Ένα ιδιαίτερο επεισόδιο με πολιτικές και θεσμικές προεκτάσεις σημειώθηκε το πρωί της Τετάρτης στην Ακρόπολη, όταν 15 μέλη της Νέας Αριστεράς και της Νεολαίας της πραγματοποίησαν ακτιβιστική ενέργεια, αναρτώντας τη σημαία της Παλαιστίνης στον Ιερό Βράχο. Η αστυνομία επενέβη άμεσα και προχώρησε σε 15 προσαγωγές, μεταξύ των οποίων και ο γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας. Οι συμμετέχοντες, φεύγοντας, έκαναν το σήμα της νίκης μπροστά στις κάμερες, επιδιώκοντας εμφανώς πολιτική εικόνα και συμβολισμό.
Πολιτικό μήνυμα ή αυθαίρετη ιδιοποίηση;
Η ενέργεια της Νέας Αριστεράς προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, όχι μόνο για το μήνυμα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αλλά κυρίως για την επιλογή του σημείου: της Ακρόπολης, μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και εθνικού συμβόλου. Η πολιτική κίνηση επιχειρήθηκε να πλαισιωθεί ως «φιλειρηνική παρέμβαση», όμως για πολλούς – ακόμη και σε προοδευτικούς κύκλους – η χρήση της Ακρόπολης ως φόντου διαμαρτυρίας αγγίζει τα όρια του θεσμικού βανδαλισμού.
Η κυβέρνηση, μέσω αστυνομικής παρέμβασης, εφάρμοσε τη νομιμότητα, χωρίς υπερβολές ή επιδείξεις ισχύος. Το περιστατικό αναδεικνύει ένα κεντρικό ερώτημα: μπορεί η πολιτική διαμαρτυρία να παραβιάζει τους κανόνες λειτουργίας αρχαιολογικών χώρων; Και αν ναι, με ποιο μέτρο;
Η στήριξη της αντιπολίτευσης και η σιωπή για τον χώρο
Την απελευθέρωση των προσαχθέντων ζήτησε άμεσα η Νέα Αριστερά, κατηγορώντας την κυβέρνηση για «υποστήριξη στον Νετανιάχου» και για «κατασταλτική στάση απέναντι στην ειρηνική διαμαρτυρία». Σε παρόμοιο τόνο κινήθηκε και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξέδωσε ανακοίνωση καταγγέλλοντας τη Νέα Δημοκρατία για «ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό».
Κοινό στοιχείο όλων των τοποθετήσεων; Η παντελής αποσιώπηση του γεγονότος ότι η ενέργεια έλαβε χώρα στον Ιερό Βράχο. Ούτε λέξη για την πολιτιστική διάσταση του ζητήματος. Ούτε νύξη για την ανάγκη σεβασμού της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, ανεξαρτήτως μηνύματος.
Δικαίωμα στη διαμαρτυρία, όχι ιδιοκτησία του πολιτισμού
Η υπόθεση επαναφέρει στο προσκήνιο την ανάγκη να διαχωρίζεται το δικαίωμα της πολιτικής έκφρασης από την αυθαίρετη χρήση ιστορικών χώρων. Η Ακρόπολη δεν είναι τυχαίο σημείο. Είναι παγκόσμιο σύμβολο πολιτισμού, που δεν προσφέρεται για κομματική ή ιδεολογική εκμετάλλευση.
Η στάση της κυβέρνησης υπήρξε ψύχραιμη και θεσμική, με την τήρηση της νομιμότητας να αποτελεί μονόδρομο. Η επιλεκτική ευαισθησία της αντιπολίτευσης, που καταγγέλλει φωτογραφίσεις στο Ζάππειο αλλά σιωπά όταν η Ακρόπολη γίνεται πανό, αποκαλύπτει μια αντίληψη που υποβαθμίζει τα σύμβολα όταν αυτά δεν υπηρετούν την εκάστοτε πολιτική στόχευση.
Η Ακρόπολη δεν ανήκει σε καμία παράταξη. Ανήκει στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα. Και αυτή η αλήθεια είναι πολύ πιο ισχυρή από κάθε σημαία.
