Η διαρκής επαφή με την πραγματικότητα είναι απαράβατη προϋπόθεση για να εγγραφεί ένας πολιτικός ως επιτυχημένος στη συλλογική μνήμη. Και η απώλεια αυτής της επαφής, ο συνηθέστερος λόγος της απότομης προσγείωσης στη δυσάρεστη εκλογική πραγματικότητα.

Το έχουμε δει να συμβαίνει δεκάδες φορές στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Για αυτό και η απορία της στήλης είναι ειλικρινής και δίχως ίχνος κομματικής χροιάς: Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης εξακολουθεί να βρίσκεται σε επαφή με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας ή την έχει χάσει από το πολιτικό οπτικό του πεδίο;

Μέσα στο κατακαλόκαιρο βρέθηκε ξαφνικά στο πολιτικό προσκήνιο ως «πρωταγωνιστής-θύμα» μιας ιστορίας παρακολούθησης, η οποία χωρίς αμφιβολία «στρίμωξε» στον τοίχο την κυβέρνηση και ανέδειξε τον ίδιο σε κεντρικό πρόσωπο μιας ιστορίας που κατά γενική εκτίμηση θα κρατήσει καιρό.

Έναν μήνα μετά -και χωρίς ακόμη να έχει γίνει τίποτα γνωστό σε ό,τι αφορά τους λόγους της παρακολούθησής του- ο κ. Ανδρουλάκης σε συνέντευξή του (ΣΚΑΪ) πληροφόρησε το φιλοθεάμον κοινό ότι η κυβέρνηση τον παρακολουθούσε με σκοπό τον εκβιασμό του. Το «πέταξε» εν τη ρύμη του λόγου του και το άφησε να «μπολιάσει» το ένστικτο των ψηφοφόρων. Δεν σκέφτηκε όμως το πιο απλό, που ακόμη και ένα παιδί μπορεί να καταλάβει. Για να εκβιάσει κάποιος κάποιον πρέπει από κάπου να τον κρατάει. Διότι αλλιώς πώς τεκμαίρεται ο εκβιασμός;

Λίγες μέρες αργότερα (καθήμενος μάλιστα στην καρέκλα του Ανδρέα Παπανδρέου) πληροφόρησε τους ψηφοφόρους ότι είναι έτοιμος να αναλάβει τα βαριά καθήκοντα του πρωθυπουργού της χώρας, γιατί η χώρα χρειάζεται έναν ηγέτη που να διαθέτει ευρωπαϊκή εμπειρία, που θα σέβεται τους θεσμούς, που θα είναι βαθιά δημοκράτης και δεν θα έχει παίξει με την εγχώρια ολιγαρχία.

Και για να προσδώσει στα λεγόμενά του ακόμη μεγαλύτερη έμφαση πρόσθεσε ότι «δεν αξίζει στον λαό να μετεωρίζεται η κυβέρνηση από το κράτος του κολλητού του Τσίπρα στο κράτος του ανιψιού του Μητσοτάκη». Από τη λέξη που χρησιμοποίησε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για να περιγράψει την εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία μπορούμε βασίμως να υποθέσουμε ότι του έπεσε βαριά και δυσκολοχώνευτη όλη αυτή η δημοσιότητα.

Σε άλλη συνέντευξή του (ΑΝΤ1) και κληθείς να σχολιάσει το παράλογο του συλλογισμού να γίνει πρωθυπουργός ο αρχηγός του τρίτου κόμματος, αντέτεινε το εξής σκεπτικό: «Τι σημαίνει πρώτος; Πρώτος σημαίνει να έχεις πάρει ένα ποσοστό ανοδικό διότι ο λαός σε τιμά. Αν πάρει ο κύριος Μητσοτάκης από 40% 28% και 30% και ο λαός τού πει, το 30% αυτών που τον ψήφισαν, “γεια σου, δεν μας αρέσει η διακυβέρνησή σου”, θα πάω εγώ να τον βάλω από το παράθυρο; Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Πέρα από αυτά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα, που δεν συζητάμε για τίποτα».

Και όταν οι δημοσιογράφοι επέμειναν ότι ο πρώτος παραμένει πρώτος, ο κ. Ανδρουλάκης απεφάνθη: «Και τι σημαίνει αυτό; Το ίδιο είναι να πηγαίνεις από το 8% στο 15% και το ίδιο είναι να πηγαίνεις από το 40% στο 28% ή από το 31% στο 24%;».

Mε απλά λόγια, αν -λέμε αν- οι ψηφοφόροι δώσουν στον ίδιο και στο κόμμα του ποσοστό 15%, είναι σαν να του δίνουν εντολή διακυβέρνησης. Και το γεγονός ότι πολλαπλάσιοι πολίτες θα έχουν επιλέξει για πρωθυπουργό τους τον αρχηγό του πρώτου κόμματος; Και ότι επίσης πολλαπλάσιοι ψηφοφόροι θα έχουν δείξει την προτίμησή τους στον αρχηγό του δεύτερου στη σειρά εκλογής κόμματος; Λεπτομέρειες για τον κ. Ανδρουλάκη. Καλός αρχηγός είναι αυτός που διπλασιάζει το ποσοστό του.

ΥΓ.: Τουτέστιν, κατά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τριπλασιάσει ή και τετραπλασιάσει το ποσοστό της και φτάσει στο 3%, να δοθεί η πρωθυπουργία στην εκτελεστική της επιτροπή!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL