Της Φιλίππα Βλαστού

Μια μέρα πριν από τέσσερα χρόνια ο Μιχάλης Σαράντης επισκέφθηκε τον αδελφικό του φίλο και ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά στο ατελιέ του.

Κατά την διάρκεια της συνάντησης τους ο ηθοποιός του διάβασε ένα απόσπασμα, που τον συγκινεί, από τον «Αίαντα» του Σοφοκλή, ενώ ο Απ.Χαντζαράς ταυτόχρονα ζωγράφιζε. Μόλις ολοκλήρωσε το απόσπασμα ο Μ.Σαράντης είδε τί είχε ζωγραφίσει ο φίλος του και έμεινε άναυδος, τον Αίαντα την στιγμή που αυτοκτονεί. «Εντυπωσιάστηκα όταν είδα πως μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δυο, με έναν τρόπο που δεν είχα φανταστεί ποτέ. Αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήθελα να το νιώσουν και άλλοι άνθρωποι», λέει σε συνέντευξη του στην Karfitsa o ταλαντούχος ηθοποιός, μέσα στον οποίο γεννήθηκε η ιδέα να παρουσιαστεί αυτός ο συνδυασμός τεχνών επί σκηνής. Ζήτησε λοιπόν από τον Γιώργο Νανούρη να δώσει σάρκα στην ιδέα και τότε δημιουργήθηκε μια πρωτοποριακή παράσταση, που δίνει στο κοινό που την παρακολουθεί μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Ο ηθοποιός ενσαρκώνει εννέα ρόλους. Πέρα από τον Αίαντα είναι οι Τέκμησσα, Μενέλαος, Αγαμέμνων, Τεύκρος, Αθηνά, Οδυσσέας, Χορός ή Αγγελιαφόρος. Σε παράλληλο χρόνο μαζί του στη σκηνή είναι ο Απ.Χαντζαράς και φτιάχνει ζωντανά, με τη μέθοδο της μονοτυπίας, έργα που που βαδίζουν μαζί με την πλοκή.

Η δύση και η ανατολή δυο κόσμων

Ο μεγαλύτερος πολεμιστής στο στρατόπεδο των Ελλήνων, ο Αίας, δικαιούται τα όπλα του Αχιλλέα μετά το θάνατο του. Όταν αυτά με δολοπλοκία καταλήγουν στον Οδυσσέα, αποφασίζει να εκδικηθεί. Γίνεται όμως έρμαιο της θεάς Αθηνάς και περίγελος του στρατεύματος των Αργείων. Ατιμασμένος και απεγνωσμένος αποφασίζει ότι τούτος ο κόσμος δεν τον χωράει άλλο και αυτοκτονεί.

«O Αίαντας πρεσβεύει την απόλυτη τιμή. Για μένα είναι το απόλυτο ιδανικό», σημειώνει ο Μ.Σαράντης. To έργο αναφέρεται στην δύση ενός ολόκληρου κόσμου και στην ανατολή ενός νέου εξηγώντας ότι: «πάντα στη ζωή τα πράγματα προχωράνε και αλλάζουν όπως και οι άνθρωποι μετασχηματίζονται. Ο Αίαντας ήταν ένας ήρωας ο οποίος δεν μπορούσε να αλλάξει, ούτε να μπει στο πνεύμα της εποχής. Δεν χωρούσε άλλο μόνο η ωμή δύναμη, η μονοκοπανιά και η τιμή στα πράγματα. Υπήρχε ανάγκη για μια ανατολή ενός κόσμου πιο οδυσσειακή, όπου τα πράγματα έχουν πέρα από τη δύναμη και την ανάγκη του νου, της διπλωματίας».

«Θέλω να ρουφήξω όσο μπορώ την ίδια τη ζωή»

Ο ΑΙΑΣ είναι μια ακόμη παράσταση μέσα από την οποία ο Μιχάλης Σαράντης ξεδιπλώνει το υποκριτικό του ταλέντο. Θετικές κριτικές, συνεργασίες με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες αλλά και το θεατρικό βραβείο Χορν το 2015 είναι το αποτέλεσμα της σκληρής και αδιάκοπης δουλειάς του όλα αυτά τα χρόνια. Τον ρωτάμε ποιος είναι ο σκοπός που τον οδηγεί προς την εξέλιξη του και μας απαντάει «η ίδια η ζωή» και συμπληρώνει «φυσικά όμως έχω και όνειρα. Θέλω να παίξω πολύ, να ρουφήξω όσο μπορώ την ίδια τη ζωή».

Ως νέος θεωρεί ότι τα τα πράγματα στη χώρα είναι δύσκολα, ωστόσο ο ίδιος τονίζει ότι «αυτό μας πετσώνει και λίγο, μας πεισμώνει. Εμένα μου αρέσει, ως ένα σημείο, να μην είναι εύκολα τα πράγματα, να υπάρχουν δηλαδή και εμπόδια, αλλιώς δεν έχει νόημα». Την ίδια ώρα όμως εξηγεί ότι για να κάνει κάποιος αυτό που αγαπά πρέπει να έχει πίστη και να έρθει σε επαφή με το κέντρο του εαυτού του. «Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά για αυτό παλεύουμε μια ζωή για να κεντράρουμε τον εαυτό μας. Όταν κάποιος το καταφέρει αυτό και πει ‘’θέλω να τραβήξω αυτό τον δρόμο’’ νομίζει ότι είναι τετραπέρατος και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να το καταφέρει. Αυτός είναι και ο λόγος που ως ον ο άνθρωπος επιβιώνει μέσα στα χρόνια».

Ο Μιχάλης Σαράντης αυτό που θέλει είναι να μοιράζεται με το κοινό ιστορίες. «Το θέμα είναι όχι πόσο καλά ή κακά το κάνουμε, αλλά πώς μας αρέσει να τα λέμε και να ακούμε τα πράγματα. Τίθεται ένα θέμα συνολικότερης αισθητικής, όχι μόνο για την όψη των πραγμάτων, αλλά για τον τρόπο που παίζει κάποιος, που συμπεριφέρεται στους ανθρώπους, πόσο προάγει την ευγένεια, καθώς αυτό βγαίνει και στην σκηνή και το κοινό που είναι ένας ζωντανός οργανισμός και παλλόμενο κύτταρο το λαμβάνει», καταλήγει.

*«ΑΙΑΣ», στο θέατρο Αυλαία 17, 18, 19 Ιανουαρίου