Η Θεσσαλονίκη χωρίς τον Καραμανλή
Το τέλος της κοινοβουλευτικής του δράσης βρίσκει την πόλη σε αμηχανία. Κάποιοι θα πουν ότι καιρός ήταν. Κάποιοι θα νιώσουν το κενό.
Πρωτοεκλέχτηκε στην Α΄Θεσσαλονίκης το 1989. Τότε ήταν ένας πολλά υποσχόμενος νέος υποψήφιος βουλευτής, ο οποίος μάλιστα μου είχε παραχωρήσει το 1989 την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη στην ΕΡΤ1, στην εκπομπή «Εδώ Ελλάδα». Και βέβαια τη συνέντευξη του δεν την έδωσε ως υποψήφιος βουλευτής – τότε δεν συνηθιζόταν κάτι τέτοιο- αλλά ως συγγραφέας τότε του βιβλίου του για την Ελευθέριο Βενιζέλο.
Έκτοτε διέπρεψε στην Α΄Θεσσαλονίκης, δέχτηκε πολύ λάσπη από τους συνυποψηφίους του, έκανε έναν στενό πυρήνα δικών του ανθρώπων στην πόλη, οι οποίοι δεν ήταν απλώς η πολιτική του βάση εδώ, αλλά οι καρδιακοί του φίλοι. Αυτούς, τους δικούς του ανθρώπους, όχι απλώς δεν τους ευνόησε, αλλά συχνά τους αδικούσε κιόλας, από φόβο μήπως τον κατηγορήσουν ότι τους χαρίστηκε. Δημιούργησε φανατικούς οπαδούς και φανατικούς εχθρούς. Κανείς όμως δεν αμφισβήτησε την βαθιά φιλολαική του πολιτική, συνυφασμένη με τον δικό του χαρακτήρα και τον τρόπο που μεγάλωσε. Και κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει τις προθέσεις του και την ηθική του. ΠΟΤΕ.
Εκείνη τη χρονιά, το 1989, γνώρισε και την Νατάσα Παζαίτη, το διαμάντι του όπως έλεγε που το έκανε να λάμψει. Και τα κατάφερε. Πολλά θα γραφούν έκτοτε για τα λάθη του, τις επιλογές του, την απομάκρυνση του, την σιωπή του, το πώς αποφάσισε να διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος, για το πόσο ευρεία αποδοχή είχε και πώς οι δικοί του άνθρωποι τον απομόνωσαν κάποια στιγμή από την μεγάλη του δύναμη: το λαό. Έχω ζήσει μαζί του δυνατές στιγμές. Ξεχωρίζω μία: Στο γραφείο του, μόλις γνωστοποιήθηκε το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών και έμαθε πως έκοψε πρώτος το νήμα. Τον περίμενε ο κυρ Αλέκος στο γραφείο και όταν μπήκε μέσα ο πατέρας του του είπε «πρόεδρε συγχαρητήρια».
Τότε όταν από γιος έγινε πρόεδρος
Γνωρίζω και πολλές άλλες ιστορίες για τις «δοκιμασίες» που πέρασε από συνεργάτες του όταν είπε πως σκέφτεται να κατέβει στις εκλογές. Πώς τον ανέκριναν επί ώρες, για να διαπιστώσουν ότι θα αντέξει την διαδικασία. Τότε τους έπεισε.
Το τέλος της κοινοβουλευτικής του δράσης βρίσκει την πόλη σε αμηχανία. Κάποιοι θα πουν ότι καιρός ήταν. Κάποιοι θα νιώσουν το κενό. Το όνομα Καραμανλής θα λείψει από τα ψηφοδέλτια, ενώ υπάρχουν διαβεβαιώσεις πως δεν θα λείψει από τους αγώνες. Η αίσθηση είναι γλυκόπικρη. Και η λέξη «κοινοβουλευτική» στην λιτή ανακοίνωση του” ότι αποφάσισε πως ήρθε το τέλος της κοινοβουλευτκής του διαδρομής, αφήνει χαραμάδα νέων δρόμων.