Εδώ και πολλά χρόνια έχει δημιουργήσει τη δική του θεατρική ομάδα, τη Vis Motrix, και έχει κάνει δουλειές που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν «μικρά διαμαντάκια» καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας. Ο πολυτάλαντος Κώστας Γεράρδος ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη όπου γεννήθηκε, και δεν την εγκατέλειψε ποτέ για το κλεινόν άστυ, αν και του δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Τον τελευταίο καιρό έχει στραφεί και στη σκηνοθεσία με απόλυτη επιτυχία, ανεβάζοντας κυρίως παιδικές παραστάσεις αλλά και έργα για ενήλικες, αποσπώντας θερμά σχόλια τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς. Την περίοδο αυτή δίνει δυναμικά το «παρόν» στα θεατρικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης, σκηνοθετώντας δύο έργα, τον «Κεραμιδοτρέχαλο» της Άλκης Ζέη για παιδιά και την «Άλλη κίνηση» της Σάσας Νάτση, που παίζεται στο θέατρο Αυλαία.

 Συνέντευξη στο Βασίλη Παπαβασιλείου

Πως (και γιατί) δημιουργήθηκε η ομάδα χορού Vis Motrix;

Η ομάδα δημιουργήθηκε τον Μάιο του 2001 και μετράει πολλές παραγωγές στο ενεργητικό της. Μετά από μια μακροχρόνια καριέρα, ως χορευτής του χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ, ένιωσα την ανάγκη να δημιουργήσω ένα πλαίσιο για να εξερευνήσω την τέχνη του χορού, να γνωρίσω και να συνεργαστώ με ανθρώπους που ασχολούνται και με άλλες μορφές τέχνης, να χορογραφήσω τις δικές μου παραστάσεις.

Τι σημαίνει ο Χορός για εσένα;

Γνώρισα την τέχνη του χορού σε ηλικία έντεκα ετών, αφού τότε μπήκα στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης στην Αθήνα. Είχα την τύχη να έχω πολύ μεγάλους δασκάλους ( Ζουζού Νικολούδη, Ντόρα Τσάτσου, Γιάννη Μέτση, Ντένη Ευθυμίου, Βίκυ Μαραγκοπούλου κ.α.), οι οποίοι έσπειραν και καλλιέργησαν μέσα μου το πάθος και την αγάπη για τον χορό. Από τότε δεν έχω σταματήσει να χορεύω. Η τέχνη του χορού είναι το μέσον για να εκφράζω τα πάθη μου, να εκφράζω και να επικοινωνώ τις σκέψεις μου και τις ιδέες μου, να γνωρίζω τη ζωή.

Τα τελευταία χρόνια ασχολείσαι και με τη σκηνοθεσία;  Ήταν εσωτερική σου ανάγκη ή ένα ακόμη από τα πολλά ταλέντα σου;

Η ενασχόλησή μου με το θέατρο προέκυψε από τη συνεργασία μου με τον θεατρικό οργανισμό «ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ» και ανακάλυψα πόσο κοντά είναι αυτές οι δύο τέχνες (ηθοποιός – χορευτής). Η σκηνοθεσία είναι απλά η συνέχεια της χορογραφικής μου εξερεύνησης, αφού τα στοιχεία σύνθεσης είναι παρόμοια. Το μόνο πράγμα που αλλάζει είναι ο τρόπος έκφρασης (κίνηση – λόγος). Αντιμετωπίζω δε την σκηνοθεσία μάλλον ως χορογραφία.

Τι σε άγγιξε στο κείμενο της Σάσας Νάτση «Μια άλλη κίνηση» και αποφάσισες να του δώσεις σάρκα και οστά και να το ανεβάσεις στο Θέατρο Αυλαία;

Το κείμενο της Σάσας Νάτση από την πρώτη ανάγνωση μου θύμισε χορόδραμα. Η γραφή του απλή και πυκνή σχεδόν ποιητική, ένα κείμενο που στο βάθος του δονεί και βράζει. Αμέσως μου ήρθαν εικόνες, ιδέες, από την πρώτη στιγμή. Ένα κείμενο που δίνει χώρο στον χορό, αφού από γραφής του υπάρχουν σκηνές χωρίς λόγια. Έπειτα θεωρώ πως είναι ένα κείμενο επίκαιρο, μιλά για τις κρίσιμες μέρες που περνάμε. Κρίση στην πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό, στις σχέσεις δίνοντας φυσικά στο τέλος την λύση.

Μίλησε μου για το παιδικό έργο που σκηνοθέτησες, τον «Κεραμιδοτρέχαλο» της Άλκης Ζέη.

Είναι η δεύτερη φορά που σκηνοθετώ θέατρο για παιδιά και ήταν μεγάλη η χαρά μου, αφού είχα για οδηγό ένα πολύ δυνατό κείμενο. Η δουλειά μου θα έλεγα σε αυτήν την παράσταση δεν ήταν πολύ δύσκολη, αφού από γραφής του το έργο είναι καθαρό στις προθέσεις του. Με τους κατάλληλους συνεργάτες που ευτυχώς είχα, η σκηνοθεσία του έργου αυτού ήταν κάτι σαν παιχνίδι.

Τι σε ενοχλεί στους ανθρώπους;

Τι με ενοχλεί στους ανθρώπους; Νομίζω η άγνοια της ημιμάθειας.

Τι ρόλο στη διαμόρφωσή σου έπαιξε η οικογένεια σου;

Οι γονείς μου ήταν αυτοί που με ώθησαν στον χορό, αυτοί που με άφησαν ελεύθερο να γνωρίσω τη ζωή. Ως γονιός, τώρα τα παιδιά μου είναι αυτά που μου δίνουν δύναμη για να συνεχίζω.

Τι δεν πρέπει να κάνεις στον άλλον;

Να μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν.

Σε πόσο σημαντική θέση τοποθετείς τη δουλειά μέσα στη ζωή σου;

Είναι πολύ σημαντική η δουλειά μου, αλλά δεν είναι ολόκληρη η ζωή μου.

Το θεατρόφιλο κοινό της Θεσσαλονίκης στηρίζει τις προσπάθειες των μικρών ομάδων της πόλης, που δεν έχουν στο δυναμικό τους ηχηρά και εμπορικά ονόματα;

Θεωρώ πως οι παραστάσεις που δεν προσβάλλουν την αισθητική του κοινού και δεν υποτιμούν τη νοημοσύνη του δεν χρειάζονται κράχτες. Οι μικρές ομάδες χρειάζονται χρόνο και σκληρή δουλειά για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού. Φυσικά και χρηματοδότηση από το κράτος, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι ανύπαρκτη.

Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Αυτήν τη στιγμή δε γνωρίζω, αλλά πιστεύω πως πάντα κάτι υπάρχει στη ζωή που με περιμένει να το ανακαλύψω.