Της Γιώτας Ρουμελιώτη
 

Μέσα στα χρόνια της οικονομικής και της κοινωνικής παρακμής, ο 31χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης, Αστέριος Νάτσιoς, προσπαθεί μέσω της δουλειάς του να μεταφέρει στο κοινό την ελπίδα, ενώ παράλληλα δείχνει ξεκάθαρα τον δύσκολο ρόλο που έχει σήμερα ένας ηθοποιός ο οποίος δεν είναι το γέλιο, αλλά η εκπαίδευση και η μεταλαμπάδευση ιδεών και συναισθημάτων. Ο ίδιος συνδέει την τέχνη του και με τη φιλανθρωπία καθώς τα τελευταία δυο χρόνια είναι σκηνοθέτης των εργαζομένων του νοσοκομείου Παπαγεωργίου οι οποίοι ανεβάζουν παράσταση στο Βαφοπούλειο Ίδρυμα, προς ενίσχυση του Κοινωνικού Παντοπωλείου του δήμου Θεσσαλονίκης.

Ο ίδιος μιλάει στo Karfitsa.gr και εξηγεί πως είναι να σκηνοθετεί νοσηλευτές και νοσοκόμους, γιατί επέλεξε το έργο που ανεβάζουν αλλά και το πώς μπορεί ένας ηθοποιός να επιβιώσει μέσα στην κρίση.
Αντί για εισιτήρια… τρόφιμα!
Η παράσταση «Εθνικότητά μου το Χρώμα του Ανέμου», ανέβηκε ήδη στο Βαφοπούλειο στις 17/05 και 21/05, ενώ λόγω της θερμής ανταπόκρισης του κόσμου, πήρε παράταση για άλλες δυο παραστάσεις, στις 03/06 και στις 09/06. Το κοινό δεν δίνει κάποιο αντίτιμο απλά όσοι επιθυμούν μπορούν να προσφέρουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης τα οποία και τα διατεθούν στο Κοινωνικό Παντοπωλείο. «Εδώ και δυο χρόνια είμαι σκηνοθέτης του σωματείου ηθοποιών του νοσοκομείου Παπαγεωργίου και παίζουμε πάντα για κοινωφελείς σκοπούς. Έχουμε κοινωνικό χαρακτήρα και ο κόσμος αντί για εισιτήριο μπορεί να προσφέρει τρόφιμα. Στηρίζουμε διάφορους συλλόγους και τώρα έγινε το κάλεσμα από τον κ. Μπουτάρη και έτσι μας φιλοξενεί το Βαφοπούλειο. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι απίστευτη. Έχουμε το κοινό μας που μας ακολουθεί αλλά πιστέυω ότι ανταποκρίθηκαν σύσσωμα λόγω του σκοπού και γι’αυτό προγραμματίστηκαν και οι έκτακτες παραστάσεις», δηλώνει ο κ.Νάτσιος.
Το δύσκολο έργο με την ελπίδα!
Όπως αναφέρει ο ίδιος, η επιλογή του έργου δεν ήταν καθόλου τυχαία καθώς θίγει κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, ενώ είναι και ένα σκηνικό πείραμα. «Το έργο είναι του Γαλλορουμάνου συγγραφέα Ματέι Βισνιέκ που ακροβατεί μεταξύ του ιλαρού και του επικίνδυνου. Δείχνει την παραμόρφωση της ύπαρξης, τη βία της εξουσίας, τη γαλούχηση των νέων στη βία, το πόσο «σκουπιδοτενεκέδες» είναι οι άνθρωποι οι οποίοι δέχονται αδιαμαρτύρητα τα πάντα. Δείχνει επίσης και την ανθρώπινη ματαιότητα αλλά στο τέλος κάθε σκηνής βγαίνει και το όραμα  που γεννά κάθε ελπίδα για το μέλλον. Όλα αυτά δίνονται με κυνισμό, χιούμορ και λυρισμό. Μέσα από το έργο φαίνεται ότι η ολότητα είναι το μυστικό για να σωθεί η ανθρωπότητα», τονίζει και συνεχίζει: «Η ιδιαιτερότητα της παράστασης είναι το ότι αποτελεί ένα σκηνικό πείραμα. Καταρχήν λόγω της διασκευής και των εμβόλιμων σκηνών που εχω προσθέσει και έπειτα για το ότι ενώ το έργο παρουσιάζεται από ερασιτέχνες ηθοποιούς, έχω βάλει στοιχεία που είναι μόνο για επαγγελματίες, όπως τραγούδι χωρίς συνοδεία μουσικής και στοιχεία μίμησης και παντομίμας».

Από το 8ωρο κατευθείαν στη σκηνή!
Μπορεί όλοι οι ηθοποιοί της παράστασης να είναι ερασιτέχνες και να εργάζονται ως νοσηλευτές και νοσοκόμοι, ωστόσο μετά το 8ωρο τους κάνουν πολύωρες πρόβες υπό τις οδηγίες του κ. Νάτσιου. «Μου δίνει υπομονή και όρεξη το ότι μετά το 8ωρο και τις εφημερίες τους, έρχονται να κάνουν πρόβες. Μερικοί από τους ηθοποιούς είναι φυσικά ταλέντα και μερικοί μέσα από σκληρή δουλειά φτάνουν σε ένα καλό επίπεδο. Έχει ενδιαφέρον διότι το έργο που ανεβάζουμε είναι για επαγγελματίες και είναι πολύ απαιτητικό», λέει.
Ο ηθοποιός, η εκπαίδευση και οι…ιερείς!
Ο κ. Νάτσιος, ωστόσο, ξεκαθαρίζει ότι η κρίση δίνει την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αποκτήσουν έναν πιο κοινωνικό ρόλο και να μην είναι απλά γελωτοποιοί. «Τα επαγγέλματα του ηθοποιού και του σκηνοθέτη είναι δύσκολα γιατί θα πρέπει να κάνεις και πολλά άλλα πράγματα για τα προς το ζην. Δεν θα πρέπει όμως να κάνεις εκπτώσεις στην τέχνη σου. Ο ηθοποιός δεν είναι μόνο για να προκαλεί το γέλιο αλλά και για να περνάει στο κοινό όλα τα συναισθήματα. Διαφορετικά είναι γελωτοποιός. Κυρίως μέσα στην κρίση ο ηθοποιός είναι σαν τον ιερέα στην εκκλησία. Καλείται να είναι πιο αυστηρός σε αυτό που κάνει και να δίνει πάντα την ελπίδα. Σε ό,τι κι αν κάνει πρέπει να δίνει μια αχτίδα φωτός, χωρίς να ενδιαφέρεται μόνο για τα λεφτά», λέει και συνεχίζει: «Το θέατρο στον καιρό της κρίσης, και μέσα από την φιλανθρωπία, μπορεί να εκπαιδεύσει. Αυτός είναι ο ρόλος του θεάτρου. Να εκπαιδεύει το κοινό και να αμβλύνει τις απαντήσεις για τα μεγάλα θέματα. Τέχνη υπήρχε ακόμα και στην κατοχή, γιατί έπρεπε να αφυπνίσουν τον κόσμο. Έτσι και τώρα».