Σοκάρει η ιστορία του 22χρονου φοιτητή Βιολογίας από τη Θεσσαλονίκη, Αλέξανδρου Μούτσιανου, ο οποίος στάθηκε δύο φορές τυχερός μέσα σε μία μέρα, καθώς επέζησε από το μοιραίο δυστύχημα των Τεμπών, το οποίο στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, ενώ μερικές ώρες νωρίτερα τράκαρε με το αυτοκίνητό του, επιστρέφοντας από ταξίδι, χωρίς ευτυχώς να πάθει κάτι.
Ρεπορτάζ: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Ο νεαρός δεν είχε μιλήσει δημόσια ξανά στο παρελθόν για την ιστορία του, καθώς μετά από την εθνική τραγωδία των Τεμπών ήταν σε κατάσταση σοκ. Επέβαινε στο τελευταίο βαγόνι του Intercity 62, το οποίο ξεκίνησε στις 28 Φεβρουαρίου 2023 από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη. Η αμαξοστοιχία δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της, μαζί και οι 57 άνθρωποι που έχασαν τραγικά τη ζωή τους. Ο ίδιος είχε επισκεφτεί την Πάτρα για τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού και επειδή την Καθαρά Δευτέρα ήθελε να ξεκουραστεί, ξεκίνησε την Τρίτη για Θεσσαλονίκη, προκειμένου να δει τους δικούς του στο Πανόραμα.
Τροχαίο ατύχημα και τραγικό δυστύχημα των Τεμπών σε μία μέρα
«Ήμουν από τους πολύ τυχερούς. Ήμουν στο τελευταίο βαγόνι. Κατά την κρούση μόνο χτύπησα λίγο το κεφάλι μου και ζαλίστηκα. Δεν ήταν κάτι παραπάνω», αναφέρει ο νεαρός μιλώντας στην Karfitsa. «Ήμουν όμως δύο φορές τυχερός. Τη συγκεκριμένη ημέρα ήμουν σε τροχαίο ατύχημα με το αμάξι, στην Εθνική οδό Αθηνών – Πατρών. Ξεκίνησα στις 10.00 το πρωί από την Πάτρα και στις 11.00, 12 ώρες περίπου πριν από το δυστύχημα, τράκαρα στην Εθνική Οδό Αθηνών – Πατρών, στο ύψος του Κιάτου. Οδηγούσα ένα παλιό αμάξι, το οποίο σε ένα απότομο φρενάρισμα ξεκίνησε να κάνει ελιγμούς. Μετά από λάθος χειρισμό στο τιμόνι το αυτοκίνητο γύρισε προς τον τοίχο που χωρίζει τις δύο κατευθύνσεις. Το αυτοκίνητο μπροστά διαλύθηκε», συμπληρώνει.
Αφότου βγήκε σώος από το αυτοκίνητο και κάλεσε την οδική βοήθεια, μετέβη λίγο αργότερα στην Αθήνα και για δέκα μόλις λεπτά έχασε το τρένο των 17.22 για Θεσσαλονίκη. Ο νεαρός επιβιβάστηκε εν τέλει στο Intercity 62 που ξεκινούσε στις 19.22, χωρίς να έχει ιδέα για το τι θα ακολουθήσει. Εκείνο το βράδυ, φεύγοντας από το σημείο του δυστυχήματος, ήταν στο πρώτο λεωφορείο που μετέφερε τους επιζώντες στη Θεσσαλονίκη και όπως περιγράφει στην Karfitsa, επικρατούσε μια τραγική κατάσταση. «Πριν ξεκινήσει το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη, κάποιος είδε στις ειδήσεις ότι υπάρχουν ήδη 15 αναγνωρισμένοι νεκροί. Εκείνη ήταν στιγμή παράλυσης για όλους. Είδα τριγύρω μου ανθρώπους σε μεγάλο σοκ. Ένα παιδί άρχισε να παίρνει τηλέφωνο όποιον άνθρωπο είχε σε επαφή στο κινητό του, φωνάζοντας έντονα ότι είναι καλά και ότι επιστρέφει Θεσσαλονίκη. Τα έλεγε με τόσο δυνατή φωνή. Υπήρχε μεγάλη ταραχή στο λεωφορείο», δηλώνει.
Οι στιγμές αγωνίας της οικογένειάς του
Μάλιστα στο Καρναβάλι της Πάτρας κάποιος του έκλεψε το κινητό, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να καλέσει με τη δική του συσκευή τους γονείς του και να τους πει ότι ήταν καλά. «Μου έδιναν τα κινητά τους οι συνεπιβάτες για να ενημερώσω τους δικούς μου. Η μητέρα μου το έμαθε από τις ειδήσεις. Ο μπαμπάς μου κοιμόταν μέσα στο αμάξι, όσο με περίμενε στον σταθμό. Ένας ταξιτζής που τον είδε να κοιμάται πήγε να του χτυπήσει το τζάμι. Χτύπησε το παράθυρο και τον ρώτησε αν περιμένει κάποιον. Ο πατέρας μου απάντησε ότι περιμένει εμένα από την Αθήνα. Ο οδηγός ταξί έκανε έναν πολύ σοβαρό μορφασμό, του είπε καλή αναμονή και έφυγε. Φοβήθηκε να του πει για το συμβάν». Ο κ. Μούτσιανος μέχρι το δυστύχημα σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, στο τμήμα Μηχανικών – Βιοϊατρικής, όμως μετά πήρε μετεγγραφή για το τμήμα Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πλέον σπουδάζει στην πόλη του.
«Από το Πανόραμα ήμασταν έξι επιβάτες – Είμαι ο μόνος που έζησε»
Ο νεαρός δηλώνει ότι πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα θύματα. Ένα χρόνο μετά σχεδόν, έχει βιώσει αλλαγές στη ζωή του αλλά νιώθει τυχερός που επέζησε. Όταν συνέβη το γεγονός, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το μέγεθός αλλά και τον αντίκτυπό του, όπως υπογραμμίζει. «Από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης επιβαίναμε έξι επιβάτες και οι πέντε σκοτώθηκαν. Είμαι ο μόνος που επέζησε. Επρόκειτο για γνώριμα πρόσωπα. Τα ήξερα τα παιδιά. Εκείνες τις ημέρες είχα την ανάγκη να μιλήσω με τους συγγενείς τους. Όταν ερχόμουν όμως σε επαφή μαζί τους δεν είχα τι να τους πω».
