Την άποψή του ότι οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές αλλά όνειρα και ότι η μουσική είναι η λύτρωσή τους, τεκμηριώνει ο Δημήτρης Μαραμής. Αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο, σχετίζεται με το γεγονός ότι η μουσική πρέπει να αναγεννά τους ανθρώπους ως αισθηματικά και ονειρικά πλάσματα, διαφορετικά ζουν μία ρουτίνα χωρίς αληθινές στιγμές.

Συνέντευξη στη ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΛΑΔΑ

Ο γνωστός μουσικός συνθέτης θα παρουσιάσει την Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου τον κύκλο τραγουδιών του «Συμπόσιον», στον Αστικό Αμπελώνα Θεσσαλονίκης. Σε συνέντευξή του στην «Karfitsa», ο Δημήτρης Μαραμής μιλάει για την ιδέα του «Συμπόσιον», για τη μουσική γενικότερα, καθώς και για την κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Ταυτόχρονα, ο συνθέτης σημειώνει ότι η μουσική είναι το «παράθυρο» μέσα στον ρεαλιστικό κόσμο ύπαρξής μας και το πνευματικό «νέκταρ» που τον μεταφέρει σε άλλους κόσμους.

Πώς προέκυψε η ιδέα και το concept του «Συμπόσιον»;

Το «Συμπόσιον» εμπνέεται από τη φόρμα του Μεγάλου Ερωτικού του Μάνου Χατζιδάκι. Μόνο που το θέμα δεν είναι ο έρωτας αλλά ο οίνος και ο έρωτας. Εμπνέεται, επίσης, από ένα βροχερό ταξίδι μου στη Νεμέα της Αργολίδας. Είδα να αναδύονται μέσα από τη βροχή και τους αμπελώνες οι κίονες του αρχαίου Ιερού του Νεμείου Διός και μαγεύτηκα. Τότε σταμάτησα στο πρώτο οινοποιείο που βρέθηκε μπροστά μου και δοκίμασα το νεμεάτικο κρασί κι έτσι ξεκίνησα την έρευνα στην ποίηση για να δω τί είχε γραφτεί με θέμα τον οίνο. Ανακάλυψα πλούσια και σπουδαία ποιητική γραμματεία από τον Όμηρο έως και σήμερα με θέμα τον οίνο!

Πώς έγινε η επιλογή των στίχων σας;

Με ποια κριτήρια; Καταρχάς με ενδιέφερε μαζί με το κρασί, το ταξίδι της ελληνικής γλώσσας μέσα
στους εικοσιπέντε αιώνες ύπαρξης, ιστορίας και ακατάπαυστης γραφής ποίησης. Αναζήτησα την ποίηση που με άγγιζε περισσότερο από όλες τις ιστορικές περιόδους: αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή,
φαναριώτικη, μεσοπολέμου, σύγχρονη. Επίσης, έντονοι είναι οι συμβολισμοί, όπου εκτός από το κρασί πρωταγωνιστούν ως θέματα το σταφύλι, το αμπέλι, το φιλί, ο θεός Διόνυσος, ο έρωτας και το αίμα.

Τί εστί μουσική για εσάς; Τι πιστεύετε ότι προσφέρει η μουσική στον κόσμο γενικότερα;

Η μουσική γεννιέται μέσα στον καθημερινό κόσμο που ζούμε για να μας μεταφέρει όμως σε έναν άλλο, διαφορετικό κόσμο. Είναι ένα παράθυρο μέσα στο ρεαλιστικό κόσμο της ύπαρξής μας, που ανοίγεται και βιώνουμε αισθήματα και πρωτόγνωρες πνευματικές διεγέρσεις. Έτσι νιώθω εγώ τη μουσική. Σαν ένα πνευματικό «νέκταρ» το οποίο με παρασύρει σε άλλους κόσμους, με γεμίζει, μου δίνει νόημα καθώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ομορφιάς της ζωής. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσα να επιβιώσω χωρίς τη μουσική. Είναι το οξυγόνο μου!

Τί θέλετε να μεταβιβάσετε στον κόσμο μέσα από τη δική σας μουσική ερμηνεία και εκτέλεση;

Ομορφιά και αίσθημα! Μελωδία, αρμονία, ρυθμός είναι τα τρία εργαλεία τα οποία επιστρατεύω στην τέχνη της μουσικής ώστε να γεννήσω μία σύνθεση που να κινήσει τον αισθηματικό κόσμο των ακροατών μου. Θέλω να δακρύζουν οι άνθρωποι όταν ακούν μουσική, γιατί αυτό τους λυτρώνει και τους αναγεννά ως αισθηματικά και ονειρικά πλάσματα. Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές. Είναι όνειρα. Πρέπει, λοιπόν, να θυμούνται πως πρέπει να επιστρέφουν εκεί. Διαφορετικά δε θα ζουν πραγματικά την αληθινή ζωή, αλλά μία ψεύτικη και μον

Ποιοι συνθέτες και μουσουργοί γενικότερα υπήρξαν πρότυπα ή φωτεινοί οδηγοί για εσάς;

Δεν υπάρχει δάσκαλος από την κλασσική μουσική που να μην έχω μελετήσει ή να μη με έχει επηρεάσει.
Από τους πιο σύγχρονους έχω σαν πρότυπο παραγωγικής εργασιομανίας και πειθαρχίας τον Philip Glass, και γενικότερα αγαπώ τους μινιμαλιστές John Adams, Michael Nyman και άλλους λιγότερο γνωστούς. Όσον αφορά εντός συνόρων είναι ξεκάθαρο σε όλη μου την πορεία πως είμαι «Χατζιδακικός», και συνεχίζω την παράδοση και την αισθητική αυτού του συνθέτη.

Τί δυσκολίες μπορεί να προκύψουν στην σύνθεση, στην ολοκλήρωση και στην παρουσίαση ενός έργου και πως τις αντιμετωπίζετε συνήθως;

Η δημιουργία εμπεριέχει μέσα της την ανθρώπινη υπέρβαση. Δεν γεννιούνται εύκολα τα καλά έργα. Δεν αρκεί το ταλέντο. Το ταλέντο δεν είναι τίποτα εάν δε δοθείς, δεν αφοσιωθείς, δεν ξενυχτήσεις, δεν καεί ο εγκέφαλός σου πάνω από το έργο, αν δεν το ακούσεις μέσα σου χίλιες φορές μέχρι να το τελειοποιήσεις και να το παραδώσεις. Είμαι συνηθισμένος στις πιέσεις και στις μεγάλες ευθύνες. Πρώτα ανακοινώνεται που θα παρουσιαστεί ένα έργο μου χωρίς να έχει γραφτεί ούτε μία νότα, κι έπειτα γράφεται. Αυτό που με βοηθάει είναι η ισχυρή μου αυτοπεποίθηση πως θα βρω τρόπο να γεννήσω αυτό που απαιτείται μέσα στις προθεσμίες.

Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή της μουσικής σας καριέρας και γιατί;

Ο «Ερωτόκριτος» φυσικά. Ήταν ένα έργο που αγκαλιάστηκε από πλήθος κόσμου σε ολόκληρη τη χώρα και ήταν πολύ σπουδαίο που αγαπήθηκε ένα έργο μεγάλης έκτασης στη μουσικοθεατρική του φόρμα και όχι απλά ως κάποιο τραγούδι μου. Ο «Ερωτόκριτος» είχε και την τύχη εξαιτίας της Λυρικής Σκηνής
και του Νιάρχος να προβληθεί όπως του άξιζε. Είμαι ευγνώμων για αυτό.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ KARFITSA