Έχω την εντύπωση ότι με τις εκλογές της 21ης Μαΐου έκλεισε ένας κύκλος πλήρους αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, ένας κύκλος που άρχισε με την κρίση του 2010 και που έκανε μια ολόκληρη κοινωνία να καταρρεύσει και να ανοίξει τα αυτιά της στους πιο επικίνδυνους λαϊκισμούς και στα πιο μεγάλα ψέματα που έχουν ειπωθεί ποτέ από ανθρώπινο στόμα.
Η ωρίμανση αυτή της κοινωνίας μας δεν είναι τυχαία.
Έπρεπε να προηγηθεί μια σοβαρή διακυβέρνηση, με αντιμετώπιση αλλεπάλληλων πρωτοφανών κρίσεων με σχετική επιτυχία.
Έπρεπε να προηγηθεί μια σοβαρή διακυβέρνηση με επιτεύγματα στην ψηφιοποίηση των συναλλαγών με το Δημόσιο, στην ανάπτυξη της οικονομίας, στην προσέλκυση νέων επενδύσεων, στην αύξηση των εξαγωγών πρωτογενών παραγωγών, στην ανάπτυξη του τουριστικού προϊόντος και στη μείωση της ανεργίας.
Έπρεπε να προηγηθεί μια σοβαρή διακυβέρνηση, που παρ’ όλες τις εξωγενείς κρίσεις κράτησε μια κοινωνία όρθια και σε συνοχή. Μια κοινωνία που τελικά σαν ώριμο πλέον φρούτο έπεσε από το λεφτόδεντρο των ψεύτικων ελπίδων και προσγειώθηκε σε μια γη που μπορεί να μην είναι παράδεισος, αλλά σίγουρα είναι μια γη που μπορεί να υποσχεθεί μια αργή μεν αλλά σταθερή βελτίωση της ζωής των πολιτών.
Έπρεπε να προηγηθεί μια πολιτική ηγεσία που ανέκτησε την εμπιστοσύνη των εταίρων της και έχει αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή, μια ηγεσία που τουλάχιστον εισακούγεται στα διεθνή πολιτικά δρώμενα, για να μην πω ότι μερικές φορές επιβάλλει και τη θέση της.
Έπρεπε να προηγηθεί μια ηγεσία που στάθηκε όρθια μέσα στο Κογκρέσο και εντίμως καταχειροκροτήθηκε, και ψηλώσαμε όλοι κατά τι, αντιλαμβανόμενοι ότι τελικά δεν είναι όλοι το ίδιο. Απλώς κάποιοι είναι καλύτεροι από κάποιους άλλους.
Έπρεπε να προηγηθεί μια ηγεσία που επιβραβεύτηκε εκ του αποτελέσματος.
Αυτό είναι όλο. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Έγιναν και λάθη και υπήρξαν και αστοχίες. Προφανώς και πάντα θα γίνονται, αρκεί να μην είναι τα ίδια, να επισημαίνονται και να βαίνουν μειούμενα.
Και έρχεται η επόμενη μέρα με αρκετά σοβαρά θέματα στο τραπέζι και πρέπει αυτή η κοινωνία να επιλέξει ποιος θα την οδηγήσει προς τη σωστή κατεύθυνση. Γιατί για αυτό μιλάμε, για τη σωστή κατεύθυνση και μόνο. Μην προσδοκούμε ότι όποιος κυβερνήσει θα μας λύσει όλα τα προβλήματα σε λίγα χρόνια. Οι αγκυλώσεις και οι παθογένειες που έχουμε έχουν δημιουργηθεί στη διάρκεια πολλών ετών και θα πάρει ίσως και περισσότερα για να εξαλειφθούν, αν γίνει ποτέ.
Η σωστή κατεύθυνση είναι αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει.
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα κόμματα θέλουν να βελτιώσουν τη ζωή του πολίτη, και πολύ καλά κάνουν, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους, και εγώ τους πιστεύω όλους.
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι τι θέλουν να κάνουν, αλλά πώς θα το κάνουν και αν μπορούν να το κάνουν, σύμφωνα πάντα με τις προτάσεις τους και τις ιδεολογικές τους προκαταλήψεις.
Ας το πιάσουμε όλο από την αρχή.
Προφανώς χρειάζονται οικονομικοί πόροι για να υλοποιηθούν τα προγράμματα των κομμάτων, αυτά που θα βελτιώσουν τη ζωή του πολίτη. Τα χρήματα, λοιπόν, στα δημόσια ταμεία έρχονται με τρεις τρόπους.
- Από τη φορολογία των πολιτών και επιχειρήσεων.
- Από τα ευρωπαϊκά κοινοτικά προγράμματα στήριξης και επιδοτήσεων.
- Από κρατικό δανεισμό με αντίστοιχη επιβάρυνση του χρέους.
Μόνο από εκεί έρχονται τα χρήματα. Λυπάμαι που είμαι εγώ αυτός που θα σας πει ότι
- δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα,
- δεν υπάρχουν κρυφοί θησαυροί,
- δεν υπάρχουν υπέρογκοι λογαριασμοί σε τράπεζες της Ανατολής,
- δεν υπάρχουν κατοχικά δάνεια,
- δεν υπάρχουν εκβιαστικές πρακτικές προς την πλουτοκρατία,
- δεν υπάρχουν χαρίσματα χρεών.
Λυπάμαι που είμαι εγώ αυτός που θα απογοητεύσει όλους όσοι πιστεύουν στα παραπάνω και θα σας επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά που έχουμε ακούσει με περίσσιο θράσος από μερικούς επίδοξους ηγέτες του πρόσφατου παρελθόντος.
Γυρίζοντας, λοιπόν, στην πραγματική ζωή, για να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα, χωρίς να αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές, πρέπει να μεγαλώσει η οικονομία, να αυξηθούν οι κερδοφορίες, να αυξηθεί, δηλαδή, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Πρέπει να επιτευχθεί, λοιπόν, η ανάπτυξη, για την οποία όλοι μιλούν, αλλά πολύ λιγότεροι την εννοούν και ακόμα λιγότεροι μπορούν να τη φέρουν.
Η ελληνική οικονομία είναι έτσι δομημένη, που σχεδόν ο μόνος τρόπος να πετύχει τους ρυθμούς ανάπτυξης που χρειάζεται είναι η προσέλκυση ξένων επενδύσεων και η υποστήριξη της επιχειρηματικότητας με όποιον τρόπο. Κάποιος, που δεν θυμάμαι ποιος ήταν, στα χρόνια της κρίσης, μίλησε για 100 δισ. επενδύσεων ξένων κεφαλαίων για να γίνει το περίφημο restart της ελληνικής οικονομίας.
Αν, δε, λάβουμε υπ’ όψιν ότι η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική οικονομία ενταγμένη σε μια καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση, και αν δεν θέλουμε η τελευταία συνθήκη να αλλάξει, που μάλλον δεν θέλουμε, τότε ο δρόμος της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και η αύξηση της επιχειρηματικότητας είναι μονόδρομος, για να βρεθούν οι πόροι που θα βελτιώσουν τη ζωή μας.
Επειδή πρέπει «να ξέρεις, να μπορείς και να θέλεις» για να κάνεις μια δουλειά σωστά, οι μόνες ρεαλιστικές ερωτήσεις για τις εκλογές στις 25/6/2023 είναι ακριβώς αυτές.
Ποιοι ξέρουν πώς να προσελκύουν επενδύσεις;
Ποιοι ξέρουν πώς να υποστηρίξουν την επιχειρηματικότητα;
Ποιοι έχουν στο DNA τους αυτήν τη λογική και μπορούν να την υποστηρίξουν;
Ποιοι θέλουν να πετύχουν αυτούς τους στόχους;
Δώστε τις απαντήσεις εσείς.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
