Ο πράσινος χρυσός της Χαλκιδικής, η επιτραπέζια ελιά με την Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ) που αποτελεί ένα από τα οκτώ κορυφαία εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα της χώρας με το 95% της παραγωγής να φεύγει στο εξωτερικό, δοκιμάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Το 2022, οι καλλιεργητές ήρθαν αντιμέτωποι με την πρωτοφανή σε έκταση ακαρπία και φέτος, ενώ υπάρχει παραγωγή, οι αγρότες έρχονται αντιμέτωποι με το πρόβλημα της μικροκαρπίας.
Ο χειμώνας που πέρασε ήταν – σύμφωνα και με τους μετεωρολόγους – ένας πολύ ήπιος χειμώνας. Οι συνεχείς υψηλές θερμοκρασίες τους καλοκαιρινούς μήνες σε συνδυασμό με το τεράστιο πρόβλημα της λειψυδρίας που έπληξε όλο σχεδόν τον αγροτικό τομέα της Ελλάδας, είχαν ως αποτέλεσμα να μη μεγαλώσουν οι ελιές δίνοντας μικρό καρπό. Σε αυτό, έρχεται να προστεθεί το ζήτημα των τιμών που δίνουν κάθε χρόνο οι μεταποιητικές εταιρίες με τους ελαιοπαραγωγούς να βρίσκονται σε απόγνωση αφού η τιμή αγοράς είναι ίδια με την τιμή του κόστους παραγωγής.
«Φέτος φαίνεται πως μόνο το 30% της παραγωγής θα είναι ο πρώτος τεμαχισμός, δηλαδή η χοντρή ελιά, που αυτή τη στιγμή η τιμή της με βάση των πρώτο τιμοκατάλογο που κυκλοφότησε, για τα 110 τεμάχια είναι στο 1,50 ευρώ το κιλό και τα υπόλοιπα είναι μεσαίες και μικρού μεγέθους από τις οποίες κάποιες θα γίνουν λάδι», αναφέρει στην Karfitsa ο κ. Θανάσης Χαλάτης, πρόεδρος του Αγροτικού Ελαιοκομικού Συνεταιρισμού Καλυβίων. «Η μέση τιμή της ελιάς που μας δίνουν κυμαίνεται στο 1,10 – 1 ευρώ, τη στιγμή που το κόστος παραγωγής μας είναι 1 ευρώ το κιλό. Το να δώσω με τέτοιο κόστος είναι δεδομένο ότι πολύ δύσκολα θα τα βγάλω πέρα για να καλλιεργήσω του χρόνου», συμπληρώνει.
Σύμφωνα με όσα τονίζει στην Karfitsa ο κ. Χαλάτης, το κόστος παραγωγής για έναν ελαιοπαραγωγό ανά στρέμμα κυμαίνεται στα 800 – 1.000€, αφού περιλαμβάνεται η φυτοπροστασία και η λίπανση, η ύδρευση, η κατανάλωση ενέργειας και τα εργατικά χέρια που απασχολούνται όλο το χρόνο. «Ήρθαμε από μία χρονιά ακαρπίας στο 90% όπου αναγκαστήκαμε να δανειστούμε από γεωπόνους. Περάσαμε καύσωνα και λειψυδρία όπου κάναμε τεράστια προσπάθεια για να βελτιώσουμε τις γεωτρήσεις αφού φτάσαμε σχεδόν στον πάτο του υδροφόρου ορίζοντα, δίνοντας 3.500€. Και τώρα ενώ έχουμε καρπό, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την χαμηλή τιμή που είναι ασύμφορη, από μία κάστα εμπόρων, που δεν μπορεί κάποιος να τους υποχρεώσει να αγοράσουν πιο ακριβά γιατί είναι θέμα προσφοράς – ζήτησης».
Για τιμές που παραπέμπουν σε εποχές που ακόμη υπήρχε η δραχμή κάνει λόγο ο κ. Δημήτρης Ευαγγελινός, ελαιοκαλλιεργητής και εκπρόσωπος του Συνεταιρισμού Παραγωγών Βιολογικής Ελιάς Ολύνθου Biolivia. «Τα πάντα ανεβαίνουν, ο πληθωρισμός, το ενεργειακό κόστος, το κόστος παραγωγής, τα εργατικά έξοδα έχουν διπλασιαστεί με τον κάθε εργάτη να παίρνει 120€ ημερησίως, ενώ οι τιμές αγοράς παραμένουν σε επίπεδα δραχμής. Αυτή η συνθήκη μας καθιστά μη βιώσιμους».
Δίκαιες τιμές για τους ελαιοπαραγωγούς είναι αυτές που θα καλύπτουν το τεράστιο παραγωγικό κόστος που καλούνται να αντιμετωπίσουν σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής στην σοδειά τους προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν. Ο κ. Χαλάτης δεν δίστασε να τονίσει πως το κράτος και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγκεκριμένα, αδιαφορούν πλήρως για τα προβλήματα του πρωτογενούς τομέα, αφού δεν τους έδωσαν ποτέ αποζημίωση για την περσινή καταστροφική χρονιά, παρ’ όλες τις υποσχέσεις, με τη δικαιολογία όπως λέει χαρακτηριστικά, τις αποζημιώσεις που έπρεπε να δώσουν για τις καταστροφές που δημιούργησε η κακοκαιρία Daniel στη Θεσσαλία.
