Το σαρδάμ της κυρίας Χρονοπούλου (για τους φόρους που θα αυξήσει το ΠΑΣΟΚ αν γίνει κυβέρνηση) -δικαιολογία που η στήλη αποδέχεται ως ειλικρινή- αποκαλύπτει ένα ευρύτερο πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος:

την προχειρότητα με την οποία τα κόμματα και η (συντριπτική) πλειοψηφία των στελεχών τους αντιμετωπίζουν τα προγραμματικά θέματα. Σαν να μην πιστεύουν ούτε οι ίδιοι όσα γράφουν. Και το χειρότερο: σαν να μην τα έχουν διαβάσει και να μη νιώθουν την υποχρέωση να προετοιμαστούν για να τα υπερασπιστούν.

Το γράψαμε την επομένη των εκλογών: η νέα προεκλογική περίοδος είναι αφιερωμένη στο «μετά». Στις προτάσεις και τις μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζουν τα κόμματα. Όσοι πιστεύουν ότι θα τη βγάλουν καθαρή κάνοντας κριτική στους άλλους (την εύκολη επιλογή, δηλαδή), καλό θα είναι ή να μελετήσουν ή να απέχουν από τον δημόσιο διάλογο. Είναι πραγματικά στενάχωρο να ερωτάται ένα στέλεχος για το πρόγραμμα του κόμματός του και αυτό να κοιτά με αγωνία τα χαρτιά του μήπως και βρει κανένα σκονάκι που θα στέκεται ως απάντηση.

Είναι προφανές ότι η χώρα δεν αντέχει να πάει από τις αυταπάτες του Αλέξη Τσίπρα στα σαρδάμ κανενός στελέχους και κανενός κόμματος. Οι καιροί απαιτούν ξεκάθαρες προτάσεις: εφαρμόσιμες και κοστολογημένες λύσεις. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο κίνδυνος αστάθειας θα αυξηθεί δραματικά.

Για να μην παίζουμε την κολοκυθιά -όπως είπε άλλο στέλεχος- ίσως θα ήταν φρόνιμο να προστεθεί στον εκλογικό νόμο η πρόβλεψη κάθε κόμμα να υποχρεούται να καταθέσει (εγκαίρως) το πρόγραμμά του στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για κοστολόγηση, στις ενώσεις εργαζομένων και εργοδοτών για αξιολόγηση κοκ. Για να τελειώσουμε επιτέλους με τις γενικότητες που απλώς ενισχύουν την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.

Και μια ιδέα (να μην έχουμε μόνο απορίες): Μήπως θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια… Τράπεζα Θεμάτων στην οποία να εξετάζονται οι υποψήφιοι των κομμάτων; Για να γνωρίζει η ηγεσία κάθε πολιτικού χώρου πόσο καλά κατέχουν το πρόγραμμα το οποίο υποτίθεται ότι παρουσιάζουν στον ελληνικό λαό. Για να μη χρειάζονται μετά δικαιολογίες για «σαρδάμ», ατάκες όπως «για δισεκατομμύρια θα μιλάμε τώρα» και υπεκφυγές του τύπου «να μην παίζουμε την κολοκυθιά».