Ρεπορτάζ: Φένια Κλιάτση

Έχουν συνηθίσει να ανταλλάσσουν γιορτινές ευχές μακριά από τις οικογένειές τους, σε διαδρόμους νοσοκομείων και μονάδες εντατικής θεραπείας την ώρα που οι περισσότεροι από εμάς γιορτάζουμε έξω σε μαγαζιά, σε σπίτια, μαζί με φίλους, συγγενείς και αγαπημένα μας πρόσωπα. Τα τελευταία δύο χρόνια, εν μέσω πανδημίας, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό έχουν κάνει σπίτι τους το χώρο εργασίας τους και παραμένουν δίπλα στους ασθενείς τους και τις ημέρες των εορτών.

Συγκινημένοι, πάντα στην πρώτη γραμμή, περιγράφουν τα όσα ζουν, δίνοντας μάχη κατά του κορονοϊού.

«Ξημερώνει πρωτοχρονιά, η ώρα είναι έξι το πρωί και έξω έχει αρκετό κρύο αλλά φαίνεται πως θα έχει καλό καιρό.  Φιλάω τη σύζυγο μου, βγαίνω και κλείνω τη πόρτα του υπνοδωματίου για να μη τη ξυπνήσω. Τη σημερινή μέρα δε θα τη περάσουμε μαζί. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ξέρω πως θα μου λείψει πολύ, όμως με έχουν ανάγκη οι ασθενείς μου. Σήμερα έχουμε εφημερία. Στις 8:00 πρέπει ο νους μου να είναι κοφτερός σαν μαχαίρι και τα μάτια μου ορθάνοιχτα καθώς αρχίζουν να προσέρχονται οι πρώτοι ασθενείς στα επείγοντα του τριτοβάθμιου νοσοκομείου που εργάζομαι. Αρχίζει και πάλι ο πόλεμος, και πρέπει να τα δώσω όλα.  Στις 9:00 ήδη έχουν γεμίσει τα επείγοντα από ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Τι και αν το τηλέφωνο μου πλημμυρίζει με κλήσεις και μηνύματα. Είναι κάπου στη τσέπη μου και δε μπορώ να το αγγίξω γιατί πνίγομαι στη δουλειά. Κάπου μέσα σε όλη αυτή τη τρέλα νιώθω κάτι να με αγγίζει. Γυρνάω και βλέπω έναν από τους ασθενείς μου να μου σφίγγει το μπράτσο και να μου κάνει με νεύμα «ευχαριστώ». Δε μπορεί να μιλήσει γιατί είναι αδύναμος και έχει παροχή οξυγόνου στο πρόσωπο του, όμως μου μιλάει με τα μάτια του. Φοβάται, αλλά ταυτόχρονα ξέρει πως θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για αυτόν. Και κάπου εκεί ζεσταίνεται η καρδιά μου και χαμογελώ και εγώ. Νιώθω γεμάτος που βοήθησα ακόμα έναν άνθρωπο» μας λέει ο Απόστολος Ανθόπουλος , ειδικευόμενος Γενικής Ιατρικής και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του νοσοκομείου Παπαγεωργίου.

Τι και εάν το ημερολόγιο του Παναγιώτη Τουχτίδη, νοσηλευτή στη Στεφανιαία Μονάδα γράφει 1η Ιανουαρίου. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, έχουν συνηθίσει αυτές τις ημέρες των εορτών να βρίσκονται δίπλα στους ασθενείς που νοσηλεύονται και να ανταλλάσσουν ευχές στους διαδρόμους, μακριά από τις οικογένειές τους.

«Οι γιορτές των Χριστουγέννων και τις Πρωτοχρονιας είναι “ζεστές” γιορτές…. Είναι γιορτές αγάπης. Είναι συνυφασμένες με την ανάγκη να βρεθούμε όλοι μαζί, φίλοι και συγγενείς, να χαρούμε με αγκαλιές και δώρα, γιορτές ελπίδας και προσμονής ενός καλύτερου κόσμου. Ο κορονοιός μας στερεί επί δυο χρόνια την χαρά της συνεύρεσης, του αυθορμητισμού, της αίσθησης άνετης και ανεπιφύλακτης προσέγγισης….της ανθρώπινης επαφής που τόσο μας έχει λείψει. Κι οι ασθενείς πιο μόνοι από ποτέ, πιο ξεχασμένοι και δυσπρόσιτοι, στην ατομική τους Σπιναλόγκα βιώνουν τη βιαιότητα της σιωπής που την σκίζει μόνο ο συριγμός του οξυγόνου. Τι χέρι να νιώσεις μέσα από τα διπλά γάντια, ποιο χαμόγελο να χαρίσεις κάτω από τη μάσκα, ποια ευχή δεν θα φανεί πικρή;».

Αυτοί οι «φύλακες άγγελοι» δεν έχουν ρεπό και αργίες, βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα και βλέπουν τα επείγοντα περιστατικά να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Και αυτή την Πρωτοχρονιά  η Αλεξάνδρα , η Μαρία και η Μαρίνα,  νοσηλεύτριες του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών του νοσοκομείου Παπαγεωργίου δε θα είναι με τις οικογένειές  τους. Θα είναι κοντά στους ασθενείς τους , στους ανθρώπους που παλεύουν με τον φονικό ιό και όχι μόνο.

«Είναι δύσκολο να κοιτάζεις στα μάτια τον ασθενή, τις ημέρες των εορτών, που ξέρεις ότι θα είναι μόνος του σε ένα δωμάτιο χωρίς τη δυνατότητα να έχει ούτε κι αυτός τους δικούς του ανθρώπους δίπλα» μας λένε, τονίζοντας όμως «πως ο κόσμος θα πρέπει να μας έχει εμπιστοσύνη».

Γιατροί και νοσηλευτές κάθε χρόνο προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο των ασθενών δημιουργώντας γιορτινή ατμόσφαιρα .Μάλιστα πολλοί από αυτούς μετρούν πολλά χρόνια που κάνουν γιορτές μακριά από τις οικογένειές τους, σε βάρδιες σε νοσοκομεία.

Στα νοσοκομεία, η ζωή πάντα διαδέχεται την απώλεια και το αντίστροφο, σε έναν αέναο κύκλο.

Καλή Χρονιά με Υγεία πάνω απ’ όλα!

Από την έντυπη εφημερίδα Karfitsa