«Από την αρχή μέχρι το τέλος προσπαθώ να υπηρετήσω τις σκηνές με την ένταση και την μεγαλοπρέπεια που τους αξίζει», τονίζει σε συνέντευξη της στην Karfitsa η ηθοποιός Ηρώ Μουκίου. Όπως αναφέρει η ίδια «αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως ανακαλύπτω ότι τα όρια μου δεν έχουν όρια!»
Το έργο «Φαίδρας Άτοπος» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Θέατρο ΑΘΗΝΑΙΟΝ στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 6 και Κυριακή 7 Μαΐου, στις 21.00.
Συνέντευξη στην ΕΥΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου και για το τι θα δούμε επί σκηνής.
Πρόκειται για το «Φαίδρας άτοπος», ένα κείμενο βασισμένο στον μύθο το οποίο όμως έχει πολλά σύγχρονα στοιχεία. Οι μύθοι αυτοί της αρχαιότητας δεν παύουν να είναι διαχρονικοί, εξού και το «Φαίδρας άτοπος», δεν έχουν χώρο, δεν έχουν τόπο και ταξιδεύουν στον χωροχρόνο. Πρόκειται για ένα καινοτόμο εγχείρημα, με ένα κείμενο που βασίζεται στον μύθο που εμείς «σκάβουμε» πίσω από αυτόν και επιχειρούμε να φέρουμε την «Φαιδρά» απέναντι στο έγκλημα της. Επανασυστήνεται στους θεατές με τον εσωτερικό της κόσμο και όχι με την εικόνα που είχαμε μέχρι τώρα, αυτή της φόνισσας.
Όταν σας ανακοινώθηκε η πρόταση για να συμμετέχετε στην συγκεκριμένη παράσταση και ηρωίδα. Ποιες ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα σας; Είπατε αμέσως το «ναι»;
Μου δόθηκε πρώτα η μουσική μαζί με το κείμενο και είχα την ευλογία να ακούω την μουσική και να διαβάζω το έργο, αυτό όχι απλά με έκανε να πω το «ναι» αμέσως, αλλά μου έδωσε και μια μεγάλη ικανοποίηση γιατί ήταν μεγάλη μου επιθυμία να παίξω αυτή την ηρωίδα. Ευλογημένη, χαρούμενη και ικανοποιημένη, γι’ αυτή την πρόταση που δέχτηκα. Βρίσκομαι επί σκηνής με τον μαέστρο τον Μιχαήλ Χατζηαναστασίου του οποίου του ανήκει η σύλληψη της μουσικής της «Φαίδρας» και παίζει ζωντανά την μουσική του. Αυτό για εμένα είναι εξαιρετικό, έχω ένα συμπαίχτη πάνω στην σκηνή όπου μας περιβάλουν οι νότες του. Επιλέγω πάντα ότι μου διεγείρει την σκέψη ότι με πάει παρά πέρα και με εξελίσσει. Για εμένα αξία έχει το κείμενο και οι συνεργάτες!
Τι θα μπορούσαμε να πούμε και να σχολιάσουμε για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα της «Φαίδρας» με όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες που έχει;
Αυτό που θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε είναι το νεαρό της ηλικίας της, κατά τον μύθο ήταν είκοσι τριών χρονών όταν ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα. Αυτό που βλέπω εγώ σ’ αυτή τη γυναίκα είναι το νεαρό της ηλικίας, υποκινούμενο από το ερωτικό της ένστικτο και την μεγάλη ανάγκη για έρωτα. Το ανήθικο στοιχείο της είναι το έγκλημα της. Κατηγόρησε Ιππόλυτο για βιασμό ενώ αυτό δεν ίσχυε γιατί στην πραγματικότητα την απέρριψε, απέρριψε τον έρωτα της γι’ αυτόν. Αυτό ήταν που πυροδότησε την εκδικητική της δράση και αυτό είναι το στίγμα του χαρακτήρα της.
Υπήρξαν στοιχεία από τον χαρακτήρα της «Φαίδρας» στα οποία νιώσατε πως «ταυτίζεστε» και ίσως πως θα μπορούσατε και να την καταλάβετε;
Πολύ έντονα συναισθήματα ξυπνούν καθώς διαβάζεις τον μύθο αυτής της ιστορίας και ταυτίζετε πολλές φορές και ο θεατής χωρίς να «απομακρύνεται» από αυτό που βλέπει να διαδραματίζεται. Ο θεατής θα βρει κομμάτια του μέσα από αυτόν τον μύθο, και οι άντρες και οι γυναίκες. Βρήκα και εγώ πολλά δικά μου κομμάτια. Δεν υπάρχει άνθρωπος που κάποια στιγμή στη ζωή του δεν βίωσε ακραία συναισθήματα, το πως όμως θα τα χειριστείς και θα τα αντιμετωπίσεις είναι το ζήτημα..
Υπήρχαν στιγμές μέσα στο έργο που σας έκαναν συναισθηματικά ευάλωτη;
Ναι φυσικά! Αγαπώ όλες τις σκηνές του έργου από την αρχή μέχρι το τέλος και προσπαθώ να τις υπηρετήσω με την ένταση και την μεγαλοπρέπεια που τους αξίζει.
Έχετε ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό σας μέσα από την «τριβή» και την ενασχόληση που έχετε με το συγκεκριμένο έργο;
Πάντα ανακαλύπτουμε πράγματα μέσα από το έργο και τους ρόλους μας και οφείλουμε να ανακαλύπτουμε. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως ανακαλύπτω ότι τα όρια μου δεν έχουν όρια και αυτό το μαθαίνεις μόνο όταν τα «προκαλείς»!
Πόσο η μοίρα μας κατευθύνει; Έχουμε εμείς μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές μας τελικά; Είναι δυο ερωτήματα που βλέπουμε ότι χρησιμοποιούνται στο δελτίο της παράστασης. Θα θέλατε να μας τα απαντήσετε;
Ανήκω στους ανθρώπους που μας θεωρώ υπεύθυνους για τις επιλογές μας, όμως επειδή τίποτα δεν είναι απόλυτο, αφήνω ένα «παράθυρο» της μοίρας για να μπορέσω να δικαιολογήσω τα ανεξήγητα της ζωής. Αυτά τα οποία παραμένουν απρόσιτα, άπιαστα και σκοτεινά, όπως είναι ο θάνατος που αν δεν τα αποδώσουμε στη μοίρα εμείς οι άνθρωποι θα «τρελαθούμε». Δεν μπορούμε να τα εξηγούμε όλα με απόλυτη λογική. Πρέπει πάντα να υπάρχει μια ανοιχτή πόρτα ανάμεσα στον παράγοντα τύχη και μοίρα, γιατί βλέπω πως κάτι υπάρχει που μας βοηθάει τελικά να ερμηνεύουμε αυτά που δεν μπορούμε.
Αν πρέπει να αναφερθούμε στον σκοπό αυτού του έργου και αυτά που θέλει να προσφέρει στους θεατές. Τι απάντηση θα δίνατε;
Ο σκοπός ο δικός μας είναι να παρουσιάσουμε μια παράσταση επάνω στην ηρωίδα και στον ψυχισμό της. Να φωτίσουμε σκοτεινά σημεία που δεν είχαν φωτιστεί ποτέ, όπως το «είναι» και όχι το «φαίνεσαι» αυτής της γυναίκας, αλλά και να παρουσιάσουμε μια παράσταση που να έχει εντάσεις, καλή μουσική, πολύ κίνηση και ένα φρέσκο εγχείρημα. Όσον αφορά τον θεατή το θέατρο δεν δίνει απαντήσεις θέτει προβληματισμούς, ερωτήματα και ιδέες!
