Αν το δει κανείς προσεκτικά και πάνω απ’ όλα ρεαλιστικά, θα διαπιστώσει ότι η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να πάει στις εκλογές με βασική ατζέντα το θέμα των παρακολουθήσεων και… αφήγημα το «δημοκρατία ή Νέα Δημοκρατία» ίσως είναι μονόδρομος.

Του ΦΩΤΗ ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑ

Και μπορεί να εντάσσεται στην προσπάθεια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αφενός μεν να συσπειρώσει τον παραταξιακό του χώρο, αφετέρου δε να απευθυνθεί σε ένα μικρό αλλά σημαντικό εκλογικό ακροατήριο που βρίσκεται σε απόσταση ή παραμένει εχθρικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω της εμπειρίας που άφησε πίσω της η κυβερνητική του θητεία. Αυτός ο… μονόδρομος όμως, προϊόν κομματικής σκοπιμότητας, στον οποίο βαδίζει ο Αλέξης Τσίπρας κρύβει πολλές παγίδες, στις οποίες κινδυνεύει να πέσει μέσα και με βεβαιότητα να τον οδηγήσει στην αντιπολίτευση και πάλι.

Αν δεν υπήρχε η υπόθεση των παρακολουθήσεων -ή μια άλλη ανάλογη υπόθεση- και η… προάσπιση της δημοκρατίας «με το καλό ή τη βία», το βασικό ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης θα ήταν ασφαλώς η οικονομία. Άλλωστε, αυτό είναι το πρώτο θέμα που απασχολεί τους πολίτες, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Η οικονομία όμως δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για ένα στοιχειωδώς πειστικό αντιπολιτευτικό αφήγημα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ώρα που ο Μητσοτάκης έγινε πρωθυπουργός, ο ΣΥΡΙΖΑ τον παρουσίαζε ως «νεοφιλελεύθερο».

Ο τρόπος όμως με τον οποίο διαχειρίστηκε ο πρωθυπουργός την πανδημία και αμέσως μετά την ενεργειακή κρίση ακυρώνει στην πράξη αυτό τον χαρακτηρισμό. Πώς μπορείς να πείσεις ως αντιπολίτευση ότι ο πρωθυπουργός είναι νεοφιλελεύθερος, όταν αυτή την τετραετία έχουν γίνει οι πιο γενναίες παροχές της τελευταίας 15ετίας; Η οικονομία λοιπόν αποδείχτηκε ότι δεν είναι προνομιακό πεδίο αντιπολίτευσης για τον ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό ήταν να αναζητηθεί άλλο πεδίο. Οι παρακολουθήσεις έδωσαν στον Αλέξη Τσίπρα μια μοναδική ευκαιρία.

Έπειτα από μια δική του τετραετία γεμάτη ανοιχτές πληγές στα ζητήματα των θεσμών και της δημοκρατίας, με συνοδοιπόρο τον Πάνο Καμμένο, και με «κληρονομιά» δύο Ειδικά Δικαστήρια (για τη σκευωρία Νοβάρτις και για τις τηλεοπτικές άδειες, με κατηγορούμενους υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης), οι παρακολουθήσεις έδωσαν μια διέξοδο: να εμφανιστεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως υπερασπιστής των θεσμών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η ευκαιρία πέρα από επικοινωνιακό είχε και πολιτικό ενδιαφέρον.

Για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί μέσα από την υπόθεση των υποκλοπών και την… προάσπιση της δημοκρατίας να απευθυνθεί στο ακροατήριο των κεντρώων και των φιλελεύθερων δημοκρατών, το οποίο στη συντριπτική του πλειονότητα έχει έντονα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» χαρακτηριστικά λόγω των πρακτικών που ακολούθησε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην προσπάθειά της να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας». Ταυτόχρονα, η υπόθεση αυτή προσφέρεται για να συσπειρώσει ο Τσίπρας και το παραδοσιακό του target group: αυτούς που πιστεύουν στη θεωρία των «αρμών της εξουσίας» και μάχονται την κυβέρνηση της ΝΔ για «εκτροπή» όχι για τις όποιες αντιδημοκρατικές πρακτικές της αλλά γιατί απλώς και μόνο δεν είναι… η δική τους κυβέρνηση.

Ο Τσίπρας χρειαζόταν ένα αφήγημα συσπείρωσης και το «δημοκρατία ή εκτροπή» του δίνει μια… αξιοπρεπή διέξοδο. Πώς μπορείς να πείσεις όμως ότι είσαι προστάτης της δημοκρατίας και των θεσμών όταν, αποφεύγοντας την απαιτούμενη πολιτική συνεννόηση, αρνείσαι να ψηφίσεις την τροπολογία-φρένο στην κάθοδο του κόμματος Κασιδιάρη στις επερχόμενες εκλογές; Πώς μπορείς να πείσεις ότι είσαι υπερασπιστής της δικαιοσύνης όταν θέλησες να στήσεις «στο σκαμνί» δέκα πολιτικούς αντιπάλους με τη μαρτυρία «κουκουλοφόρων, όπως του «Μάξιμου Σαράφη», που τώρα κατηγορείται για απάτη σε βαθμό κακουργήματος;

Πώς μπορείς να εμφανίζεσαι ως αδιάφθορος όταν μέσω Ειδικού Δικαστηρίου ανοίγει νέα δικαστική έρευνα για τσάντες με μετρητά που πήγαιναν από το γραφείο του Καλογρίτσα στην Κουμουνδούρου; Και πώς μπορείς να προσπεράσεις τις… επεξηγήσεις του Πολάκη για το τι σημαίνει «με το άγριο» του Σπίρτζη; Ο Πολάκης… έβαλε τα πράγματα στη θέση τους διευκρινίζοντας πως «με το άγριο σημαίνει ότι όσοι πολιτικοί και μη θα παρεμποδίσουν την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και την κάθαρση θα μπουν (και θα μείνουν στη) φυλακή μέχρι να… σβήσει ο ήλιος». Ε, και τώρα πώς μπορεί να μην υποθέσει κανείς πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκεται, με το καλό ΚΑΙ ΟΧΙ με το άγριο, στην αντιπολίτευση «μέχρι να σβήσει ο… ήλιος»;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL