, Πέμπτη
28 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Aς ασχοληθούμε με τα δράματα που προκαλούν όχι τα… δικά τους!

πολιτικοιΤου Θέμη Καζαντζίδη*
Στηρίζω τον πρωθυπουργό δεν σημαίνει ότι τον λυπάμαι και τον συμπονώ, επειδή του φέρθηκε άσχημα η Μέρκελ στην διαπραγμάτευση και επειδή υποβλήθηκε σε διαδοχικούς εικονικούς πνιγμούς. Ούτε τον λυπάμαι, ούτε τον συμπονώ. Ούτε καν τον συμπαθώ. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Δεν τον παρακάλεσε κανείς να αναλάβει το αξίωμα. Το αντίθετο μάλιστα. Αγωνίστηκε σκληρά ο ίδιος να το καταλάβει.
Μπορεί βέβαια, σαν νέος και άπειρος που είναι, να πίστευε ότι το να πρωθυπουργεύεις σε μια ολόκληρη χώρα είναι κάτι σαν σχολική εκδρομή, γεμάτη απολαύσεις, χαρές και χαριτωμένα απρόοπτα. Αλλά και πάλι, αν έτσι το πίστευε, είναι δικό του το λάθος και δική του η αβλεψία. Και ολόδικη του και η τιμωρία.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις αφόρητες τηλεοπτικές ανοησίες για τα δράματα των πολιτικών. Αναλώνουμε τον μισό μας χρόνο για να ασχοληθούμε με το εάν αδικήθηκε ο Παπανδρέου, αν έζησε δύσκολες στιγμές ο Σαμαράς, αν έβαλε πλάτες ο Βενιζέλος και δεν του αναγνωρίστηκε και αν ξέσπασε σε κλάματα ο Τσίπρας, επειδή τον βασάνισαν. Η απάντηση είναι μια. Ας μην διάλεγαν αυτήν την δουλειά. Ας έκαναν κάτι άλλο για να βγάλουν το ψωμί τους. Ας μην επεδίωκαν να κουβαλούν στις επιπόλαιες πλάτες τους τις ζωές μας.
Ας ασχοληθούμε καλύτερα με τα ανθρώπινα δράματα που προκαλούν αυτοί οι άνθρωποι, χειριζόμενοι χωρίς κανόνες και χωρίς απειλή ποινής τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Για αυτά πολύ σπάνια μιλάμε και όταν το κάνουμε μας κατηγορούν για γραφικούς. Ενώ το δάκρυ του Τσίπρα και ο πόνος του Βενιζέλου είναι πράγματα ιερά.
Οι πολιτικοί δεν έχουν ούτε ανθρώπινο πρόσωπο, ούτε προσωπική ζωή, επειδή οι ίδιοι επιλέγουν την έκθεση και μάλιστα την επιδιώκουν παθιασμένα. Ας μην τους εκχωρούμε ελαφρυντικά και ασυλία με ανόητη μεγαλοψυχία εμείς.
Τους αξίζει η αυστηρότερη κριτική και η σκληρότερη δυνατή αντιμετώπιση. Και σε περίπτωση ακόμη και απλής αμέλειας η αυστηρότερη ποινή, αυτή με την οποία πληρώνεται ο ευθύς δόλος. Επειδή από την θέση που κατέχουν και με τα μέσα που τους διαθέτουμε δεν δικαιούνται σε καμία περίπτωση να μην ξέρουν. Με αποτέλεσμα η απλή αμέλεια τους να ισοδυναμεί με δόλο πρώτου βαθμού.
Στηρίζω τον πρωθυπουργό σημαίνει ότι ανέχομαι την ναρκισσιστική παρουσία του όσο νομίζω ότι με ρεαλιστικούς όρους εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας. Έστω και γιατί δεν υπάρχει άλλος. Για τα βάσανα του πληρώνεται και με το παραπάνω, με τιμές και προνόμια και ψυχικές ηδονές, που εμείς ούτε που φανταζόμαστε.
Και όταν έρθει η ώρα να πάει σπίτι του, δεν έχω καμία υποχρέωση να τον ευχαριστήσω. Ούτε να βγω στους δρόμους και να ματώσω για να υπερασπιστώ την τιμή και το δράμα του.
Όσοι αισθάνονται «δικό τους άνθρωπο» έναν πολιτικό είναι απλά επικίνδυνα αφελείς. Και για τον εαυτό τους και για τους άλλους.
*(Από το fb)

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.