πολιτική κρίση της εποχής μας.

Η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας κατά 1,5 βαθμό Κελσίου εγκυμονεί τον κίνδυνο μακροχρόνιων και µη αναστρέψιμων αλλαγών.

Και για να έχουμε μια πιο παραστατική και συγκεκριμένη ιδέα για τι μιλάμε, ιδού λίγα στοιχεία:

* 50.000.000 άνθρωποι θα γίνουν περιβαλλοντικοί πρόσφυγες μέχρι το 2050.

* Οι καταστροφικές πυρκαγιές θα οκταπλασιαστούν (έχει αρχίσει να συμβαίνει ήδη).

* 136 ιστορικά μέρη του κόσμου θα εξαφανιστούν κάτω από τη θάλασσα.

* Οι τυφώνες θα γίνουν πολύ πιο έντονοι και υγροί.

*  Η ερηµοποίηση και η λειψυδρία θα επεκταθούν επικίνδυνα.

* Το 100% των υφάλων θα εξαφανιστεί μέχρι το 2050.

* Ο αριθμός των υποσιτισμένων παιδιών θα αυξηθεί κατά 20.000.000 μέχρι το 2050.

Όλα αυτά συμβαίνουν ήδη σε «ήπιους» ρυθμούς και θα κλιμακωθούν με μη αναστρέψιμη πορεία ύστερα από μία δεκαπενταετία.

Μπορούμε να περιορίσουμε την άνοδο της θερμοκρασίας στον 1,5 βαθμό Κελσίου; Φυσικά και μπορούμε, ΑΛΛΑ αυτό θα απαιτούσε πρωτοφανείς πολιτικές αλλαγές.

Η κλιματική κρίση, λοιπόν, είναι η πολιτική κρίση της εποχής μας. Γιατί ο ανταγωνισμός αλλά και τα γεωπολιτικά συμφέροντα μεταξύ των ισχυρών του πλανήτη και η επανεθνικοποίηση των κρατικών πολιτικών που κερδίζει διαρκώς έδαφος -άλλωστε, πολλά από τα ανερχόμενα ακροδεξιά κόμματα αρνούνται ή υποβαθμίζουν την κλιματική αλλαγή- οδηγούν στην κατάρρευση των διεθνών συνθηκών για το κλίμα.

Όταν ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ κατήγγειλε τις διεθνείς συνθήκες σαν παγκόσμια συνωμοσία κατά των συμφερόντων των ΗΠΑ και θεωρούσε ότι η κλιματική αλλαγή είναι κατασκευή των πρωτεργατών αυτής της συνωμοσίας, όταν η Ρωσία με τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν αρνείται ότι η κλιματική αλλαγή προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Και βέβαια όταν η Κίνα, ο κύριος ρυπαντής του πλανήτη, φαίνεται μεν πρόθυμη να σηκώσει το φορτίο της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής ΑΛΛΑ προωθεί λιγνιτικές μονάδες σε περιοχές όπως τα Βαλκάνια -συχνά με χρηματοδότηση από ευρωπαϊκές θεσμικές τράπεζες! Τι δεν καταλαβαίνουμε εμείς;

Και ας μη γελιόμαστε, δεν πρόκειται για θεωρητικές διαφορές στις εκτιμήσεις για την κλιματική αλλαγή, ούτε για διαφορετικά συμφέροντα στον τομέα της ενέργειας, αλλά για όξυνση των κρατικών ανταγωνισμών για όλους τους δυνατούς λόγους, όπως γεωπολιτικοί λόγοι (ανακατανομή ισχύος) και επιμέρους συμφέροντα (ενέργεια κ.λπ.). Σαφώς και ο πόλεμος στην Ευρώπη αποτελεί ένα γεωπολιτικό παιχνίδι ισχύος, αφού η ίδια η διαχείριση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής είναι μια «εξωφρενικά ακριβή υπόθεση»: Μέχρι το 2030, η κλιματική αλλαγή αναμένεται να κοστίζει στην «παγκόσμια οικονομία» 700 δισ. δολάρια ετησίως! Το υπάρχον πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε μέχρι εδώ δεν γνωρίζει άλλο τρόπο να διαχειρίζεται όλα αυτά παρά µε τον ανταγωνισμό και την προσπάθεια μετάθεσης των συνεπειών στους «άλλους».

Μόνο που οι άλλοι είμαστε εμείς…

Πιστεύει κανείς ότι τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα και ιδιαίτερα ο νεοφιλελευθερισμός θα δαπανήσει τα τεράστια ποσά που απαιτούνται για να αποζημιώσει και συνδράμει τα θύματα των καταστροφών από την κλιματική αλλαγή και να ανασυγκροτήσει τις κοινωνικού χαρακτήρα υποδομές που καταστρέφονται;

Η υπόθεση της κλιματικής κρίσης είναι, λοιπόν, πολιτική σε όλη την κλίμακα και µε όλη τη σημασία της λέξης. Για αυτό τα παιδιά μας φωνάζουν: «Αλλάξτε το σύστημα, όχι το κλίμα».

Δεν είναι δυνατόν ο ελέφαντας να είναι μέσα στο σαλόνι μας, να στρογγυλοκάθεται στον καναπέ μας και εμείς να είμαστε έξω στον κήπο και να παριστάνουμε τις στρουθοκαμήλους.

Το μέλλον των παιδιών μας ΔΕΝ είναι μόνο ένα σπίτι, μια δουλειά, ένα αυτοκίνητο. Γιατί τίποτα από αυτά δεν θα έχει αξία όταν τα παιδιά μας δεν θα μπορούν να αναπνεύσουν καθαρό αέρα, να φάνε καθαρή τροφή και να πιουν καθαρό νερό. Για αυτά τα αγαθά πρέπει να αγωνιστούμε. Η μάχη ενάντια στην κλιματική κρίση είναι μάχη επιβίωσης για το ανθρώπινο γένος και τον πολιτισμό μας.

*Η Δήμητρα Λυμπεροπούλου είναι Περιφερειακή Σύμβουλος Πελοποννήσου και Επικεφαλής Περιφερειακής Παράταξης «Πράσινη Πελοπόννησος».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.