Το ημερολόγιο γράφει 21 Νοεμβρίου 2022. Ο Κρητικός, πρώην οδηγός ταξί, Μανώλης Γερακάκης φεύγει από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών, πλήρης ημερών, εμπειριών και αγάπης, περιτριγυρισμένος από τους ανθρώπους του και αφήνοντας πίσω του τρία παιδιά και επτά εγγόνια. Ήταν ένας γνήσιος ταξιδευτής που γύρισε όλο τον κόσμο. Το πιο αξιοθαύμαστο; Όλα αυτά τα ταξίδια, από τη Νότια Αφρική, μέχρι την Ιαπωνία, την Αμερική και τη Σαγκάη, τα έκανε σε 14 χρονιά, από τα 78 έως τα 92 του χρόνια.
Ρεπορτάζ: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Μέχρι τότε δεν είχε ταξιδέψει. Ένας άνθρωπος του μόχθου που στη ζωή του ήξερε μόνο να δουλεύει για να προσφέρει στην οικογένειά του. Όλα άλλαξαν μετά από το θάνατο της γυναίκας του, όπου με παρότρυνση των παιδιών του ξεκίνησε τα ταξίδια για να διαχειριστεί το πένθος.
«Όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1920 πέρασαν πολλά δεινά. Έτσι και ο μπαμπάς μου. Πολλή φτώχεια. Ένα παιδάκι από ένα χωριό στην Κίσσαμο της Κρήτης. Είχε όμως μεγάλα όνειρα να ξεφύγει», εξηγεί στην Karfitsa η κόρη του, Αργυρώ Γερακάκη. «Πήγε φαντάρος στον εμφύλιο. Έμεινε τέσσερα χρόνια. Πέρασε δύσκολα. Είδε φοβερά πράγματα εκεί, πόνεσε πολύ. Έφτασε κοντά στο θάνατο. Πάτησε χειροβομβίδα με αυτοκίνητο του στρατού. Εκτινάχθηκε αλλά ευτυχώς σώθηκε. Ήταν πολλές ημέρες σε κώμα».
Από τη σκληρή βιοπάλη, ο Μανώλης Γερακάκης, έφτασε να δουλεύει μέχρι τα 75 του χρόνια, έχοντας εγκατασταθεί εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα. Ήταν οδηγός ταξί και αφότου συνταξιοδοτήθηκε, συνέχισε να δουλεύει, αυτή τη φορά για τον γιο του που είχε ανοίξει τεχνικό γραφείο ως αρχιτέκτονας. Στα εργοτάξια μέχρι τα 75 του. Και όταν ήταν 78 ετών έχασε τη γυναίκα του.
«Τότε ήρθε μια μελαγχολία που τη διώξαμε με τα ταξίδια. Αποφασίσαμε τα τρία παιδιά του να του πούμε “φτάνει πια, πρέπει να κάνεις κάτι και για σένα, σταμάτα να είσαι μέσα, να μιλάς στο μνήμα της μαμάς μας”. Είπαμε να πάμε ένα ταξίδι. Μου είπαν τα αδέλφια μου, “πάρε τον εσύ Αργυρώ να τον πας ένα ταξίδι”. Τον ρώτησα πού ήθελε να πάει. “Το μόνο ταξίδι που θέλω να κάνω είναι στην Καλιφόρνια για να δω τα ξαδέλφια μου“, μού είπε. Πήγαμε εκεί, περάσαμε πολύ ωραία. Είδαμε όλη την πολιτεία της Καλιφόρνια. Του άρεσε πολύ. Γυρνώντας μου είπε “δε πάμε και στην Αίγυπτο;”
Όταν γυρίσαμε και από την Αίγυπτο μού είπε: “Έχω κάποια χρήματα στην άκρη για εσάς, για τα τρία μου παιδιά. Να κάνω και μόνος μου κανένα ταξιδάκι; Αλλά να ξέρετε ότι θα πάρω από αυτά τα λεφτά”. Και τα τρία παιδιά του τού είπαμε ότι δε θέλουμε αυτά τα λεφτά. “Εσύ τα μάζεψες, σου ανήκουν και θα τα κάνεις ό,τι θέλεις εσύ, δε θα τα φάνε οι έξυπνοι”. Έτσι ξεκίνησε μόνος του. Μαζί πήγαμε στη Νότια Αφρική, Ιαπωνία, Ευρώπη. Έκανε πολλά ταξίδια κάθε χρόνο. Το τελευταίο του ταξίδι ήταν μαζί μου στα 92 του χρόνια, που κάναμε το γύρο της Πορτογαλίας».
Όπως εξηγεί η κόρη του, για έναν άνθρωπο του μόχθου, ο οποίος κατάφερε ό,τι κατάφερε με τη δουλειά του, ήταν εξωπραγματικό το να γυρίζει όλο τον κόσμο. «Μέχρι τότε ο μπαμπάς μου δεν ήταν άνθρωπος των ταξιδιών. Διάβαζε εφημερίδα, έβλεπε για τον κόσμο, άκουγε για τον Τσε Γκεβάρα, για τον Χίτλερ. Του ηχούσαν όμως σαν από πολύ μακριά όλα αυτά. Όταν κατάφερε να πάει, ήταν σαν να του χαρίστηκε όλος ο κόσμος. Με είχε πάρει τηλέφωνο από την Αβάνα, εκεί που περπατούσε μόνος του. Ήξερε μερικά σκόρπια αγγλικά λόγω του ταξί. Περπατούσε στην Αβάνα και με πήρε από εκεί τηλέφωνο. Μου είπε: “Δε μπορείς να φανταστείς, περπατάω στην Αβάνα! Ακούς;” Όπως και όταν είχε πάει στο Βερολίνο, στα γραφεία του Χίτλερ. “Είναι δυνατόν να είμαι εγώ εδώ;” Ήταν κάποια πράγματα που του έκαναν φοβερή εντύπωση. Σε ένα αεροπλανάκι που έκανε το γύρο των Ιμαλαΐων, επειδή ήταν ήδη 88 χρόνων, του είπε ο πιλότος να έρθει στο πιλοτήριο. Ο μπαμπάς μου τρελάθηκε.
Είχε τον ενθουσιασμό ενός νέου ανθρώπου. Κάθε φορά που γυρνούσε, από το Βιετνάμ, από την Καμπότζη και το Λάος, ήταν τόσο ενθουσιασμένος. “Πω πω παιδιά μου ελάτε να σας πω”, μας έλεγε».
Σε 14 χρόνια κατάφερε να γυρίσει όλο τον κόσμο, χωρίς φόβο και χωρίς να του συμβεί το παραμικρό. «Ο μπαμπάς μου ήταν το πιο αισιόδοξο άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Δεν είχε φόβο. Του έλεγα για ταξίδια που θα κάναμε με τον άνδρα μου και μας έλεγε να πάμε και στη διπλανή χώρα. Ήταν μονίμως με μια θετική διάθεση απέναντι σε όλα. Στο λεξιλόγιό του δεν υπήρχε η λέξη φόβος. Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό της μακροζωίας. Απολάμβανε τη ζωή. Ακόμη και για ένα καλό γεύμα ενθουσιαζόταν. Αγαπούσε τη ζωή και δε φοβόταν το θάνατο, σαν γνήσιος Κρητικός. Στις τελευταίες μέρες έλεγε “εντάξει, όλα τα έκανα, όλα τα χάρηκα, πόσο να ζήσω πια; Άντε να φεύγουμε, να έρθουν οι επόμενοι”. Για μένα ήταν ένας τιτάνας».
Το τελευταίο του ταξίδι το έκανε στα 92 του χρόνια. Οι αγαπημένες του πόλεις ήταν η Βενετία και η Σαγκάη, ενώ στην κόρη του Αργυρώ, συνέστηνε να επισκεφτεί την Κίνα. «Μετά από το θάνατο της μαμάς μου, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, τα γέμισε με πολύ όμορφες εμπειρίες. Γεύτηκε αυτό που η ζωή έπρεπε να του δώσει. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος», αναφέρει η ίδια στην Karfitsa.
Και συμπληρώνει: «Του άξιζε αυτό. Το ότι το κομπόδεμα που είχε το ξόδεψε για τον εαυτό του. Είμαστε περήφανοι τα παιδιά του. Και τα εγγόνια του τον θυμούνται ως τον παππού μας τον ταξιδευτή. Αυτή την παρακαταθήκη την άφησε και τη μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του και στα εγγόνια του. Όλοι ταξιδεύουμε».
