Το 2016, σε ένα συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας ζήτησε από τους συνέδρους να αλλάξουν την ψήφο τους γιατί δεν του άρεσε.

Του Φώτη Σιούμπουρα

«Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε, καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου», τους είπε εκνευρισμένος και με αυστηρό ύφος. «Αν είναι αυτή η βούληση του συνεδρίου, πάσο! Αλλά να ξέρουμε τι ψηφίζουμε. Εγώ ζητώ σε αυτό το θέμα να μην το περάσουμε ρουτίνα και να γίνουν δύο τοποθετήσεις υπέρ, δύο κατά και να ξαναψηφίσουμε», πρόσθεσε ο Τσίπρας.

Οι σύνεδροι πειθάρχησαν στην… εντολή του ηγέτη και ακολουθήθηκε η καρικατούρα δημοκρατικής διαδικασίας που ζήτησε. Και τελικά πέρασε αυτό που ήθελε. Αυτήν τη φορά, παρότι έχουμε μπροστά μας δεύτερες εκλογές, ο Τσίπρας δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι δεν κατάλαβαν τι ψήφισαν. Ούτε να τους κατευθύνει στο μαντρί για να υπηρετήσουν αυτό που έχει στο μυαλό του.

Όσο και αν ειρωνεύονται τους ψηφοφόρους ο Ξυδάκης, ο Βίτσας και άλλα στελέχη της «πρώτη φορά Αριστεράς». Ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας, ο οποίος κατηγορεί τον λαό που «δεν κατάλαβε», όσο και αν η Σβίγκου προσπαθεί στο κόμμα (με δημοκρατικές διαδικασίες βεβαίως…) να μην ακουστεί ούτε μία λέξη κριτικής για τον αρχηγό από μικροφώνου, ο βασιλιάς του λαϊκισμού και του ψέματος είναι πλέον γυμνός. Και όσο πιο πολύ θυμώνει και ξανακατηγορεί τον λαό γιατί έδωσε υψηλό ποσοστό στον Μητσοτάκη για να τον καταστήσει κυρίαρχο στη νέα εποχή που έχει αρχίσει, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται το πώς αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και τον διάλογο.

Φαίνεται όμως τώρα πως οι εκλογές του Ιουνίου δεν θα σηματοδοτήσουν μόνο την έναρξη μιας «εποχής Μητσοτάκη». Θα αποτελέσουν ίσως και το «κύκνειο άσμα» του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επιχείρησε όλο αυτό το διάστημα να εμφανιστεί ως ο ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης. Ως ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο αντέγραφε συστηματικά αλλά μάλλον με αποτυχημένο τρόπο. Σε κάθε περίπτωση μετά το αποτέλεσμα των εκλογών είναι μάλλον αδύνατον να εμφανιστεί ως το πρόσωπο που μπορεί να οδηγήσει προσεχώς την καλούμενη προοδευτική παράταξη στην εξουσία. Το ζητούμενο βέβαια της επόμενης κάλπης δεν είναι η προσωπική τύχη του κ. Τσίπρα, που είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη από το βράδυ των εκλογών της 21ης Μαΐου.

Το ζητούμενο είναι η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ που κατά την προεκλογική περίοδο έδειξε να μην αντιλαμβάνεται τις διεργασίες που υπήρχαν στη βάση της κοινωνίας. Έχοντας μια εντελώς λάθος εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε στη χώρα, επέμεινε σε μια προεκλογική εκστρατεία με συνθήματα που παρέπεμπαν στη δεκαετία του ’80 και σε μια εκφορά λόγου που θύμισε στο εκλογικό σώμα τις μέρες διχασμού τής περιόδου πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του.

Την ίδια τακτική δυστυχώς -για τον ίδιο- ακολουθεί και μετά την πανωλεθρία του στις εκλογές του Μαΐου. Και το ερώτημα που υπάρχει τώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη έχει εισέλθει σε μια ζώνη έντονων αναταράξεων, είναι αν μπορεί στις επόμενες εκλογές να διατηρήσει και να αυξήσει τα ποσοστά του ή θα τα δει να μειώνονται ακόμη περισσότερο. Στη δεύτερη περίπτωση ένα φάντασμα θα κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό της Κουμουνδούρου.

Το φάντασμα της τύχης των σχηματισμών που γιγαντώθηκαν στα χρόνια των μνημονίων για να εξαφανιστούν αμέσως μετά (Να σημειώσουμε επί τη ευκαιρία και την περίπτωση των Podemos του αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, που στις εκλογές του Ιουλίου στην Ισπανία κινδυνεύει με εξαΰλωση.) Δεν είναι λίγοι όσοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχτισε την κυριαρχία του πάνω στις ίδιες συνθήκες, είναι πιθανό να ακολουθήσει την ίδια μοίρα. Η εκτίμηση αυτή ενισχύεται από το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το να κλείσει τις βαθιές πληγές του από το εκλογικό αποτέλεσμα, έχει αποκτήσει τώρα και έναν υπολογίσιμο αντίπαλο στο ίδιο γήπεδο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL