Μια κοινωνία που θέλει να λειτουργεί αποτελεσματικά και με ασφάλεια πρέπει να πληροί δύο προϋποθέσεις:
- Να διαθέτει ισχυρή μεσαία τάξη, μια και αυτή λειτουργεί όπως το έρμα στο καράβι, εμποδίζοντάς το να «μπατάρει» δεξιά ή αριστερά.
- Να διαθέτει δύο ισχυρά κόμματα κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής ιδεολογίας με αστικό και φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό, τα οποία να μπορούν να εναλλάσσονται στην εξουσία, αποτρέποντας επιλογές που θα κατέστρεφαν τη δημοκρατία και τους θεσμούς που τη στηρίζουν και την ελέγχουν.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση που από το 2010 ταλαιπώρησε την πατρίδα μας λειτούργησε ως αναδευτήρας στα νερά του μικρού μας νερόλακκου, φέρνοντας στην επιφάνεια τα κατακάθια του λαϊκισμού, του ταξικού μίσους και του φανατισμού που αντιτίθεται σε κάθε είδους «κανονικότητα», μια και αυτή (καθ’ ομολογία των ιδίων) δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Η μεσαία τάξη δέχτηκε μια άνευ προηγουμένου επίθεση, μια και χωρίς αυτή θα ήταν ευκολότερο να «μπατάρουν» το πλοίο της πατρίδας μας, ενώ το μεγάλο Κεφάλαιο δεν ήταν εύκολο να πειραχτεί, μια και τα περιουσιακά του στοιχεία βρίσκονται συνήθως στο εξωτερικό. Πιστή εφαρμογή της ιδεολογίας και της τακτικής του σταλινισμού, που προσπαθούν να εφαρμόσουν ακόμη και 30 χρόνια μετά την κατάρρευσή του.
Η δικαιολογία για όλη αυτή την επίθεση ήταν ότι τα μέχρι τότε κόμματα της εξουσίας απέτυχαν οικτρά να δημιουργήσουν συνθήκες βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων, ενώ στην πραγματικότητα επί 40 χρόνια τώρα η Αριστερά δεν έκανε τίποτε άλλο από το να υπερθεματίζει για αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και να αντιστέκεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρυθμίσεων, αδιαφορώντας για το ότι οι κυβερνήσεις έφτασαν να δανείζονται σαν να μην υπήρχε αύριο προκειμένου να διατηρήσουν κάποιας μορφής κοινωνική ειρήνη μέσα από τους διαρκείς εκβιασμούς των συνδικάτων.
Όμως, κάποια στιγμή πρέπει να ωριμάσουμε, να βάλουμε τη λογική ως γνώμονα των αποφάσεών μας και να αντιληφθούμε ότι η μίζερη επαρχιώτικη ομφαλοσκόπηση που μας καλούν οι λαϊκιστές να έχουμε ως «μπούσουλα» για τις αποφάσεις μας θα μας αφήσει έτη φωτός πίσω από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Θα έπρεπε ήδη να το έχουμε καταλάβει, από την απίστευτη εκστρατεία λάσπης και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας που δεν είχαμε δει ούτε κατά την περίοδο του «βρόμικου ’89».
Τα κόμματα που απαρτίζουν αυτό που αυτάρεσκα αποκαλούν «αντιπολίτευση» δεν έχουν ψελλίσει μέχρι σήμερα ούτε μία λογική και εφαρμόσιμη πρόταση μέσα στις απανωτές παγκόσμιες κρίσεις που επηρεάζουν τις εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αντίθετα, προτιμούν να φορέσουν παρωπίδες στους πολίτες και να τους κάνουν να νιώθουν ότι αυτά τα προβλήματα έχουν ως γενεσιουργό αιτία την παρούσα κυβέρνηση, αρνούμενα όμως πεισματικά να απαντήσουν στο απλό ερώτημα «καλά τα λέτε, όμως τι προτείνετε εσείς;» με κάποιο λογικό αντεπιχείρημα ή πρόταση.
Το παγκόσμιο σκηνικό, που έχει διαμορφωθεί εδώ και τρία χρόνια από μια φονική πανδημία και έναν πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης αλλά και την απροκάλυπτη επιθετικότητα των γειτόνων μας, θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε τους κινδύνους που ελλοχεύουν από αποφάσεις υποκινούμενες από το θυμικό μας.
Είμαστε έτοιμοι να επιλέξουμε ανθρώπους που θέλουν «να το ρισκάρουν» με το ασκέρι του Ερντογάν;
Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε το τιμόνι σε άτομα που μας πρότειναν να πάρουμε φάρμακα για άλογα ως θεραπεία σε μια φονική επιδημία, τη στιγμή που ο αρχηγός τους αναλάμβανε πρόθυμα το ρίσκο υπερμετάδοσης, αρκεί να πραγματοποιούνταν οι συγκεντρώσεις για ανόητα θέματα;
Είμαστε έτοιμοι να βάλουμε ανθρώπους που απέρριπταν τις αμυντικές συμφωνίες με ΗΠΑ και Γαλλία και τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας μας σε θέση ευθύνης;
Είμαστε έτοιμοι να επιβραβεύσουμε αυτούς που επί 4,5 χρόνια τσάκισαν τη μεσαία τάξη, επειδή δεν ήθελαν να εφαρμόσουν μέτρα που θα ενοχλούσαν το εκλογικό τους κοινό των δημοσίων υπαλλήλων και επιδοματούχων παντός είδους;
Είμαστε έτοιμοι, τελικά, να δώσουμε την εξουσία σε ένα τσίρκο (όπως αποδείχτηκε από τα πεπραγμένα τους), που διοικείται από ένα ιδεοληπτικό και ημιμαθές «παιδί του λαού» (άσχετα αν οι λαϊκές του καταβολές δεν τον εμπόδισαν να ζει «μπέικα» όσο μας κυβερνούσε);
Το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών πολύ φοβάμαι ότι θα αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας κατά πόσο είμαστε έτοιμοι για αυτή την «κανονικότητα» ή θα πρέπει να κάνουμε αυτό το τελευταίο βήμα στο κενό.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
