«Έχουμε ανάγκη την αισιοδοξία του Ναι»
της Βίκυς Νάκου*
Όλα ξεκίνησαν πριν από πέντε μήνες με τον αέρα του ανθρώπου που έχει συνηθίσει να πολιτεύεται εναντίον της πραγματικότητας. Συμπεριφέρθηκαν σαν να περιφρονούν τους πάντες. Αυτοί ήθελαν να αλλάξουν τη Γηραιά Ήπειρο. Δεν ζητούσαν χρήματα. Ζητούσαν αξιοπρέπεια.
Τους εκπροσωπούσε ένας περίεργος, – ή τύπου περίεργος τύπος που παρίστανε τον εκκεντρικό – λες και τους λείπουν οι εκκεντρικοί, ειδικά από την εγχώρια αριστερά μας. Αυτός που σταδιοδρόμησε ως καθηγητής Οικονομίας σε διάφορα πανεπιστήμια της Αγγλοσαξωνικής παγκόσμιας κοινότητας και πληρώνεται σε δολάρια για να εξηγεί στους φοιτητές τις αστοχίες του Ευρωπαϊκού νομίσματος.
Όσοι δεν καταλαβαίναμε πού το πάνε αυτοί οι τύποι (δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι), κατά βάθος πιστεύαμε ή ελπίζαμε, πως κάπου το πάνε και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αυτό που δεν καταλάβαιναν. Στην πραγματικότητα, έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα. Συνέχισαν να πολιτεύονται εναντίον της πραγματικότητας θεωρώντας πως με τις φωνές τους και την αδιαλλαξία τους, με τις υπεκφυγές τους και τις γενικολογίες τους, θα την εξορκίσουν. Ήταν τόσο βέβαιοι πως οι συνομιλητές τους θα υποχωρήσουν μπροστά στην επιμονή τους, που δεν μπήκαν καν στον κόπο να οργανώσουν ένα σχέδιο, να βάλουν στόχους, να δημιουργήσουν δυνατότητες υποχώρησης. Και τώρα είμαστε μπροστά στην υποχώρηση που την βαπτίσαμε «δημοψήφισμα».
Μ’ ένα βαθιά πληγωμένο και θυμωμένο λαό που θα ψηφίσει – όπως πάντα- με το θυμικό. Άλλωστε η λογική από χρόνια υποχώρησε μη αντέχοντας όλη αυτή την ανερμάτιστη κατάσταση ανθρώπων που δεν θέλουν επ’ ουδενί την κανονικότητα. Μια κανονικότητα που πολύ θαυμάστηκε σε άλλους στα ταξίδια όλων μας στο εξωτερικό αλλά ξορκίστηκε, ελέω συντεχνιών, στο εσωτερικό. Και αντί να δούμε τι βαθιά μας πληγώνει και να υψώσουμε τείχος λογικής και ενότητας εμείς όπως πάντα ενωμένοι στο διχασμό και στη διχόνοια μαζί με τις εμμονές μας βαδίζουμε περήφανα προς το δημοψήφισμα με την αξιοπρέπεια να κονταροκτυπά δήθεν τις διεθνείς αγορές και τα μεγάλα συμφέροντα.
Το σύμπλεγμα της κατωτερότητας, όμως, της παρ’ ημίν αριστεράς είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στην πολιτική της, που δεν τολμάει να δεχθεί ούτε στιγμή να κοιτάξει την πραγματικότητα για να μην αντικρίσει τις δικές της ελάχιστες διαστάσεις. Και συνέχισε να πολιτεύεται πιστεύοντας ότι η Ευρώπη θα υποχωρήσει για να μη διαλυθεί, και έφθασε η θεωρία των παιγνίων στα άκρα και το chicken games στο απροχώρητο. Και τώρα; Τώρα τι; Με έναν μικρόπνοο σχεδιασμό του τίποτε που τελειώνει βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα νερά με άγνωστους κύκλωπες. Και μάλλον προδώσαμε την «Ιθάκη» και στο ταξίδι χιλιοειπώθηκαν τα ψέματα. Από την Δευτέρα μία άλλη Ελλάδα ξημερώνει ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Πιο φτωχή σε πολιτική πνευματικότητα και ήδη χρεωκοπημένη σε συμπεριφορές και σχέσεις με τους εταίρους της. Σε αυτή την Ελλάδα θα ξυπνήσουμε για να συνεχίσουμε ανεμπόδιστα να πιστεύουμε ότι είμαστε μοναδικοί και πρώτοι, υποτιμώντας πάντα τους άλλους συμπολίτες μας στην Ευρώπη και αλλαχού στο παγκόσμιο και ειδικά στο ευρωπαϊκό σπίτι μας. Τελικά, γιατί δεν αγαπήσαμε την Ευρώπη; Ποιό σύμπλεγμα μας κατατρέχει; Και μπορούμε εν τέλει να ζήσουμε εκτός Ευρώπης; Χωρίς επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, ΕΣΠΑ και όλα εκείνα που άλλαξαν την χώρα μας και τη ζωή μας ανεξάρτητα από λάθη, αβελτηρίες και λοιπά κακά;
Το αποτέλεσμα όμως έρχεται πιο δυσάρεστο, γιατί είναι πραγματικό, κοινώς ανυπόφορο για όσους προτιμούν να φαντάζονται την πραγματικότητα παρά να τη βλέπουν. Και από εκεί που θα έσωζαν την αξιοπρέπεια όχι μόνον της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, πασχίζουν τώρα να σώσουν τα προσχήματα της δικής τους αξιοπρέπειας, του εσωτερικού κομματικού κανιβαλισμού των συνιστωσών που θέλουν να επιβάλλουν την απομόνωση της Πατρίδας μας .Μέχρι και το Κ.Κ.Ε. τους κατάλαβε και άλλαξε στάση.
Μόνοι και αδιάφοροι μας οδηγούν με σχέδιο εκτός Ευρώπης. Και όλοι όσοι πίστεψαν στη διαπραγμάτευση εντός Ευρώ τώρα συγκεντρώνονται στις τράπεζες για 60 ευρώ, στα βεζινάδικα για λίγη βενζίνη και στα Super Markets για τρόφιμα. Στο χέρι κρατούν τα ευρώ πριν τα αλλάξουν με αξιοπρέπεια (νέα δραχμή) και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί αυτός ο νέος ταλαντούχος κ. Τσίπρας δεν είπε το μεγάλο «Όχι» όπως θα έκανε το ίνδαλμά του ο Τσε Γκεβάρα.
Αλλά η αξιοπρέπεια στις μέρες μας δεν έχει αντίκτυπο στις επαναστατικές πομφόλυγες αλλά στο τι επιτάσσουν εγχώρια και αλλοεθνή συμφέροντα με τα οποία συστοιχίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζω πως έστω και την τελευταία στιγμή θα κλείσει μία συμφωνία που θα αποτρέψει την Πατρίδα μας και όλους εμάς να ζήσουμε μέρες για τις οποίες έχουμε είτε ως ιστορική αναφορά είτε ως αφηγήσεις από τις παλαιότερες γενιές.
Ας κλείσει η στρόφιγγα της απελπισίας και ας τρέξει μία σταγόνα αισιοδοξίας. Μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από το να αυτοκτονήσουμε ως λαός.
* Η κ. Νάκου είναι υπάλληλος στο δήμο Θεσσαλονίκης, μέλος της διοίκησης των εργαζομένων και πολιτεύτρια Α’ Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία