Αν μπορούσατε να ξαναζήσετε τη ζωή σας από την αρχή, θα αλλάζατε κάτι; Ας γυρίσουμε στα μέσα των 80s τότε που η ονείρωξη των εφηβείας μας Κάθλιν Τέρνερ, υποδυόταν την Πέγκι Σου, μια υπέροχη 40άρα που ξυπνώντας από μια λιποθυμία, συνέρχεται ούσα πια έφηβη γνωρίζοντας όμως αυτή τη φορά ποιό είναι το μέλλον της.
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΡΑΓΩΓΙΑ
Την υπέροχη αυτήν ταινία του Κόπολα θυμήθηκα «διαβάζοντας» τα ευρήματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής, κυρίως σε ό,τι αφορά την επιλογή των πιτσιρικάδων που ψήφισαν είτε για πρώτη φορά, είτε εκείνων που ανήκουν στην κατηγορία του προθαλάμου της βιολογικής ωριμότητας δηλαδή ηλικιών 17-35. Κι ας αφήσουμε προς το παρόν τις ευρωεκλογές για να σταθούμε στην περίπτωση του Δ. Θεσσαλονίκης.
Αν κανείς επιθυμεί να αιτιολογήσει το άλμα του Κ. Ζέρβα που κόντρα στα προγνωστικά τον έβαλε στο Β’ γύρο ας του κοινοποιηθεί ότι σ’ αυτήν την ηλικιακή ομάδα λαμβάνει πάνω από 20%. Τι ήταν εκείνο που είδαν οι πιτσιρικάδες στον ανεξάρτητο υποψήφιο; Γιατί εκφράστηκε η δική τους επιθυμία «αλλαγής» της καθεστηκυίας τάξης μέσα από την υποψηφιότητα του Κωνσταντίνου Ζέρβα;
Οι πολιτικοί αναζητούν κύρος και δύναμη μέσα από τις ψήφους των πολιτών. Το βαθύτερο κίνητρό τους είναι η υπέρβαση της υπαρξιακής τους ανασφάλειας, παραμυθιάζοντας τον εαυτό τους και προπαγανδίζοντας το παραμύθι τους ως αλήθεια για να πείσουν το λαό να τους υποστηρίξει. Κατά συνέπεια εξαπατάται και ο λαός. Όχι επειδή δεν υποψιάζεται την απάτη. Αλλά επειδή την χρειάζεται γιατί ο λαός αποζητά το παραμύθι. Στο τέλος οι πολιτικοί αποκαλύπτονται ψεύτες και ο λαός ανακαλύπτει πως εξαπατήθηκε. Για να αναζητήσει και πάλι ένα νέο παραμύθι. Είναι μια σχέση εξάρτησης.
Όλοι μας λίγο πολύ αν ξαναζούσαμε την ζωή μας είναι βέβαιο ότι θα την αλλάζαμε κι όσοι δημοσίως το αρνούνται απλώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Μέσα από τους διαδόχους τους βλέπουν μια δεύτερη ευκαιρία να ξαναζήσουν ένα μέλλον έτσι όπως οι ίδιοι το οραματίζονται. Ο εαυτός μας είναι και πάλι πάνω από όλους και όλα. Θέλουμε οι άλλοι να υπηρετήσουν τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας ώστε να νιώσουμε ασφαλείς και δυνατοί. Αυτά που λέμε και κάνουμε δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια ούτε βοηθούν τους άλλους. Η αλήθεια γίνεται θύμα της ανάγκης.
Πίσω από την πολιτική ιδεολογία του «μέσου ανθρώπου» κρύβεται ο ίδιος φοβισμένος εαυτός. Η ανάγκη για επικράτηση, για κυριαρχία και για εξασφάλιση. Ή το ριμέικ μιας ζωής που θέλουμε να αλλάξει. Ή να αισθανθούμε μέσα από αυτά τα παιδιά μια καθημερινότητα έτσι όπως θα θέλαμε να την ζήσουμε. Όπως, ακριβώς, η υπέροχη Κάθλιν «Πέγκι Σου» Τέρνερ…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ