Τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει σκηνοθετικά βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «Ιστορίες να σκεφτείς», αναλύει ο σκηνοθέτης της ομώνυμης θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει σήμερα στη Θεσσαλονίκη, Αντώνης Καραγιάννης. Όπως εξηγεί, στη θεατρική διασκευή του έργου φωτίζει τα σημεία που «αγγίζουν» τον ίδιο, σεβόμενος ωστόσο πάντα τον συγγραφέα του.

Συνέντευξη στην ΕΥΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η θεατρική παράσταση «Ιστορίες να σκεφτείς» που βασίζεται στο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι, κάνει σήμερα πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, στο Metropolitan urban Theatre. Στη συνέντευξή του στην Karfitsa, ο κ. Καραγιάννης σημειώνει ότι προσπαθεί να περάσει μηνύματα στο κοινό χωρίς, ωστόσο, να θέλει του κάνει κήρυγμα, και παράλληλα «αναφέρει ποια σημεία του έργου που τον έχουν γοητεύσει περισσότερο.

Σκηνοθετείτε το έργο «Ιστορίες να σκεφτείς». Τι ήταν αυτό που σας έκανε να το επιλέξετε;

Το συγκεκριμένο έργο το αγαπώ και έχει χρόνια που το έχω διαβάσει. Ο Χόρχε Μπουκάι, είναι ένας ψυχοθεραπευτής ο οποίος ειδικεύτηκε στη θεραπεία νοητικών ασθενειών. Ήταν ένας συγγραφέας αγαπητός σε όλο τον κόσμο όπου χρησιμοποιούσε την τέχνη της αφήγησης δημιουργώντας πολλές ιστορίες. Όπως έλεγε και ο ίδιος «αυτές οι ιστορίες ανοίγουν πόρτες που δείχνουν δυνατότητες που ακόμα κάποιος δεν τις έχει ονειρευτεί». Έτσι λοιπόν καταπιάστηκα για τον λόγο ότι είναι και από τα πρώτα του έργα που αγαπήθηκαν στην Ελλάδα. Έχοντας στο μυαλό μου πως αυτό μπορεί να αποδοθεί στη σκηνή άρχισα να δουλεύω με το κείμενο κάνοντας την δραματοποίηση και σεβόμενος τον συγγραφέα, προσπάθησα να περάσω αυτές τις μικρές ιστορίες με πολύ απλό τρόπο, περνώντας μηνύματα χωρίς να υπάρχει η μορφή του κηρύγματος προς το κοινό.

Με ποιόν τρόπο έχετε κινηθεί σκηνοθετικά; Υπάρχουν σημεία που έχετε δώσει μεγαλύτερη έμφαση;

Υπάρχουν σημεία που ως σκηνοθέτης θέλω να περάσω κάποιες δικές μου ιδέες και να δώσω τροφή για σκέψη στον θεατή. Θέλω όταν το κοινό φύγει από το θέατρο να «κουβαλάει» μέσα στο μυαλό και στη ψυχή του κάτι που θα του έχει μείνει από την παράσταση, αυτός είναι ο σκοπός μου και η μεγάλη επιτυχία για εμένα!

Έχετε κάνει τη διασκευή του έργου. Τι είναι αυτό που έχετε «πειράξει»;

Θα έλεγα πως ήθελα να δημιουργήσω τέσσερις χαρακτήρες επί σκηνής οι οποίοι υπηρετούν ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους, με μία διαδικασία που να υπάρχει συνοχή χωρίς να αλλοιωθούν οι ιδέες, αντιθέτως να φωτιστούν και να δώσουμε μία άλλη διάσταση και μία εικόνα πάνω στη σκηνή. Όλη αυτό η διαδικασία αποτελεί άλλη μια ανάγνωση του έργου και αυτό για εμένα είναι κάτι το μαγικό!

Υπάρχουν σημεία μέσα από το έργο που σας έχουν γοητεύσει και σας ώθησαν στο να ασχοληθείτε σκηνοθετικά λίγο περισσότερο μαζί τους;

Ναι υπάρχουν αυτά τα σημεία για εμένα στο έργο, υπάρχουν κάποιες χαρούμενες στιγμές και κάποιες που δημιουργούνε μια συναισθηματική φόρτιση, όπως εκείνη η στιγμή που μιλάει για την απώλεια των ανθρώπων. Είναι στιγμές που πρέπει να τις αγγίξεις με σεβασμό με τρυφερότητα και με ενσυναίσθηση. Για μένα αυτός ήταν ο στόχος, κατά πόσο δηλαδή μπορώ να πιαστώ από αυτές τις ιδέες και τις καταστάσεις με τρόπο που να μην ενοχλήσω, αλλά να γοητεύσω. Στην αρχή του έργου ο συγγραφέας αναφέρει τις μεγάλες αλήθειες της ζωής και μιλάει για μία πολύ σημαντική φράση και ταυτόχρονα τόσο απλή. «Εγώ είμαι αυτός που είμαι, πρέπει να με αποδεχτείτε, δεν είμαι αυτός που θα ήθελε το περιβάλλον μου, ούτε και αυτός που θα ήθελε η μητέρα μου». Όταν αυτό δεν μπορείς να το πράξεις και προσπαθείς να γίνεις κάτι που θέλουν οι άλλοι ξεκινάνε τα προβλήματα. Αυτές οι στιγμές με άγγιξαν βαθιά και τις φώτισα περισσότερο.

Τι μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στον κόσμο που θα παρακολουθήσει την παράσταση;

Θα ήθελα να μείνουμε στις «αλήθειες», στην αναφορά του Χόρχε Μπουκάι «Εγώ είμαι αυτό που είμαι» και σ’ ένα ακόμα που λέει πως ένας άνθρωπος γίνεται να μην μπορεί να κάνει αυτό που θέλει, αλλά προσθέτει ο ίδιος, «Μπορεί να μην κάνει αυτά που δεν θέλει».