Πενήντα επτά λευκά μπαλόνια απελευθερώθηκαν στον ουρανό της Θεσσαλονίκης το βράδυ της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου, στις 23.18, ώρα που σημειώθηκε το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Στην αγρυπνία έξω από τον ΟΣΕ Θεσσαλονίκης συγγενείς των θυμάτων και απλοί πολίτες απέτισαν φόρο τιμής στους 57 νεκρούς της τραγωδίας με κεριά και λουλούδια. Στις 23.18, ώρα που σημειώθηκε η φονική σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών έξω από την κοιλάδα των Τεμπών, οι συγκεντρωμένοι απελευθέρωσαν 57 λευκά μπαλόνια στον ουρανό, στα οποία ήταν γραμμένο το όνομα και η ηλικία καθενός από τους νεκρούς.
Νωρίτερα τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, ενώ προηγουμένως αναγνώστηκαν τα ονόματα. Το λόγο πήραν και συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι με δάκρυα στα μάτια μίλησαν για τους ανθρώπους τους, οι οποίοι χάθηκαν τόσο άδικα με τη δικαίωση να μην έχει έρθει δύο χρόνια μετά.
«Σε αυτό το σημείο ήρθα και περίμενα πανικόβλητη να κατέβει το παιδί μου ζωντανό με κάποιο λεωφορείο που ερχόταν με αυτούς που είχαν επιζήσει. Τελικά δεν κατέβηκε το παιδί μου. Τα μετέπειτα είναι γνωστά», είπε η Άννα Καρατζόγλου, μητέρα της Κέλλυς Πορφυρίδου.
Και συμπλήρωσε: «Αυτό που θέλω να σας πω, επειδή δεν πρόλαβα να της δώσω μια τελευταία αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί. Θα ήθελα να νιώθετε πολύ τυχεροί όσοι έχετε την οικογένειά σας ολόκληρη και τα παιδιά σας στο σπίτι. Να μη θεωρείτε τίποτα δεδομένο και να τους δείχνετε κάθε μέρα πόσο πολύτιμα σάς είναι».
Ο Νίκος Χατζηβασιλείου, πατέρας της Ελισάβετ, μίλησε για τις πρώτες στιγμές μετά από το δυστύχημα. Είπε ότι πηγαίνοντας στο σημείο του δυστυχήματος αντίκρυσε μια κόλαση. «Στο δρόμο προσπαθούσα να πάρω τηλέφωνο την κόρη μου την Ελισάβετ. Το τηλέφωνό της δούλευε, δεν χάλασε ποτέ. Χτυπούσε, χτυπούσε και δεν το σήκωνε. Να μη το νιώσετε ποτέ αυτό το πράγμα», δήλωσε κατά την τοποθέτησή του και πρόσθεσε απευθυνόμενος σε όσους βγήκαν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν: «Είναι συγκινητικό το πώς όλοι σας υιοθετήσατε τα νεκρά μας παιδιά».
Η σύζυγος του Bozo Pavlini, εργαζομένου της Hellenic Train, είπε με δάκρυα στα μάτια: «Πάντα με έπαιρνε τηλέφωνο όταν πήγαινε στην Αθήνα να μου πει ότι έφτασε καλά. Εκείνη την ημέρα που είχε καθυστέρηση με ξαναπήρε και τον ρώτησα γιατί με παίρνεις πάλι; Μου λέει θέλω να ακούσω τη φωνή σου. Σαν να ένιωθε κάτι».
