Αν καθίσει κανείς με έστω μέτρια ψήγματα ευφυΐας να αναλύσει τι είναι αυτό που έχει πικράνει περισσότερο τα συντρόφια της ΠΦΑ, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι «ο φασίστας ο Μητσοτάκης» που τους διέλυσε εκλογικά, ούτε ο Νικόλας που απειλεί να τους ρίξει ακόμη πιο χαμηλά στον επόμενο γύρο.
Του Κώστα Κάπου Μηχανολόγος – μηχανικός
Είναι το ίδιο το αφήγημα με το οποίο νανούριζαν ο ένας τον άλλον εδώ και εννέα χρόνια.
Είναι η θλιβερή συνειδητοποίηση ότι ο Μεγαλέξανδρος και ο Ναπολέων, που έβλεπαν τον καθρέφτη τους, ήταν ζωγραφισμένοι από τους ίδιους πάνω στο γυαλί.
Είναι η απορία πώς είναι δυνατόν να έχουν το ηθικό πλεονέκτημα και ο ελληνικός λαός να μην τους επιβραβεύει για αυτό.
Είναι η τρομάρα του επιβάτη του λεωφορείου που αποκοιμήθηκε και ξυπνώντας ανακάλυψε ότι πέρασε όλες τις στάσεις μετά το σπίτι του, το δρομολόγιο ήταν το τελευταίο και το τέρμα είναι στην πιο κακόφημη γειτονιά της πόλης του.
Είναι η αγανάκτηση επειδή ο κοσμάκης νοιάζεται περισσότερο για το πώς θα βρει μια δουλειά, πώς θα συντηρήσει την οικογένειά του και πώς θα σπουδάσει τα παιδιά του σε ένα σχολείο που δεν το καίνε κάθε δεύτερη μέρα, παρά για τον Βελουχιώτη, τον Τσε Γκεβάρα και τους Σαντινίστας, με τους οποίους μεγάλωσαν οι σύντροφοι.
Είναι η αίσθηση ότι ο κόσμος πέρασε δίπλα τους με χίλια προς ένα μέλλον που ούτε μπορούν να καταλάβουν ούτε μπορούν να στηρίξουν με τις ιδεοληψίες τους.
Είναι η πικρία ότι οι Έλληνες πολίτες καταλαβαίνουν πλέον ότι το τσούρμο αυτό που τους κυβέρνησε σαν ανέμελη φοιτητοπαρέα δεν έχει τίποτε άλλο να τους προσφέρει για το μέλλον.
Είναι η απορία επειδή όλη αυτή η μιζέρια, η μίρλα και η μαυρίλα που προσπαθούσαν να διασπείρουν στους συμπολίτες τους δεν έγινε πιστευτή, γιατί η πραγματικότητα τους έλεγε ήρεμα και ψύχραιμα μια άλλη ιστορία, με απτά προβλήματα αλλά και με τρόπους και προσπάθεια για να τα ξεπεράσουν.
Είναι θυμός που ο στρατός που είχαν σχηματίσει τόσα χρόνια στα πεζοδρόμια και στις υπόγες, έτοιμος να πετάξει λάσπη, ύβρεις και απειλές σε όποιον κυρ Παντελή δεν συμφωνούσε μαζί τους, αποδείχτηκε άσφαιρος μπροστά στις κάλπες.
Με το αφήγημα θύμωσαν, πικράθηκαν, απόρησαν, τρόμαξαν, αγανάκτησαν και ανέβασαν πυρετό. Τα πρόσωπα των αντιπάλων δεν είχαν καμία σημασία τελικά…
Και όπως έγραφε ο μεγάλος Νίκος Γκάτσος:
«Κοιμήσου Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι, ποτέ μην ξαναβγείς».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
