Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δηλώνει οπαδός της σοφίας της καρδιάς. Ειδικά όσο μεγαλώνει παύει να πιστεύει στην πανεπιστημιακή εξέλιξη της λογικής.

Συνέντευξη στη ΦΙΛΙΠΠΑ ΒΛΑΣΤΟΥ

Στο θεατρικό έργο η «Παγίδα», του Ρομπέρ Τομά, στο οποίο πρωταγωνιστεί, η παραπάνω άποψη του ορθώνεται μπροστά του. Ο Βλ. Κυριακίδης υποδύεται έναν άνδρα που στον μήνα του μέλιτος χάνει την σύζυγο του. Παρότι, η σύζυγος του επιστρέφει και του ζητάει συγγνώμη αυτή που βλέπει δεν είναι η γυναίκα του, αλλά κάποια άλλη. Εκεί ξεκινάει και όλο το σασπένς του έργου. «Είναι ένας εξαιρετικός ρόλος και ένα ιδιαίτερο έργο, γιατί και οι έξι χαρακτήρες δεν είναι αυτό που φαίνονται. Άρα έχουμε θέατρο στο θέατρο. Τέτοιοι χαρακτήρες για εμάς τους ηθοποιούς είναι δώρο», εξηγεί σε συνέντευξη του στην Karfitsa.

Ο «κορμός» του έργου στηρίζεται πάνω στα παιχνίδια που παίζει το μυαλό στην ψυχή – και το αντίστροφο. «Το έργο προσπαθεί να ισορροπήσει μέσα στην αλήθεια και το ψέμα χωρίς να καταλάβεις ποιος λέει την αλήθεια, γιατί αυτός που ψεύδεται φαντάζει πιο αληθινός και από αυτόν που λέει αλήθεια», περιγράφει ο ηθοποιός. «Ένα από τα μηνύματα που θέλει να περάσει το έργο είναι το πόσο ισχυρό είναι ένα ψέμα και πώς μπορεί να το υπερασπιστεί κάποιος λες και είναι αλήθεια με τέτοια πειθώ που μπορεί να πείσει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό», σημειώνει.

Όσον αφορά την επιρροή που μπορεί να έχει το μυαλό στην καρδιά ενός ανθρώπου ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης θεωρεί ότι «το μυαλό με την καρδιά αλληλεπιδρούν το ένα στο άλλο. Το ένα δεν υπάρχει χωρίς το άλλο. Στη ζωή μας, όμως, από μια στιγμή και έπειτα, πρέπει να γοητευτούμε ή από την καρδιά ή από το μυαλό».

Ο ίδιος πιστεύει ότι ο συνδυασμός του μυαλού με την ψυχή είναι ένας εκρηκτικός συνδυασμός που δημιουργεί πράγματα. «Είναι το έναυσμα για κάθε άνθρωπο για να μπορέσει να γίνει δημιουργικός. Σκεφτείτε ότι από την στιγμή που γεννιόμαστε δεν χρησιμοποιούμε τόσο πολύ το μυαλό, αλλά τα συναισθήματα μας. Παρ’ όλα αυτά, σιγά σιγά εκπαιδευόμαστε και μπαίνουμε μέσα σε κώδικες. Η κοινωνία μας εκπαιδεύει για συγκεκριμένα συστήματα. Έτσι αρχίζουν κάποιες μικρές επαναστάσεις που καταλήγουν σε εκρήξεις. Εγώ όμως μιλάω για τις εσωτερικές εκρήξεις που μας βοηθούν να εξελιχθούμε. Για αυτό πιστεύω σε αυτή τη φωτιά που κρύβει μέσα της η ίδια μας η καρδιά».

Πόσο, όμως, αυτές οι ενώσεις της ψυχής με την καρδιά μπορούν να βρουν εύφορο έδαφος για να πραγματοποιήσουν «εκρήξεις» στην εποχή μας; Ο ηθοποιός απαντάει πως «σήμερα δεν είναι τόσο εύκολο, γιατί ζούμε στον κόσμο της πληροφορίας. Πάντα πρέπει να ακροβατούμε ανάμεσα στην κωμωδία και στην τραγωδία στη ζωή μας. Είμαι σίγουρος ότι οι Έλληνες το προνόμιο που είχαν να είναι σαρκαστικοί με τον ίδιο τους τον εαυτό το έχουν χάσει πια. Για αυτό δεν είναι εύκολο. Δυστυχώς έχει επικρατήσει η τεχνολογία και έχει οργανώσει άλλους κώδικες, άλλες νόρμες».

Υποκριτική, ρόλοι και λάθη

Ο Βλ. Κυριακίδης μιλώντας για το επάγγελμα του ηθοποιού σχολιάζει πως ο κάθε ρόλος είναι ένα μάθημα ή και περισσότερα, τα οποία μπορούν στην ζωή εκτός σκηνής να τον βοηθήσουν να σφάλει λιγότερο, αλλά και να ζει μια πιο απλή ζωή. «Η δικιά μας η εκπαίδευση, ως ηθοποιοί, είναι η εξής: μέσα από τους ρόλους που υποδυόμαστε μαθαίνουμε γρήγορα και σε μικρό χρονικό διάστημα τις προσωπικότητες άλλων, παίρνουμε δυνατά μαθήματα, οπότε προσπαθούμε στο μέλλον να σφάλουμε λιγότερο στην ζωή μας.

‘’Γυμναζόμαστε’’ μέσα από τους ρόλους. Μαθαίνουμε στην ίδια μας τη ζωή να υπάρχει μια απλότητα, επειδή την σύνθεση την αντιμετωπίζουμε σε κάποιους άλλους χαρακτήρες που είναι έξω από μας, πιο μακρυά μας. Όταν λοιπόν ζω την προσωπικότητα ενός άλλου χαρακτήρα, επί σκηνής, αυτομάτως έρχεται μια πληρότητα και μπορώ να σφάλω λιγότερο στην ζωή μου».

«Η Θεσσαλονίκη δεν είναι επαρχία»

Με την «Παγίδα», ο ηθοποιός θα επιστρέψει στην γενέτειρα του, τη Θεσσαλονίκη. «Κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στην πόλη οι αμέτρητες αναμνήσεις που έχω από εκεί έρχονται από μόνες τους στο μυαλό μου». Ο ηθοποιός ξέρει καλά το κοινό της Θεσσαλονίκης, όμως μέσα από τις πολλές περιοδείες που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια που δραστηριοποιείται στο θέατρο, έχει γνωρίσει το κοινό και άλλων πόλεων. Για αυτό έχει καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: «σε όποια περιοχή και αν βρίσκεται το κοινό είναι πανέξυπνο, δεν το ξεγελάς. Εγώ δεν πέφτω σε καμία ‘’παγίδα’’. Το κοινό σε κάθε πόλη ταξιδεύει μαζί με τον ηθοποιό». Παρ΄ όλα αυτά θέλοντας να δώσει μια ερμηνεία στην ατάκα ότι «το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι αυστηρό», ο ηθοποιός λέει ότι στην πόλη υπάρχει μια διαφορετική κουλτούρα. «Υπάρχουν άλλοι διέξοδοι διασκέδασης και υπάρχει κάτι που κάποιοι θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν ως μια ‘’σκληρή γλώσσα της επαρχίας’’. Κατ΄ εμέ η Θεσσαλονίκη δεν είναι καθόλου επαρχία. Φαντάζει να έρχεται δεύτερη, όμως είναι πρώτη, όπως και κάθε πόλη. Για αυτό δεν χαρακτηρίζω ποτέ ως ‘’επαρχία’’ κάποια πόλη της Ελλάδας. Η Θεσσαλονίκη έχει μια αυτονομία που μου αρέσει, για αυτό την θαυμάζω. Επίσης, δεν έχει τόσο άγχος και κατάθλιψη, όπως έχει η πρωτεύουσα και αυτό αυτομάτως απελευθερώνει την σκέψη. Επιπλέον, νομίζω ότι οι Θεσσαλονικείς δεν πιστεύουν ότι έχουν πάντα δίκιο. Αρνούνται να ζουν στο παρελθόν και ανησυχούν περισσότερο για το μέλλον. Έχει ‘’κάτι’’ αυτή η πόλη».

* Η «Παγίδα», στο Θέατρο Αριστοτέλειον, από 24 Μαρτίου

Φωτογραφία: Μαριλένα Αναστασιάδου