Κάθε νέο θεατρικό βήμα του Στέλιου Βραχνή προσελκύει το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού της Θεσσαλονίκης. Το νεαρό της ηλικίας του σε συνδυασμό με το πάθος και το ταλέντο που διακατέχεται για την υποκριτική τέχνη αντικατοπτρίζεται στα έργα που επιλέγει να ανεβάζει. Αυτή τη φορά επιστρέφει με το έργο ο «Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», του Δημήτρη Δημητριάδη.
«Όλα τα σπουδαία κείμενα διαθέτουν κάτι το ‘’ανεξάντλητο’’ που τα ορίζει, διαρκώς κάτι μας αποκαλύπτουν, και η σχέση μας ευρύνεται μαζί τους, γίνεται όλο και πιο αποκαλυπτική. Η Κασσάνδρα του Δημητριάδη είναι ένας ποιητικό ωκεανός. Δεν χωράει μεσοβέζικα. Πέφτεις ολόκληρος μέσα του. Ενέχει κάτι το επικίνδυνο, με άλλα λόγια, και ταυτόχρονα ηδονικό. Αυτό το αίσθημα εξακολουθεί να με διεγείρει μυστικά και νομίζω πως, ως εμπειρία, αξίζει να βιωθεί απ’ όλους», εξηγεί μιλώντας για την επιλογή του να ασχοληθεί με το έργο αυτό.
Η εποχή της πανδημίας ώθησε τον σκηνοθέτη και ιδρυτή της Ομάδας Θέατρο Πρόταση, Στέλιο Βραχνή να ερευνήσει περιοχές του θεάτρου περισσότερο οργανικές, λιτές, όπου κυριαρχεί ο ηθοποιός και το ανθρώπινο σώμα. «Απομακρύνθηκα από την οπτικότητα των πραγμάτων, επέμεινα στην αίσθηση και στον ήχο. Η Κασσάνδρα δεν είναι πια ένα μυθικό πλάσμα, φέρει, με έναν τρόπο, μιαν ολόκληρη γενιά ανθρώπων που ζει στην καταπίεση, την ερωτική απόγνωση, την ενοχή, τη δέσμευση. Οπότε ολόκληρη η παράσταση είναι μια απαρηγόρητη διαδρομή προς αυτό που λέμε ‘’αρχέγονο’’. Η Κασσάνδρα αναζητά την προέλευση του ανθρώπινου σώματος, την απαρχή της σεξουαλικότητας», τονίζει.
Το κεντρικό πρόσωπο η Κασσάνδρα, διακηρύσσει την ολική επικράτηση και απόλυτη αποδοχή του ανθρώπινου πόθου στη ζωή όλων. Ρωτήσαμε τον κ. Βραχνή αν πιστεύει πως η κοινωνία χρειάζεται ανάλογες «Κασσάνδρες»; «Η Κασσάνδρα είναι ένα ποιητικό σύμβολο, δηλαδή υπερβαίνει το ανθρώπινο, μας ξεπερνά. Εμείς ως άνθρωποι της καθημερινότητας δεν έχουμε τη δυνατότητα και το πλαίσιο να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο, ούτε καν ο ίδιος της ο δημιουργός. Μόνο η ποίηση μπορεί να ακουμπήσει αυτές τις πληγές, αυτές τις υγρές περιοχές χωρίς να πέσει στο λάκκο της απλοϊκότητας και της ευκολίας. Το ζήτημα του πόθου και της σεξουαλικότητας είναι ένα θέμα που εξακολουθεί να καίει και να φοβίζει. Η σεξουαλικότητα όμως και ο πόθος μας υπερβαίνουν κι αυτά, είναι πέρα από εμάς. Απλά υποτασσόμαστε σε αυτά. Χρειαζόμαστε την ποίηση στη ζωή μας, ουσιαστικά, να υποταχθούμε όλοι σε αυτήν», απαντάει.
Η τέχνη δεν είναι κουμπί
Ερωτηθείς για το πως ο ίδιος ως νέος καλλιτέχνης, αλλά κυρίως ως άνθρωπος, βιώνει τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις κοινωνικές νόρμες που υπάρχουν στις μέρες μας ήταν ξεκάθαρος λέγοντας «με οργή και θλίψη» συμπληρώνοντας ότι «έχω μια βαθειά αντιπάθεια προς όλους εκείνους που κληρονομούν συμπεριφορές γονιών τους και δεν το βλέπουν καν. Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις είναι σκοτεινές κληρονομιές. Όλα ξεκινούν από το βάθος της αθλιότητας των γενεών. Όσο πιο παλιά πηγαίνουμε τόσο μεγαλύτερη και η αθλιότητα. Ήμασταν άθλιοι απέναντι σε όλα, ζούσαμε σε βάρος άλλων, μας ένοιαζε μόνο ο εαυτό μας και οι ψευτο-αξιοπρέπειες και ηθικές. Και τώρα αυτό γίνεται αλλά τουλάχιστον έχουμε την αίσθηση ότι το κάνουμε και μάλλον οδεύουμε προς μιαν αλλαγή. Η τέχνη οφείλει να δείχνει προς εκείνη την κατεύθυνση, να μη διατάζει να ενοχλεί εκείνους που οφείλει να ενοχλήσει. Πρέπει να ξεβολευτούμε». Από την πλευρά του υποστηρίζει ότι η τέχνη δεν μπορεί να βοηθήσει στην εξάλειψη τέτοιων συμπεριφορών. «Τίποτα δεν μπορεί να κάνει η τέχνη. Δεν είναι κουμπί. Η τέχνη επιδρά σε εκείνους που επιλέγουν να επηρεαστούν απ’ αυτήν. Αν μπορεί κάτι να κάνει το θέατρο είναι να δείχνει την κατεύθυνση, να ευαισθητοποιήσει τα ‘’κτήνη’’, αν και γι’ αυτό κάπου αμφιβάλλω», επισημαίνει.
Ο μαγικός χώρος του Μπενσουσάν χαν
Το έργο ο «Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» θα ανέβει στον χώρο του Μπενσουσάν χαν, όπως αντίστοιχα και προηγούμενα έργα του. «Είναι ορισμένοι χώροι που μας μιλούν, έχουν μια αδιατύπωτη θεατρικότητα. Το Μπενσουσάν χαν είναι ένα ακρωτήρι εποχών, φέρει επάνω του όλες τις χαρακιές του χρόνου από τον 19ο αιώνα μέχρι τώρα. Αυτό είναι κάτι που με συγκινεί και με μετακινεί. Το σώμα του ηθοποιού και τα κείμενα σε αυτόν το χώρο αποχτούν σχεδόν αυτόματα μιαν άλλη υπόσταση, αποκαλύπτονται διαφορετικά. Η συνεργασία με το Μπενσουσάν είναι υπόθεση προσωπική», καταλήγει.
*«Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας», από 12 Φεβρουαρίου στο Μπενσουσάν χαν
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ Karfitsa
