«Στην παράσταση “Ιλιάδα” κατά κύριο λόγο πηγαίνουμε εμείς στα σχολεία καθώς είναι φτιαγμένη για να μπορεί να παιχτεί οπουδήποτε υπάρχουν παιδιά. Έτσι, νιώθω ότι κάθε μέρα είναι ένας ωραίος άθλος που καλούμαι να βγάλω εις πέρας», εξηγεί σε συνέντευξή του στην Karfitsa ο ηθοποιός, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης.
Συνέντευξη στη ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΑΔΑ
Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Αχιλλέα, στην θεατρική παράσταση του Μικρού Βορρά, «Ιλιάδα», η οποία ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία, για τέσσερις μόνο παραστάσεις, το Σάββατο 8, 15, 22 και 29 Οκτωβρίου, στις 17.00. Στη συνέντευξή του μιλάει για τον ρόλο του στην παράσταση, για την ξεχωριστή προετοιμασία της, καθώς και για τα μηνύματα που θέλει να περάσει στο νεανικό κοινό.
Πείτε μας κάποιες ιδιαιτερότητες του ρόλου σας ως «Αχιλλέας»
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους ήρωες όλων των εποχών. Για μένα η προσέγγιση αυτού του ήρωα ήταν και είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει μέχρι τώρα. Είναι κάτι που με ξεπερνάει. Αυτό που προσπαθώ να κάνω σε κάθε παράσταση είναι να φωτίσω αυτόν τον ήρωα όσο περισσότερο μπορώ. Κι αν μπορώ να πω με μια φράση τι είναι ο Αχιλλέας για μένα, είναι αυτός που τρέχει προς τον θάνατο χωρίς να τον φοβάται. Είναι ένας έντονος χαρακτήρας που μέσα από την Ιλιάδα βλέπουμε να φτάνει στα άκρα. Θυμώνει, αγαπάει, θρηνεί, και πολεμά χωρίς μέτρο. Ένας χαρακτήρας ανελέητος που τα διαλύει όλα στο πέρασμα του και γίνεται ο ίδιος ο θάνατος. Ωστόσο, στο τέλος της Ιλιάδας στην ραψωδία «Ω» βλέπουμε και την άλλη πλευρά του ήρωα, μέσα από τον σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζει τον βασιλιά της Τροίας, τον Πρίαμο.
Η παράσταση αναφέρεται κυρίως σε νεανικό κοινό (παιδιά και εφήβους). Ποια ήταν η προετοιμασία ώστε να είναι κατάλληλη για το κοινό; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες κατά τη διαδικασία προσαρμογής; – Αν ναι, πείτε μας μερικές!
Είναι μια παράσταση με πολύ γρήγορους ρυθμούς, απίστευτη ενέργεια και πολλές εναλλαγές, ώστε να μπορεί να κρατάει το ενδιαφέρον του εφήβου από την αρχή μέχρι το τέλος. Το εφηβικό κοινό είναι ίσως και το πιο απαιτητικό διότι βαριούνται εύκολα, ότι έχουν να πουν θα στο πουν χωρίς φίλτρα και θέλουν αυτό που θα δουν να είναι ζωντανό και αληθινό. Μία από τις δυσκολίες που ήρθα αντιμέτωπος, είναι το γεγονός ότι κατά κύριο λόγο πηγαίνουμε εμείς στα σχολεία και παίζουμε την παράσταση, διότι χρειάζεται κάθε μέρα να προσαρμοζόμαστε σε έναν νέο χώρο, ο οποίος τις περισσότερες φορές δεν είναι θεατρική σκηνή. Αλλά, όπως όλες οι παραστάσεις του Μικρού Βορρά, έτσι και η Ιλιάδα είναι φτιαγμένη έτσι ώστε να μπορεί να παιχτεί οπουδήποτε υπάρχουν παιδιά. Νιώθω ότι με αυτή την παράσταση η κάθε μέρα είναι και ένας ωραίος άθλος που καλούμαι να βγάλω εις πέρας.
Τί σας έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη μέσα από την εμπειρία σας στη συγκεκριμένη παράσταση;
Η αγάπη του κόσμου! Κάθε μέρα συμβαίνει και κάτι ξεχωριστό. Όταν βλέπεις ότι η αγάπη που δίνεις σου ανταποδίδεται, είναι κάτι μαγικό!
Τι συναισθήματα παίρνετε από το θεατρικό κοινό κάθε φορά;
Κατά την διάρκεια της παράστασης βλέπω το κοινό να συγκινείται, να γελάει και να παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον την παράσταση. Στο τέλος το κοινό φεύγει συγκλονισμένο. Άλλες φορές ζητωκραυγάζουν, άλλες φορές ζητάνε να βγούμε φωτογραφίες. Αυτό δεν είναι κάτι δεδομένο ειδικά για το εφηβικό κοινό.
Ποια μηνύματα θέλει να περάσει η παράσταση στα παιδιά; Θεωρείτε ότι αν η παράσταση απευθυνόταν σε ένα άλλο ηλικιακό κοινό, θα προσεγγιζόταν διαφορετικά η σκηνοθεσία και οι ρόλοι;
Η Ιλιάδα είναι ένα καθαρά αντιπολεμικό έργο. Μιλάει για τις τραγικές συνέπειες ενός πολέμου. Για το τί μπορεί να προκαλέσει ένας θυμός, θίγει ζητήματα εξουσίας και κατάχρησής της. Μιλάει για την σημασία της οικογένειας, το να υπερασπίζεσαι τους ανθρώπους που αγαπάς και δείχνει ότι τα πλούτη και η εξουσία δεν έχουν καμία αξία μπροστά στην ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει ένας στίχος στην ραψωδία «Ι» που λέει ο Αχιλλέας: «τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή μου. Η ψυχή μας λάφυρο δεν γίνεται· άμα ξεφύγει από το φράγμα των δοντιών, πάει χάθηκε δεν γυρίζει πίσω». Σίγουρα η προσέγγιση θα ήταν διαφορετική αν απευθυνόταν καθαρά σε ενήλικες ή πολύ μικρές ηλικίες. Ως ηθοποιός πιστεύω ότι η απόδοση των ρόλων και το χιούμορ που χρησιμοποιείται είναι πιο κοντά στους εφήβους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να το παρακολουθήσουν και άλλες ηλικιακές ομάδες. Πολλές φορές παίζουμε σε δημοτικά σχολεία ή και στο θέατρο με ενήλικες, με την παράσταση να έχει την ίδια επιτυχία.
