Συχνά πυκνά, ακούμε τους συντρόφους της Αριστεράς να μιλούν για την άδικη «συσσώρευση πλούτου» από ένα μικρό ποσοστό του Δυτικού Κόσμου, εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Δεν θα προβάλω αντίρρηση, δυστυχώς ο Καπιταλισμός δεν έχει ακόμα καταφέρει να βρει έναν μηχανισμό πιο δίκαιης κατανομής του πλούτου στους απλούς ανθρώπους, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε εκείνο το ποθητό σημείο, ας σκεφτούμε τα παρακάτω:
Υπάρχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ ποσά χρημάτων που περιδιαβαίνουν την Υφήλιο και επενδύονται σε αγορές που αναπτύσσονται και εγγυώνται την παραγωγή κερδών. Τα επενδυτικά funds, άλλωστε, αυτή τη φύση έχουν, μια μεγάλη ομάδα ευκατάστατων επενδυτών βάζει τα λεφτά της, ώστε να υπάρχει η ευκαιρία να αποκομίσουν σημαντικά κέρδη από προσοδοφόρες επενδύσεις.
Τα τελευταία τρία χρόνια, η πτωχή πλην τίμια πατρίδα μας έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους δέκα καλύτερους προορισμούς για τέτοιες επενδύσεις, τόσο στον Τουρισμό όσο και στην Ενέργεια, τα Logistics & Supply Chain, τις Μεταφορές και (ω, έκπληξη!) την υψηλή τεχνολογία.
Όμως, για να αποφασίσει ένα επενδυτικό fund να «ξεκουράσει» τα χρήματά του σε μια χώρα, χρειάζεται κάποιες προϋποθέσεις, όπως:
- Πολιτική σταθερότητα και εργασιακή ειρήνη
- Ομαλή συνέχεια της φιλοεπενδυτικής πολιτικής από όλα τα κόμματα
- Σύγχρονες υποδομές στις μεταφορές και την επικοινωνία
- Γρήγορη απονομή της Δικαιοσύνης σε αστικές διαφορές
- Σταθερή φορολογική νομοθεσία
- Επαρκώς καταρτισμένο προσωπικό με σύγχρονες επαγγελματικές δεξιότητες
Υπάρχουν, βέβαια, και δεκάδες άλλες παράμετροι, ανάλογα με το είδος της δραστηριότητας, αλλά οι πολιτικοί μας και ιδίως αυτοί της «προοδευτικής παράταξης» πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους ότι έχουν στα χέρια τους το προϊόν «Ελλάδα», το οποίο πρέπει να μοσχοπουλήσουμε, ώστε ο λαός της να ζει σε συνθήκες ευημερίας, ασφάλειας και κοινωνικής φροντίδας, από φόρους δίκαια συγκεντρωμένους από τα κέρδη της αναπτυσσόμενης αγοράς και όχι ληστρικά αρπαγμένους από «ταξικούς εχθρούς».
Το αφήγημα της Αριστεράς ότι οι επενδύσεις γίνονται ΜΟΝΟ σε χώρες με μεροκάματα της πείνας και καταπιεσμένους εργαζόμενους, μπορεί να έχει βάση στην κομμουνιστική Κίνα, αλλά φαντάζει αστείο για τις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες, όπου και τεράστιες επενδύσεις γίνονται αλλά και οι λαοί τους έχουν εξασφαλίσει ένα υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Μόνο στην Τουρκία του Ερντογάν η κυβέρνηση ρίχνει το εθνικό της νόμισμα στα σκουπίδια και τον λαό της στη φτώχεια για να προσελκύσει επενδύσεις.
Όταν λοιπόν ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης ανερυθρίαστα μιλάει για «επαναδιαπραγματεύσεις» και «ακυρώσεις των συμβάσεων», προκαλεί περισσότερη ζημιά στην οικονομία μας από όση θα κατάφερνε ποτέ να προκαλέσει ο Ερντογάν, τον οποίο γενικώς τον έχουμε γραμμένο πλέον εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Τι θέλει, δηλαδή, να εκπέμψει ο κ. Τσίπρας, πέρα από το καταστροφικό μήνυμα ότι «θα είμαστε αφερέγγυοι, αναξιόπιστοι και θα κλάψετε τα λεφτά που βάλατε στην οικονομία μας»;
Όταν στο όνομα μιας θολής και παραζαλισμένης οικολογικής «ευαισθησίας» το ΣτΕ φορτώνεται με δεκάδες προσφυγές ασχέτων (και σαφώς υποκινούμενων) «πολιτών» εναντίον οποιασδήποτε επένδυσης στη χώρα μας, αυτό σημαίνει ότι κάποια στιγμή οι επενδυτές θα αποφασίσουν να μας προσπεράσουν και να πάνε σε άλλες, πιο φιλικές για τις επενδύσεις τους, χώρες.
Όταν (από φίλο και πελάτη μου, Ελληνοαμερικανό manager ενός τέτοιου fund) ακούω ότι «στην Ελλάδα δεν επενδύουμε ούτε ένα σεντ πια, γιατί επενδύσαμε 26 εκατομμύρια στην ΕΒΖ και από το 1994 δεν έχει βγει απόφαση από τα δικαστήρια που προσφύγαμε όταν μας τα έφαγαν», καταλαβαίνω ότι χώρα στην οποία επικρατεί η αρνησιδικία, το μέλλον της όποιας οικονομικής ανάπτυξης είναι σκοτεινό.
Όταν ο συνδικαλισμός στη χώρα μας, από θεσμός προστασίας των εργαζομένων, έχει καταντήσει μηχανισμός καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας, για κομματικούς ή ιδιοτελείς λόγους, για τι επενδύσεις μπορούμε να μιλάμε;
Και αυτό το ταξικό μίσος και ο μίζερος κρατισμός που επιδεικνύονται από τον μισό πληθυσμό της πατρίδας μας είναι ό,τι πιο τοξικό λειτουργεί μέσα στα σπλάχνα της, εδώ και 40 χρόνια…
Λεφτόδεντρα υπάρχουν, αλλά όχι εκεί που φαντάζεται ο κ. Τσίπρας. Είναι λοιπόν καιρός να αντιληφθεί με ποιους κανόνες παίζεται το παγκόσμιο παιχνίδι, αν θέλει να ελπίζει ότι θα τον δούμε κάποια στιγμή ως σοβαρό ηγέτη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
