Εδώ και αρκετά χρόνια έχω την εντύπωση ότι ζω στη χώρα του απόλυτου παραλογισμού, αλλά με αυτά που γίνονται τελευταία, είμαι πλέον σίγουρος.
Του ΚΩΣΤΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ
Σε ποια χώρα πολιτικοί που κατακρεούργησαν θεσμούς, Δημοκρατία και οικονομία τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα κουνάνε το δάχτυλο, λες και έχουμε πάθει όλοι αμνησία;
Σε ποια χώρα χρησιμοποιούνται και εκτίθενται οι μυστικές υπηρεσίες, από πολιτικά πρόσωπα, για μικροκομματική αντιπαράθεση;
Σε ποια χώρα θίγονται ονόματα δημοσίων προσώπων, χωρίς καμία απόδειξη, από αναπόδεικτα δημοσιεύματα, και δεν ανοίγει μύτη;
Το αξιοπερίεργο, θα έλεγα και αστείο, είναι ότι όλοι αποδέχονται τον τίτλο «νόμιμες επισυνδέσεις», αλλά την επόμενη στιγμή καταγγέλλουν μια κυβέρνηση για εσκεμμένες πρακτικές που δεν αφορούν την εθνική ασφάλεια αλλά πολιτικές σκοπιμότητες.
Αποδείξεις προφανώς δεν υπάρχουν, ούτε καν ενδείξεις θα έλεγα, αλλά αν αυτή η θεωρία εξυπηρετεί ένα αφήγημα και ένα ιδεολογικό πρόσημο, κομμάτια να γίνει. Και όλα τα ζητήματα που άπτονται των μυστικών υπηρεσιών και της εθνικής ασφάλειας πάνε στα σκουπίδια.
Το τραγικό είναι ότι οι αυτονόητες διαρροές από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών είναι στο απυρόβλητο λόγω του δημοσιογραφικού απορρήτου της πηγής. Και αντί αυτό να είναι το μέγιστο ζήτημα εθνικής και κοινωνικής ασφάλειας, και να απασχολεί πολιτικούς και δικαστές, παραμερίζεται σαν τέτοιο, ενώπαράλληλα χρησιμοποιούνται αυτές οι διαρροές από αρχηγούς πολιτικών κομμάτων για κομματική αντιπαράθεση.
Ακούγεται τραγικό και είναι, αλλά στη χώρα του παραλόγου είναι μέρα μεσημέρι και η κίνηση στην παραλιακή είναι αυξημένη.
Το αστείο και οξύμωρο μαζί είναι ότι όταν αποκαλύφθηκε το Qatargate, κάποιοι έσπευσαν να εκθειάσουν τις βελγικές Αρχές για την αποτελεσματικότητά τους, αλλά κανείς από αυτούς δεν θίχτηκε από το γεγονός ότι και σε αυτήν την περίπτωση υπήρχαν επισυνδέσεις και παρακολουθήσεις πολιτικών προσώπων επί σειρά μηνών.
Και αν υποθέσουμε ότι δεν είχε αποκαλυφθεί κανένα έγκλημα, αλλά είχαν αποκαλυφθεί οι παρακολουθήσεις, τότε οι ίδιοι πολιτικοί ηγέτες θα μίλαγαν για τη χούντα του Βελγίου.
Τόσο αστείοι και τραγικοί μαζί, που δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.
* Δύο μέτρα και δύο σταθμά, να το πω;
* Απόλυτη υποκρισία πολιτικών παραγόντων να το πω;
* Απίστευτη ανευθυνότητα απέναντι σε παθογένειες και νοοτροπίες που ταλανίζουν τη χώρα επί δεκαετίες;
Δεν ξέρω τι είναι, αλλά μάλλον όλα αυτά μαζί και το καθένα από μόνο του είναι αρκετά για να καταλάβουμε το ποιόν μερικώνπολιτικών παραγόντων της χώρας, αλλά δυστυχώς και αυτό του εκλογικού σώματος.
Στην περίπτωση του Qatargate κανένας δεν έψαξε να δει αν είχαν τηρηθεί όλοι οι κανόνες και δεν θα το μάθουμε και ποτέ. Γιατί εκ του αποτελέσματος οι παρακολουθήσεις κρίθηκανσωστές, αλλά δεν θα το ξέραμε και ποτέ αν δεν είχαν γίνει πρώτα.
Να θυμίσω ότι μερίδα των Βέλγων δημοσιογράφων, που σέβονται τη δουλειά τους, γνώριζε για τις παρακολουθήσεις, αλλά αποσιώπησαν το γεγονός μέχρι την κατάληξη της έρευνας. Μάλλον φασίστες θα ήταν ή μάλλον έτσι θα τους αποκαλούσαν στη χώρα μας, αν είχε αποκαλυφθεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Η αλήθεια είναι ότι οι μυστικές υπηρεσίες παγκοσμίως χρησιμοποιούν πρακτικές αμφιβόλου ηθικής και νομιμότητας. Το έχουμε αισθανθεί, το έχουμε καταλάβει, το ξέρουμε, το έχουμε δει και στον κινηματογράφο. Είναι όμως η φύση αυτής της δουλειάς τέτοια και οι γραμμές της ηθικής και της νομιμότητας τόσο λεπτές,που είναι σχεδόν αδιευκρίνιστοαν τηρούνταιόλοι οι κανόνες έτσι όπως μεταφράζονται από τους ειδικούς, αναλόγως συμφερόντων και ιδεολογικής κατεύθυνσης.
Όταν τρομοκρατικές ενέργειες αποφεύγονται, όταν τεράστια δίκτυα εμπόρων ναρκωτικών, όπλων ή ανθρώπων εξαρθρώνονται και όταν υποθέσεις διαφθοράς αποκαλύπτονται, κάποιοι κάπου κάποτε με προσωπική ευθύνη μπορεί και να πέρασαν αυτές τις γραμμές.
Τα συντάγματα και τα πολιτικά συστήματα δημοκρατικών χωρών έχουν φροντίσει να προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και αυτά ακόμα, μπροστά στην ανθρώπινη αδυναμία ή δύναμη, μπορεί και να υστερούν, μη καλύπτοντας όλες τις περιπτώσεις.
Το κόστος όμως από την ουσιαστική κατάργηση των μυστικών υπηρεσιών θα ήταν τόσο μεγαλύτερο, που κανένας νοήμων άνθρωπος ή πολιτικός δεν νοείται να το προτείνει.
Στη χώρα μας και στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,κάποιοι πολιτικοί έχουν κάνει σημαία τα θέματα των παρακολουθήσεων, χωρίς καμία ευαισθησία για τη Δημοκρατία που κόπτονται, για δύο λόγους.
– Γιατί είναι πολύ λίγοι για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
– Γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν.
Αλλά μπορεί και να μη φταίνε αυτοί, γιατί τελικά τόσοι είναι, είπε ο Μανόλης Αναγνωστάκης, απολύτως επιεικής απέναντί τους.
Κανένα ενδιαφέρον δεν υπάρχει για την πατρίδα, αλλά μόνο για την παρτίδα που χάνεται, από αυτό το κομμάτι του πολιτικού συστήματος που βασίζεται στην αφέλεια του κόσμου και τρέφεται από τις παθογένειες του λαού που οι ίδιοι δημιούργησαν και ανατροφοδοτούν με κάθε ευκαιρία.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
