Κανόνες πάση θυσία!
του Χρήστου Μάτη*
Τις τελευταίες ημέρες καταγράφεται μία διαρκής ανησυχία ότι το δημοψήφισμα θα λειτουργήσει διχαστικά για την χώρα και τους πολίτες.
Οι ενδείξεις από τις δημοσκοπήσεις ενισχύουν αυτήν την ανησυχία διότι εμφανίζουν το ΝΑΙ και το ΟΧΙ κοντά και την χώρα όντως διχασμένη με ότι αποτέλεσμα μπορεί να έχει αυτό.
Λυπάμαι που δεν το θεωρώ κακό τον διχασμό.
Εδώ και δεκαετίες, η ελληνική κοινωνία βιώνει ένα βαθύ διχασμό για τον προσανατολισμό του ελληνικού κράτους.
Ε, κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσει που θέλει να πορευτεί.
Κάποια στιγμή πρέπει ο καθένας μας να αποφασίσει που βρίσκονται τα δικά του προσωπικά και οικογενειακά συμφέροντα. Που βρίσκονται τα δικά του ταξικά συμφέροντα.
Κι αυτό έχει καταστεί πλέον επώδυνο γιατί όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβανόταν δια αντιπροσώπου.
Η βουλή ψήφιζε. Και μετά με ασφάλεια αποφάσεων που δεν ανατρέπεται, ο καθένας με ασφάλεια την κατάγγειλε επικαλούμενος παράλληλα …την αδυναμία του να την αλλάξει.
Είναι καιρός λοιπόν να δούμε την αλήθεια κατάματα.
Πάση θυσία στο ευρώ ή πάση θυσία έξοδος από τα μνημόνια;
Αυτό ήταν ένα, ίσως το πιο βασικό από τα ερωτήματα που τέθηκαν στους πολίτες σε διάφορες δημοσκοπήσεις που έγιναν τις τελευταίες ημέρες.
Το ερώτημα υπονοεί με σαφήνεια ότι το σύνολο των Ελλήνων πολιτών γνωρίζει ότι οι θυσίες δεν είναι απόρροια του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ.
Γνωρίζει ότι θυσίες προαναγγέλλει και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ.
Προς τι λοιπόν ο διχασμός;
Ο καθείς δικαιούται σε αυτήν την χώρα να έχει την δική του άποψη για το πως θα γίνει καλύτερο το μέλλον για αυτήν την χώρα.
Κανείς δεν δικαιούται να λέει ψέμματα και να τάζει παραδείσους που θα αποτελέσουν απόρροια μιας επιλογής δευτερολέπτων μπροστά στην κάλπη.
Ο λογαριασμός είναι πάνω κάτω ίδιος. Διαφέρουν οι χρονικές παράμετροι και η εσωτερική κατανομή των βαρών..
Η θυσία είναι δεδομένη! Και για να ξεπεραστεί χρειάζεται πολλή δουλειά! Διότι ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε η συμμετοχή στην ΕΕ είναι τζάμπα.
Μπήκαμε στην Ευρωζώνη το 2002 με γενικώς …αμφισβητούμενα στοιχεία. Το 2005 μπήκαμε σε επιτήρηση επειδή η καινούργια κυβέρνηση, αμφισβήτησε τα στοιχεία της προηγούμενης, Και μόλις βγήκαμε από την επιτήρηση, χρεοκοπήσαμε.
Επί φιλευρωπαϊστών συνέβη, όχι επί ευρωσκεπτικιστών.
Διότι δεν είχαμε ποτε κανόνες, άλλους πλην της προσαρμογής των όποιων κανόνων στις επιταγές της επιβίωσης του πολιτικού της προσωπικού.
Η χώρα χρειάζεται κανόνες. Που δεν είχε και δεν έχει. Και δεν προβλέπεται να έχει. Για όποιον τοι αμφισβητεί ας δει τις σημερινές εκατέρωθεν καταγγελίες για την “χρησιμοποίηση του κρατικού μηχανισμού υπέρ του ΟΧΙ” και την “προπαγάνδα των καναλιών υπέρ του ΝΑΙ”.
Δεν υπάρχουν κανόνες για την προβολή των απόψεων; Υπάρχουν αλλά προσαρμόστηκαν στις επιλογές αυτών που τους εφαρμόζουν.
Όσο η χώρα εξακολουθεί να μην έχει κανόνες, η πολλή δουλειά που γίνεται πάει χαμένη διότι το αποτέλεσμα της ανατρέπεται για την εξυπηρέτηση κάθε πελατειακής μικροανοησίας.
Μπορούμε να πούμε το μεγάλο ΝΑΙ στο σεβασμό των κανόνων;
Δεν θα έλεγα ότι είμαι πολύ απαισιόδοξος…
*Ο κ. Μάτης είναι δημοσιογράφος