Υπάρχει ελληνική Αριστερά χωρίς ιδεολογία; Το ερώτημα αυτό δεν ξέρω αν κάποιος έπρεπε να το υποβάλει στον πιθανολογούμενο αυριανό αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη, αυτή την απολιτίκ, σοσιαλμιντιακή φιγούρα, ή στο 45% των μελών-φίλων, αυτούς δηλαδή που τον ψήφισαν την περασμένο Κυριακή.

Το σίγουρο είναι πάντως πως, αν το ερώτημα είχε υποβληθεί και στις δύο πλευρές, απάντηση δεν επρόκειτο να λάβει από καμία. Και αυτό γιατί τόσο ο Κασσελάκης όσο και το 45% προωθούσαν (προεκλογικά) μέσω σόσιαλ μίντια μια γενικόλογη πλατφόρμα με συνθήματα το restart του κράτους, τη διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και της διαφορετικότητας, καθώς και το «ξεδόντιασμα του δικαστικού και του δημοσιογραφικού κατεστημένου». Και όλα αυτά με την επωδό του Στέφανου: Εγώ μπορώ να ρίξω τον Μητσοτάκη, γιατί ξέρω… καλύτερα αγγλικά!

Γρήγορα όμως θα αναγκαστεί, σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να διαπιστώσει πως δεν αρκεί να μιλά -όπως λέει ο ίδιος- καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη, ούτε το (περίπου) γεγονός ότι είναι ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που αναμετρήθηκε με το πολύβουο american dream και κέρδισε μια περίοπτη επιχειρηματική θέση στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.

Το ότι βέβαια η παρουσία του Κασσελάκη αποϊδεολογικοποιεί εκ των πραγμάτων τον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για να αποδειχθεί. Είναι φανερό στις δημόσιες τοποθετήσεις του, καθώς και γενικότερα στην επαγγελματική και προσωπική διαδρομή του. Και δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν η υποψηφιότητά του στηρίχθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα ή το όποιο περιβάλλον του. Σημασία έχει ότι όσα κάνει ο Κασσελάκης σήμερα είναι όσα κάποιοι ήθελαν να κάνει ο προηγούμενος ηγέτης και κατά πάσα πιθανότητα αφανής σκηνοθέτης της νέας ιλαροτραγωδίας. Ο οποίος πιθανόν να ήθελε να τα κάνει, αλλά είτε δεν μπορούσε είτε δεσμευόταν ιδεολογικά και συναισθηματικά από την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς.

Πάντως το αποτέλεσμα της εσωκομματικής κάλπης της περασμένης Κυριακής για την ανάδειξη νέου αρχηγού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται πως σηματοδοτεί το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία φάση της διαδρομής του. Και αυτό ανεξαρτήτως της έκβασης της αυριανής αναμέτρησης. Με την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας μπήκαν ουσιαστικά οι τίτλοι τέλους σε μια προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από 25 σχεδόν χρόνια για τη δημιουργία μιας «ενιαίας και ισχυρής» Κεντροαριστεράς με τη συγκρότηση του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε κακέκτυπο.

Το κόμμα που λάμπρυναν ηγετικές μορφές της Αριστεράς όπως αυτές του Λεωνίδα Κύρκου και του Μιχάλη Παπαγιαννάκη είναι από την περασμένη Κυριακή το κόμμα του Κασσελάκη και του Πολάκη (άντε και ολίγον Νίκου Παππά), των οποίων η πρωτιά είναι συνέπεια της διαδικασίας της συστηματικής αποϊδεολογικοποίησης και απολιτικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και της τυχοδιωκτικής πολιτικής της προηγούμενης ηγεσίας του.

Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έκρυψε, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του στο επικοινωνιακό προσκήνιο, τις προθέσεις και τις φιλοδοξίες του. Το σύνθημά του «ψηφίστε με να νικήσω τον Μητσοτάκη» κατατρόπωσε όλες τις ιδεολογικές και πολιτικές εσωκομματικές διαμάχες των υποψηφίων που είχαν ξεκινήσει πολύ πριν την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία και τελικά τον οδήγησαν σε αυτή. Τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αδιαφόρησαν για το αν το κόμμα τους θα πάει πιο αριστερά ή αν θα στραφεί προς το Κέντρο. Δεν ασχολήθηκαν καν με ποιους θα μπορούσε να συμμαχήσει. Αποδείχτηκε ότι το μόνο που τους νοιάζει μετά από τόσες απανωτές ήττες είναι να φτάσουν σε μια «δεύτερη φορά Αριστερά» αδιαφορώντας για ιδεολογικοπολιτικές «λεπτομέρειες».

Το σημαντικό τώρα βέβαια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να επιβιώσει ως πολιτικό κόμμα, θα πρέπει να εκφράσει πειστικά αυτό το εκλογικό κοινό που την Κυριακή συμμετείχε στην ανάδειξη της νέας του ηγεσίας και κυρίως το κοινό, τα μέλη και οι ψηφοφόροι-φίλοι που επέλεξαν να ψηφίσουν Κασσελάκη, αδιαφορώντας για το αν το κόμμα τους θα πάει πιο αριστερά ή αν θα στραφεί προς το Κέντρο. Συνειδητοποιώντας όμως πως η πολιτική του Κασσελάκη είναι ένας συνδυασμός εικονικής πραγματικότητας και πολακικού «αντισυστημισμού», θα προσγειωθούν γρήγορα στην πραγματικότητα και στον τελικό απολογισμό, που δεν θα αργήσει να έρθει. Και που θα είναι απογοητευτικός, τόσο για τον ίδιο τον Κασσελάκη όσο και για αυτούς που τον στηρίζουν.

Με ή χωρίς Κασσελάκη δεν έχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ

Λαμπρό μέλλον για τον ΣΥΡΙΖΑ με ή χωρίς τον Κασσελάκη δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και να γιατί. Αν εκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, η επιχείρηση ανανέωσης που επικαλείται ο εξ Αμερικής υποψήφιος και που θα έχει ως εμπροσθοφυλακή τους Πολάκη, Τζάκρη, Αντώναρο και τον εξάδελφο Τσίπρα μάλλον θα είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη. Ο Κασσελάκης θα έχει κληρονομήσει ένα κόμμα που τα στελέχη του τον θεωρούν ξένο και εκείνος δεν γνωρίζει. Δεν γνωρίζει καν τη γλώσσα τους. Οι περισσότεροι είτε θα αποχωρήσουν σιωπηλά είτε θα απομακρυνθούν θορυβωδώς. Φίλης, Σκουρλέτης, ας πούμε, και όλη η παλαιά φρουρά δεν θα καθίσουν να τους κάνει καθοδήγηση ο Στέφανος Κασσελάκης.

Αν πάλι στην τελική ευθεία κερδίσει η Έφη Αχτσιόγλου, η απογοήτευση των οπαδών που ψήφισαν και ελπίζουν στον Κασσελάκη για να κερδίσουν τον Μητσοτάκη θα είναι τέτοια, που η νίκη της πρώην υπουργού θα είναι πύρρεια.

Ένα πράγμα πάντως πρέπει να βάλει καλά στο μυαλό του ο προερχόμενος εξ Αμερικής υποψήφιος. Στις εκλογές, εμείς εδώ στην Ελλάδα, συνήθως δεν ψηφίζουμε έναν τύπο που γράφει καλά στο γυαλί και λέει ωραίες αντιμητσοτακικές ατάκες, αλλά ψηφίζουμε για πρωθυπουργό. Που συναντάται με ξένους ηγέτες και εκπροσωπεί τη χώρα, παίρνει κρίσιμες αποφάσεις, καλείται να ανταποκριθεί σε κρίσεις και να διαχειριστεί την καθημερινότητα με όλα τα σύνθετα προβλήματα του μοντέρνου κόσμου. Βέβαια, λέμε (στην Ελλάδα) συνήθως. Γιατί πριν μερικά χρόνια, το 2015 για την ακρίβεια, είδαμε τα χαΐρια μας, όταν ψηφίσαμε έναν τέτοιο τύπο.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL