Της Γιάννας Γαϊτάνη*
Πριν ένα χρόνο περίπου, όταν στελέχη του στενού περιβάλλοντος του Τσίπρα ενημέρωναν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για έντιμο συμβιβασμό κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί το εύρος της υποχώρησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.  Ακόμη και όταν η διατύπωση άλλαξε από έντιμο σε επώδυνο συμβιβασμό κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί το εύρος και τον χρόνο της μετάλλαξης της Αριστεράς σε σοσιαλφιλελεύθερη παράταξη και το βάλτωμα στο μνημονιακό βούρκο. Αδιανόητο για την αριστερά η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, η εκ νέου αύξηση φόρων για τα ήδη εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, η πώληση όλης της δημόσιας περιουσίας (από τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας μέχρι και ακίνητα και νησιά), η αρπαγή της λαϊκής περιουσίας (σπίτια- μαγαζιά- χωράφια). Αδιανόητο ακόμη και για την κεντροαριστερά ότι θεσμοί όπως το κοινοβούλιο δεν θα μπορούν να νομοθετούν και να ελέγχουν αλλά απλώς θα επικυρώνουν νόμους που θα καθορίζουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Ανεξάρτητες αρχές παντού, υπό την επιτήρηση των δανειστών, θα εφαρμόζουν μέτρα χωρίς καμιά κυβέρνηση να μπορεί να τα αμφισβητεί. Και όλα αυτά με μοναδικό αντίτιμο τη πρώτη δόση για εξόφληση χρέους, νέα μνημονιακά μέτρα για την δεύτερη και αόριστες υποσχέσεις για ελάφρυνση του χρέους μετά από πολλά χρόνια.
Και όμως εν έτη 2016 ένα δεσμευτικό μνημόνιο για τις επόμενες δεκαετίες και κυβερνήσεις έχει στηριχθεί  από το σύνολο σχεδόν των κομμάτων της Βουλής. Είτε γιατί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο τον Αύγουστο του 2015 και άρα η εξειδίκευσή του ήταν επιβεβλημένη ( ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι) είτε γιατί δεν οργάνωσαν την αντίσταση όπως όφειλαν (ΚΚΕ). Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των κομμάτων στην βάση τους και στους ψηφοφόρους τους συμβαίνουν τα αντίθετα. Κανένας δεν συναινεί με το τρίτο  μνημόνιο, κανένας δεν πιστεύει ότι αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα, κανένας δε φαντάζεται ότι θα έρθει η ανάπτυξη ή ότι κάπως θα βελτιωθεί η καθημερινότητα του. Ταυτόχρονα  κανένας δεν πιστεύει  ότι  θα μπορέσει να το ανατρέψει. Αυτός είναι ένας από τους λόγους  που δεν αντιδρά, που οι κινητοποιήσεις είναι άμαζες και οι απεργίες έχουν χαμηλά ποσοστά. Όμως η οργή μεγαλώνει και κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί όταν τα ραβασάκια του μνημονιακού λογαριασμού έρθουν στην τσέπη τους, κυρίως όμως όταν δουν τις μειώσεις του μισθού ή της σύνταξης ή του πλειστηριασμού του σπιτιού τους. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια για διεύρυνση της κυβέρνησης με ανασχηματισμό ή συμπόρευση με τις δυνάμεις του κέντρου και με κομμάτι της ΝΔ. Όλοι καταλαβαίνουν ότι ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να εφαρμόσει τέτοια σκληρή πολιτική μόνος του όταν:
1) Δεν μπορεί να ισορροπήσει την ακροδεξιά πτέρυγα Σαμαρά με τη κεντροδεξιά Καραμανλικών και
2) ο ίδιος έχει χρεωθεί σκάνδαλα και απολύσεις υπαλλήλων. Γιατί την συμπεριφορά των πολιτικών στελεχών (αρχηγών κομμάτων, βουλευτών, επικεφαλής υπουργείων και διοικητών οργανισμών) την καθορίζει πια η στήριξη ακραίας λιτότητας σαν το μοναδικό εργαλείο εξασφάλισης  κερδών των μεγάλων συμφερόντων και όχι οι ιδεολογικές τους αναφορές. Κανένας άλλωστε δεν μιλάει για αλλαγή πολιτικής αλλά για διαφορετικό μείγμα.Η οικονομική κρίση που βαθαίνει, η πολιτική κρίση σε Ισπανία και Πορτογαλία, οι μαζικές διαδηλώσεις στο Βέλγιο, ο φόβος να γίνει «της Γαλλίας» είναι υπαρκτός. Οι εργαζόμενοι, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα  και η πολιτική Aριστερά της ρήξης και της ανατροπής, οργανώνοντας τους αγώνες, οφείλουν να το μετατρέψουν σε εφιάλτη.
*Η κ. Γαϊτάνη είναι πρώην βουλευτής της Λαϊκής Ενότητας